Πέρασε άλλη μια επετειακή μέρα, αυτή ”του λευκού μπαστουνιού”, για να
έρθει αμέσως η επόμενη. Ημέρα για ό, τι μπορείς να σκεφτείς. Τόσες που
δεν χωρούν στις 365 και στοιβάζουμε 2 και 3 επετείους σε καθεμιά. Ημέρα Ανθρώπων με Ειδικές ανάγκες, ημέρα ανεμπόδιστης κίνησης, ημέρα
ανθρώπων που κινούνται σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά...Το μεγάλο αλλά της
ζωής μας...!
Οι επετειακές μέρες περνούν σε μια χώρα που δε σέβεται
τον Άνθρωπο με Ειδικές Ανάγκες, τον εμποδίζει να βαδίσει με το λευκό
του μπαστούνι, να κινηθεί με το αναπηρικό του αμαξίδιο, με τις
βακτηρίες, τις πατερίτσες και τα λοιπά υποστηρικτικά της κίνησής του
βοηθήματα. Μια απροσπέλαστη πραγματικότητα με αξεπέραστα εμπόδια
πρόσβασης στα κτίρια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα ταξί, τα
λεωφορεία ΚΤΕΛ, στα πλοία, στα κτίρια που στεγάζονται δημόσιες
υπηρεσίες αλλά και στους ιστότοπούς τους, οι οποίοι μάλιστα υποτίθεται
πως έχουν κατασκευαστεί με προδιαγραφές προσβασιμότητας...
Κάθε μέρα όλοι όσοι τολμάμε να περάσουμε το κατώφλι του σπιτιού μας και να κινηθούμε στο αφιλόξενο αστικό περιβάλλον παίζουμε την ζωή μας κορώνα γράμματα! Θα πρέπει να κατεβούμε στο οδόστρωμα παρέα με τα επιθετικά οχήματα που θεωρούν τα πάντα δικά τους, όταν ως συνήθως ένας έμπορος, ένα ιδιωτικό ή δημόσιο όχημα έχει φράξει ράμπες και πεζοδρόμια, γιατί φυσικά ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Εκείνη την ώρα στο μυαλό μου έρχονται
οι στίχοι του τραγουδιού ”μικρόκοσμος” και σιγοτραγουδώ: ”Είμαι ένας
άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είμαι ένας άνθρωπος που τον
αλυσοδένουνε”. Είμαι ένας άνθρωπος με Ειδικές Ανάγκες στην
απροσπέλαστη ”σύγχρονη” Ελλάδα.
Δείτε περισσότερα στο takisalexandrakis.blogspot.com