Λίγες ημέρες μετά τις Εθνικές εκλογές, από τις οποίες προέκυψε Κυβέρνηση κοινωνικού προσανατολισμού, θεωρώ, πως πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σε έναν δημόσιο διάλογο, με στόχο τη διαμόρφωση μιας νέας κουλτούρας αλληλεγγύης.
Ο ενθουσιασμός πρέπει να μετατραπεί, σε μια ριζοσπαστική αλλαγή της οπτικής γωνίας, μέσα από την οποία αντιμετωπίζουμε, ως Έθνος, την πολύπλευρη κρίση που μαστίζει την Πατρίδα μας.
Η διάρκεια και η ένταση των οικονομικών και ηθικών προβλημάτων, αποδόμησαν ή στην καλύτερη περίπτωση εκφύλισαν τις δομές διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.
Ακόμα και ανθηρές προ κρίσης συλλογικότητες κοινωνικής προσφοράς (Μη χρηματοδοτούμενοι Οργανισμοί, Σωματεία, Σύλλογοι, Αυτοδιοικητικές Κοινωνικές Δομές κ.α.) κατέρρευσαν ή διατηρούνται σε λειτουργία, μόνο και μόνο, χάρη στην αυταπάρνηση των μελών τους.
Όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας χρήζει στήριξης, τότε οι επικουρικές δομές, σαν αυτές που προαναφέρθηκαν, δεν επαρκούν και απαιτείται μια νέα Εθνική Κουλτούρα Αλληλεγγύης. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ημίμετρα και ψευδαισθήσεις ελπίδας. Η πραγματική ελπίδα γεννιέται, όταν όλοι μαζί συμφωνήσουμε, να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και δράσης, που οδήγησε την Πατρίδα σε αδιέξοδο.
Μια Κυβέρνηση από μόνη της, όσο ισχυρή κι αν είναι, δεν μπορεί να σώσει μια κοινωνία, που λαμβάνει αντικρουόμενα μηνύματα και αυτοτοποθετείται σε ρόλο θεατή, έως το τέλος της πολιτικής διένεξης.
Απαιτείται, ανεξάρτητα από τις κομματικές διαφορές, μια καθολική Κοινοβουλευτική συμφωνία, μια πανστρατιά δυνάμεων για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Οι πολίτες πρέπει να εμπνευστούν από νέους συμβολισμούς, όπως την ανατροπή των στερεοτύπων, που καθιστούσαν την εξουσία μια υπόθεση των λίγων, που έντεχνα τα Μέσα Ενημέρωσης την επένδυαν, με μια «υπερφυσική» ικανότητα των πολιτικών, να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα.
Η γέννηση μιας πολιτικής των πολιτών είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Το μόνο «υπερφυσικό» αποκύημα της κρίσης ήταν ο φόβος και το μόνο, βαθιά ανθελληνικό απότοκο του φόβου, ήταν η παθητικοποίηση και η ιδιώτευση των Ελλήνων.
Η Ελληνική Παδεία προτείνει τη συμμετοχή, ως αντίδοτο στις πάσης φύσεως κρίσεις. Η Ελλάδα θριάμβευσε όποτε στάθηκε άφοβη απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις.
Το Κοινοβούλιο έχει την ευθύνη να νομοθετεί, αλλά και να διαπαιδαγωγεί και εάν τα πολιτικά κόμματα επιτύχουν σε αυτά τα δύο πεδία, τότε οι πολίτες, θα ξαναγίνουν ενεργά και αποτελεσματικά κύτταρα μιας νέας Ελλάδας, μιας αναγεννημένης Ευρώπης.
Όλες οι κοινωνικές ομάδες πρέπει να νιώσουν, πως η Πολιτεία τους επιφυλάσσει μερίδιο, όχι μόνο ύλης, αλλά και ενδιαφέροντος. Σε πρώτη προτεραιότητα, όσοι στερήθηκαν την αξιοπρεπή διαβίωση.
Ταυτόχρονα, όμως, σε πρώτο πλάνο και όσοι, στα δύσκολα χρόνια έδωσαν με πείσμα τη μάχη της Εθνικής διάκρισης και στάθηκαν όρθιοι κάνοντάς μας υπερήφανους.
Αθλητές, καλλιτέχνες, πνευματικοί άνθρωποι, νέοι επιστήμονες, νέοι αγρότες και επιχειρηματίες, όλοι όσοι στηρίχθηκαν στη συνδρομή των ενεργών πολιτών, πρέπει να ξαναποκτήσουν την πεποίθηση, ότι η Πολιτεία ενδιαφέρεται για τις Αξίες και τα πρότυπα που υπηρετούν.
Η μονομερής οικονομοκεντρική θεώρηση της πολιτικής, οδήγησε στην κρίση. Η Αξιακή και ηθική πτώχευση προηγήθηκαν και οδήγησαν την Ελλάδα, σε τραγικά αδιέξοδα.
Προσδοκώ, από το νέο Κοινοβούλιο, με την πρωτοβουλία της Κυβέρνησης και την αρωγή της Αντιπολίτευσης, να προκύψει μια πολιτική, που θα εχθρεύεται την υποκρισία και θα προωθεί την αλήθεια, ώστε, οι πολίτες λαμβάνοντας υγιή και ειλικρινή μηνύματα, να επανεκτιμήσουν θετικά τη σημασία της πολιτικής.
Η αλήθεια νικά την ιδιώτευση και ενθαρρύνει. Η αλήθεια και η ελπίδα περιέχονται στις αιώνιες Αξίες, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.
Έφθασε ο καιρός, να περάσουμε από την εποχή των πολλών και συμβολικών συλλογικοτήτων, στη νέα, μεγάλη και ιστορικά αναγκαία Εθνική Συλλογικότητα της Παιδείας, του καλού παραδείγματος, του χαμόγελου και της ελπίδας για το μέλλον που μας αξίζει.