Συμβαίνει κάτι μοναδικό με τη θάλασσα και το συνειδητοποίησα από τότε που άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο μέσα από τον φωτογραφικό φακό: είναι το μόνο στοιχείο της φύσης που αν και πανανθρώπινο, την ίδια στιγμή είναι και απολύτως προσωπικό. Δεν ξέρω ούτε έναν άνθρωπο που να μην γοητεύεται από τη θάλασσα χωρίς ταυτόχρονα να πιστεύει πως η δική του σχέση μαζί της είναι η μία και μοναδική. Αυτή η ιδιότητα της θάλασσας να γοητεύει τους πάντες και ταυτόχρονα να εμπνέει τον καθένα από εμάς να την οικειοποιηθεί και να τη θεωρεί δική του, μου δημιουργεί αμηχανία όταν πρέπει να μιλήσω γι ´αυτήν και καλούμαι, βέβαια, συχνά να το κάνω γιατί η θάλασσα είναι κεντρικό θέμα στις φωτογραφίες μου.
Πιο πολύ από αντικείμενο έμπνευσης και θεματικής, η θάλασσα είναι το επίπεδο πάνω στο οποίο στέκομαι με τη φωτογραφική μου μηχανή και όσο παράξενο κι αν ακουστεί μιλώ κυριολεκτικά: η επιφάνεια της θάλασσας είναι το "σταθερό" σημείο που τοποθετώ το φακό για να αποτυπώσω ό,τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια, πάνω από αυτήν καθώς και όσα βλέπεις στο επίπεδο το βλέμματος ενώ κολυμπάς.
Με κάποια έννοια, αυτό το σταθερό επίπεδο που χρησιμοποιώ για τον φακό μου είναι και η δική μου ψυχολογική σταθερά κι αυτό γιατί "η δική μου θάλασσα" συνδέεται με την παιδική μου ηλικία, τα καλοκαίρα που κολυμπούσα με τις ώρες με τον παππού μου. Κάθε φορά που το αναφέρω όλο και κάποιος θα με ρωτήσει γι αυτά που κουβεντιάζαμε ενώ κολυμπούσαμε. Κι όμως, δεν λέγαμε τίποτα. Απλώς κολυμπούσαμε μαζί και ήταν αυτή η κοινή συνήθεια που με έκανε να δω τη θάλασσα ως εμπειρία που μοιράζεσαι με κάποιον που αγαπάς.
Με την έννοια αυτή, οι φωτογραφίες που τραβάω ενώ κολυμπώ αποτυπώνουν την επιθυμία μου να μοιραστώ το βίωμα της θάλασσας ως εμπειρία τη στιγμή που τραβιέται η φωτογραφία, ενώ η σιωπή που απολαμβάνω και υπάρχει διάχυτη στις φωτογραφίες μου θέλει απλώς να τεκμηριώσει τη βαθιά πεποίθησή μου ότι δεν υπάρχουν λόγια για τη θάλασσα και όσα τελικά ειπωθούν θα είναι λίγα. Όπως κι αυτά που μόλις πληκτρολόγησα...
