Η «συγκατοίκηση» είναι μια λέξη στο άκουσμα της οποίας πολλοί τρομάζουν. Περιέχει μέσα της κάτι το καθοριστικό, το μη αναστρέψιμο. Όχι χωρίς λόγο, αφού η απόφαση να μείνεις μαζί με κάποιον δεν είναι κάτι το αστείο. Όσο όμως είναι λάθος το να βιαστείς να βάλεις τη φρέσκια σχέση σου κάτω από μία κοινή στέγη, άλλο τόσο λάθος είναι να το καθυστερήσεις για μία που κρατάει χρόνια.
Γιατί αν επενδύεις χρόνια σε έναν άνθρωπο, αλλά συνεχίζεις να του λες καληνύχτα και να επιστρέφεις στο σπίτι σου και αυτός στο δικό του, τότε η σχέση σας μένει μισή.
Δεν έχει να κάνει με τον γάμο ή με το παιδί. Το να συγκατοικήσεις με κάποιον παραμένει η πιο θαρραλέα απόφαση που μπορείς να πάρεις στη ζωή σου, όταν αυτός ο κάποιος είναι εκείνος με τον οποίο θέλεις να την περνάς μαζί. Εάν περάσεις αυτό το τεστ τότε όλα τα υπόλοιπα θα μοιάζουν απλώς σαπουνόφουσκες. Επειδή όταν βρεθείτε οι δυο σας να κοιτάζεστε μέσα στο άδειο σαλόνι -πριν συμφωνήσετε δηλαδή ποιος είναι ο ιδανικός καναπές-, τότε είναι στιγμή που τα πράγματα γίνονται αληθινά και οι πραγματικοί σας εαυτοί αρχίζουν να ξεγυμνώνονται.
Όταν το 2011 ήρθα στην Αθήνα για να μείνω μαζί με τον φίλο μου, η απόφαση αυτή ήταν για εμάς μονόδρομος. Μετά από χρόνια μακριά - εγώ Θεσσαλονίκη, αυτός εδώ, αυτός φαντάρος, εγώ φοιτήτρια, εγώ στη Αγγλία για μεταπτυχιακό, αυτός πάλι εδώ- ή θα ζούσαμε επιτέλους στην ίδια πόλη ή και οι δυο μας θα τρελαινόμασταν. Και έτσι, άρχισε το «ταξίδι».
Εάν κάποιος χρειάστηκε να ανεχθεί τους πρώτους μήνες την ακαταστασία του άλλου, ήταν αυτός τη δική μου και όχι το αντίθετο. Έχοντας μείνει ως φοιτήτρια μόνη μου, δεν είχα κανέναν να γκρινιάξει για τα ρούχα που έγιναν στοίβα στην καρέκλα ή για εκείνα τα δύο πιάτα που απλώς καθυστέρησα να πλύνω. Εάν κάτι μου δίδαξε εκείνος, είναι ότι πολύ συχνά για το χάος μέσα στο κεφάλι μας φταίει και το χάος που έχουμε γύρω μας. Δεν αναφέρομαι σε ζητήματα καθαριότητας - είμαι αυτή που δεν θέλω κανείς άλλος να καθαρίσει το μπάνιο γιατί πολύ απλά κανείς δεν το κάνει τόσο τέλεια όσο εγώ. Έχει πολύ απλά να κάνει με το ότι ο φίλος μου είναι εκείνη η σπάνια περίπτωση ανθρώπου που αγαπάει και επιβάλλει την τάξη χωρίς να γίνεται τόσο σπαστικός που να θέλεις να τον πνίξεις.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έρχονται στιγμές που το φαντασιώνεσαι. Όταν είσαι συνέχεια στον ίδιο χώρο με τον άλλο είναι πολλές οι στιγμές που θα μιλήσεις άσχημα, που θα θέλεις να κλάψεις μόνος σου στο ντους, που απλά θα κάθεστε ο καθένας στη γωνιά του χωρίς να μιλάτε. Έχω μάθει από την καλή και από την ανάποδη ότι είναι ξεροκέφαλος και εάν αποφασίσει πως θέλει κάτι να το κάνει εκείνη τη στιγμή, τότε πρέπει να το κάνει. Αυτό είτε θα οδηγήσει στην καταστροφή - έπρεπε βλέπετε να κάνει «ανοιχτή εγχείρηση καρδιάς» στο κινητό μου - είτε σε θαύματα. Από την άλλη, εκείνος ξέρει από τη στιγμή που θα περάσω την πόρτα εάν είχα μια άσχημη μέρα στη δουλειά και αυτομάτως έχει μάθει - με τον άσχημο τρόπο - ότι για τις επόμενες ώρες έχω μια φωτεινή επιγραφή «Μην Ακουμπάτε» πάνω από το κεφάλι μου.
