Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις επί του ελληνοτουρκικού ζητήματος, διαπιστώνεται μετά περίσσιας ευκολίας ότι η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε, ούσα αδικαιολόγητα καλόπιστη, την προσφυγή σε διερευνητικές συνομιλίες εφ’ όλης της ύλης, δίχως την ύπαρξη προϋποθέσεων. Υπό το κράτος, λοιπόν, αυτών των συνθηκών, δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι οι διερευνητικές, που θα ξεκινήσουν στις 25 Ιανουαρίου, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία ενώ, αμέσως μετά, οι Τούρκοι θα επιστρέψουν στην καθ’ όλα γνωστή παράνομη δραστηριότητά τους σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, εις βάρος για ακόμη μία φορά των εσχάτων εθνικών δικαίων της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου. Και αναφέρω στο σημείο αυτό και την περίπτωση της πολύπαθης Κύπρο, διότι έχει αποδειχθεί περίτρανα η εμμονή της Άγκυρας στην οριστική διχοτόμηση της Μεγαλονήσου, λησμονώντας με τη σειρά της εγκληματικώς η ελληνική πλευρά ότι από τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959 έχει οριστεί εγγυήτρια δύναμη!
Εντούτοις, αξίζει να υπογραμμιστεί ότι, προς δυσάρεστη έκπληξη των εν Αθήναις κυβερνώντων, η επαύριο των διερευνητικών θα έχει ένα «νέο» χαρακτηριστικό γνώρισμα, το οποίο πρέπει να ληφθεί ιδιαιτέρως υπ’ όψιν. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει η εναλλακτική του ”διαλόγου”, από τη στιγμή που αυτό το ενδεχόμενο θα έχει κατ’ ουσίαν ναυαγήσει, ήτοι αποτύχει παταγωδώς.
Φυσικά, υπάρχει και ένα πιο «πιθανή» εκδοχή των όσων έπονται, όπως αυτή της επιλογής των εθνικών υποχωρήσεων και αποδοχής τετελεσμένων, υπό τις αφόρητες πιέσεις των υπερσυστημικών παραγόντων.
Άλλωστε, η χρόνια ανοχή στον προσχηματικό εκβιασμό είναι ασυγχώρητη στο διεθνές σύστημα, καθώς η κατευναστική πολιτική νοείται ως ήττα χωρίς μάχη...
Ιδίως όταν θέτεις αυτοβούλως υπό ειδικό καθεστώς τμήμα της εθνικής σου κυριαρχίας διά της μερικής εφαρμογής των αναφαιρέτων δικαιωμάτων σου...
Ο Θουκυδίδης έχει μιλήσει ήδη και το αέναο δίδαγμά του πρέπει να καταστεί γνωστό στους ιθύνοντες: «Οσοι διατηρούν την ελευθερία τους, το χρωστούν στη δύναμή τους».