Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που τα δελτία ειδήσεων αφιέρωναν μεγάλο μέρος σε συσσίτια, γεύματα αγάπης και άλλου τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες. Όλα αυτά τα ρεπορτάζ συνδέονταν με εκφράσεις απόγνωσης και δραματικών καταστάσεων που όμως δεν φάνηκε να ακούστηκαν τόσο βροντερά στην ελληνική κοινωνία. Βλέπαμε ανθρώπους στις ουρές να περιμένουν για ένα πιάτο φαΐ, άλλους στοιβαγμένους να περιμένουν κάτω από τις ανοιχτές πόρτες ενός φορτηγού την ώρα που κάποιος τους πέταγε τρόφιμα.
Δεν ταρακουνηθήκαμε όπως έπρεπε. Έτσι αποδείχθηκε, τουλάχιστον, καθώς στα φαινόμενα της αύξησης των αστέγων, του υποσιτισμού, των αυτοκτονιών και άλλων τόσων πρωτόγνωρων, για τη χώρα, καταστάσεων δεν υπήρξε συσπείρωση. Είχαμε ανοιχτές τις τηλεοράσεις μας, τα βλέπαμε και νομίζαμε ότι επρόκειτο για τηλεοπτική παραγωγή του Hollywood.
Τότε το πρόβλημα το είχε η μειονότητα. Υπήρχε μια πλειοψηφία που μπορεί να μην είχε πληγεί τόσο, να άντεχε, να μπορούσε να αντεπεξέλθει και με λιγότερα. Τώρα όμως; Για πόσο μπορεί να καίγεται το σπίτι του διπλανού χωρίς να αρπάξει και το δικό μας; Και γιατί θυμώνουμε τόσο; Και αν θυμώνουμε, με ποιον πρέπει να θυμώσουμε;
Με τον ίδιο μας τον εαυτό. Έναν εαυτό που κοίταγε αλλά δεν έβλεπε. Έναν εαυτό που προτίμησε να μείνει παρατηρητής στο δράμα των συνανθρώπων του για τόσο καιρό που στο τέλος έγινε και αυτός συμμέτοχος (και συνένοχος) στο δράμα. Τώρα είναι αυτός που βλέπει τον εαυτό του στις ουρές των ATM ζητώντας λίγα χρήματα από αυτά που δούλεψε, από αυτά που δικαιωματικά του ανήκουν. Είναι αυτός που δεν πήγε για δουλειά γιατί «δεν έχει δουλειά σήμερα» και είναι αυτός που ψάχνει παρηγοριά σε αυτά που μέχρι πριν λίγο καιρό καταριόταν
Υπάρχει ένας αριθμός ηθικών διδαγμάτων κρυμμένος σε τέτοιους είδους ιστορικές καταστάσεις. Η απομόνωση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Το να κάνεις πρόβλημα σου το πρόβλημα του διπλανού σου μπορεί να αποδειχθεί η καλύτερη πρόληψη για την μη μετάδοση των διάφορων δυσλειτουργιών. Είναι οξύμωρο να ζητάμε από τους τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ να δείξουν κατανόηση και συμπόνια στα προβλήματα του ελληνικού λαού την ώρα που εμείς, ο λαός, δεν κοιτάμε πιο μακριά από την ίδια μας τη πόρτα.
Ίσως που τώρα νιώθουμε, πιο έντονα από ποτέ, ότι οι ουρές των συσσιτίων δεν απέχουν και τόσο πολύ από τις ουρές των 60 ευρώ ενός ATM, να ευαισθητοποιηθούμε, να γίνουμε περισσότερο Άνθρωποι, με σύμπνοια και συμπόνια για το πρόβλημα του διπλανού μας και όχι με διάθεση αποξένωσης και αποκέντρωσης από τα προβλήματα που μας περιβάλλουν.
Το πρόβλημα της εποχής μας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είναι πρώτα Κοινωνικό - Ανθρωπιστικό και μετά Πολιτικό - Οικονομικό.