Το υπέροχο είναι ότι μόλις κλείσεις την πόρτα πίσω σου βρίσκεσαι με τον άνθρωπο που σε έχει δει σε όλες τις φάσεις και δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να τον διώξει μακριά. Είναι αυτός που εκείνη τη στιγμή είναι για σένα η οικογένειά σου, αυτός που όταν οι άλλοι μπορούν μόνο να σε ακούσουν στο τηλέφωνο, εκείνος σε βλέπει όπως είσαι.
Επειδή όμως σε μία σχέση δεν αφορά ποτέ μόνο δύο, η συγκατοίκηση σε βοηθάει να δεις το πώς αντιμετωπίζει ο άλλος ζητήματα που αφορούν την οικογένειά του και τους φίλους του. Μπορεί να μην μένουν μαζί σας, αλλά εάν ο άλλος τους το επιτρέψει, τότε μπορούν να κάνουν κουμάντο στο σπίτι σας. Είναι σημαντικό να υπάρχουν όρια στο ποιος μπαίνει και βγαίνει, όχι μόνο στο σαλόνι σας, αλλά και στις σκέψεις σας. Μόνο εάν μείνετε μαζί με κάποιον μπορείτε να ανακαλύψετε αν είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του δικού του χώρου και εάν βέβαια θα σας δώσει την ευκαιρία να κάνετε το ίδιο.
Τα ζευγάρια που μένουν μαζί μοιράζονται κάτι που δεν το λένε σε κανέναν. Ότι δηλαδή πολύ συχνά το σπίτι όπου μένουν μαζί είναι προτιμότερο από όλα τα μπαρ και τα εστιατόρια του κόσμου. Είναι αυτοί που αποκαλούνται «ξενέρωτοι» από την υπόλοιπη παρέα, επειδή κάποια στιγμή θέλουν απλώς να γυρίσουν σπίτι τους. Όχι, δεν έχουν βαρεθεί ο ένας τον άλλο, γιατί το ότι μένουν μαζί δεν σημαίνει ότι βρίσκουν εύκολο χρόνο για να μείνουν μόνοι τους.
Εάν κάτι μπορεί να σου δείξει η συγκατοίκηση για τη σχέση σου είναι το κατά πόσο μπορεί να πάει πιο βαθιά, σε μέρη που δεν γνώριζε κανείς σας ότι υπάρχουν. Είναι κάτι που δεν γίνεται να το μάθεις στις διακοπές, εκεί είναι όλα όμορφα και ωραία, αλλά μόνο όταν αντιμετωπίζεις ζητήματα αληθινά και σοβαρά.
Είναι βέβαια και το θέμα του χώρου που καταλαμβάνω στην ντουλάπα. Όταν ενημέρωσα τον φίλο μου για τι πράγμα θα γράψω, ευχήθηκε να «υπήρχαν λιγότερα παπούτσια.» Συγγνώμη αγάπη μου, αυτή είναι μια παραχώρηση που δεν πρόκειται να κάνω.