Τις τελευταίες ημέρες, οδεύοντας προς τις τελικές διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης στις Βρυξέλλες, είδαμε δύο διαφορετικού τύπου διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε αρκετές επαρχιακές πόλεις. Από τη μια διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας, των εκβιασμών και της υποταγής στα θέλω των Ευρωπαίων ηγετών ενώ από την άλλη, με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», είδαμε κόσμο όλων των ηλικιών αλλά και πολιτικούς που μέχρι πρότινος ήταν μέλη της κυβέρνησης να κατεβαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Αυτό που είχε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ήταν η αντιμετώπιση των «Μένουμε Ευρώπη» από τους «Κατά της Λιτότητας».
Πράγματι, από τη μία, δε μου φαίνεται περίεργο που έγινε viral η φωτογραφία του κυρίου με το κολονάτο ποτήρι που διαδήλωνε στο κέντρο της Αθήνας. Ή του μέχρι πρότινος Υπουργού κ. Γεωργιάδη που παρευρέθη, με το κοστούμι του να βγάζει selfies, ανάμεσα στον όχλο, προκειμένου να διεκδικήσει την συνέχιση της παρουσίας της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το όλο σκηνικό ήταν κάπως «έξω από τα νερά» του. Δεν ήταν φιλικό στο μάτι, δεν είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει.
«Και τι; Δεν έχουμε εμείς δικαίωμα στη διαμαρτυρία; Πρέπει να τα σπάμε και να φοράμε All Star για να έχουμε το δικαίωμα να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας»; Λέει κάποιος δέκτης κριτικής των «Μένουμε Ευρώπη»...
Σωστά! Το πρόβλημα δεν είναι στιλιστικό! Ή τουλάχιστον δεν θα πρέπει να είναι στιλιστικό... Το πρόβλημα είναι το κατά πόσο σεβόμαστε σαν άνθρωποι που ζουν σε μια συγκροτημένη κοινωνία την ιδέα της διαδήλωσης αλλά και αυτούς που κατεβαίνουν να διαδηλώσουν. Γιατί είναι βαθύτατα φασιστικό να πιστεύει κάποιος ότι οι διαδηλώσεις είναι μοναχά προνόμιο των αριστερών αλλά είναι και βαθύτατα υποκριτικό κάποιος που μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζε τους διαδηλωτές «τεμπέληδες και αργόσχολους» τώρα να κατεβαίνει στον δρόμο γιατί ακριβώς φοβάται ότι θα θιχτούν τα συμφέροντα του.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι περισσότεροι που καλούνται να ψηφίσουν, να διαδηλώσουν ή να πάρουν γενικά θέση, δεν έχουν ουσιαστικό πολιτικό υπόβαθρο. Οι απόψεις τους δεν είναι διαμορφωμένες μέσα από διάβασμα και προσωπική τριβή με τα θέματα που τελικά εκφέρουν άποψη. Έτσι η άποψη τους συνήθως είναι επιφανειακή, άγεται και φέρεται, αλλάζει κατά συνθήκη και κυρίως έχει δημιουργηθεί μέσα από κοινωνικά στερεότυπα! Δηλώνεις αριστερός αλλά δεν έχεις διαβάσει Μάρξ ενώ δηλώνεις νεοφιλελεύθερος και το όνομα Άνταμ Σμιθ δε σου λέει τίποτα.
Εν τέλει, πιστεύω πως δεν υπάρχουν σωστοί ή λάθος διαδηλωτές. Η διαδήλωση είναι ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα και έτσι πρέπει να παραμείνει. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που ξέρουν γιατί διαδηλώνουν και άνθρωποι που απλά βλέπουν ένα event στο Facebook και το βρίσκουν «καλή φάση» και πάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν γιατί διαδηλώνουν και άνθρωποι που τους ενδιαφέρει μόνο να προκαλέσουν επεισόδια.
Θα πρέπει να αποτελέσει κοινωνικό και προσωπικό στόχο όλων μας η δημιουργία μιας πολιτικής ευσυνειδησίας που αφενός δεν θα επιτρέπει να γίνεται μια διαδήλωση αιτία χλευασμού για τους αντιπάλους της αλλά και να μην γίνονται διαδηλώσεις που κοντράρουν τόσο έντονα το λαϊκό αίσθημα.
Υ.Γ Για όσους από εμάς δεν το προλάβαμε υπάρχει ένα μάθημα στο Λύκειο που λέγεται «Πολιτική Παιδεία». Στον Οδηγό Σπουδών του αναγράφει χαρακτηριστικά «...σκοπός του μαθήματος είναι ο μαθητής να αποκτήσει κοινωνική, οικονομική και πολιτική παιδεία, να καταλάβει και να βιώσει τη διασύνδεση Κοινωνίας Οικονομίας Πολιτικών Θεσμών και Δικαίου, να κατανοήσει βασικούς θεσμούς για την οργάνωση και τη λειτουργία της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτείας και να αναπτύξει πολιτική συνείδηση και κριτική σκέψη, ώστε να συμμετέχει ενεργά στο τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι ως ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης»... Μακάρι, λέω, εγώ...
*Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι «φύσει πολιτικὸν ζῷον» (ζῷον: ζωντανός οργανισμός). Η γνωστή αυτή φράση δε σημαίνει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του δραστηριοποιείται πολιτικά, αλλά ότι ασχολείται φυσικά με την πολιτική δραστηριότητα, ότι δηλ. η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια, ώστε μόνο σε μια πόλη να μπορεί να επιτύχει την ολοκλήρωσή του.