Οι περιορισμοί της θεώρησης εισόδου που έθεσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής σε Ανώτατους Αξιωματούχους της Κίνας, ως μέρος της εκστρατείας για τον τερματισμό της καταπίεσης που υφίστανται οι Ουιγούροι, καθώς και άλλες Μουσουλμανικές Μειονότητες στην περιοχή της Σιντσιάνγκ, θα πρέπει να μελετηθούν με ιδιαίτερη προσοχή, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, πως θέματα, με αξιοσημείωτη ανθρωπολογική βαρύτητα, θα αποτελέσουν το Δούρειο Ίππο για τη σταδιακή επέμβαση και την εσωτερική αποδιάρθρωση ενός στρατηγικού αντιπάλου.
Από στρατηγική σκοπιά, είναι βέβαιο, πως η απόφαση των ΗΠΑ να θίξουν το εν λόγω ζήτημα εντάσσεται στα πλαίσια του Διεθνούς Ανταγωνισμού και του ‘Εμπορικού Πολέμου’ που διακατέχει αυτές τις δύο Δυνάμεις.
Η επιλογή ενασχόλησης με τη συγκεκριμένη μουσουλμανική ομάδα παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον, εάν αναλογιστούμε τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις που έχει συνάψει η Κίνα με τα κράτη της Κεντρικής Ασίας, τα οποία ως επί τω πλείστον απαρτίζονται από μουσουλμανικό πληθυσμό. Οι μεγάλες και επικερδείς συμφωνίες της Κίνας με τα κράτη αυτά αποσκοπούν τόσο στην υλοποίηση του οικονομικού σχεδίου της για τον Δρόμο του Μεταξιού, όσο και στην αμοιβαία ικανοποίηση συμφερόντων, με σαφές αντάλλαγμα την μη υποστήριξη των Κρατών της Κεντρικής Ασίας στις μουσουλμανικές μειονότητες της Σιντσιάνγκ.
Η απόφαση των ΗΠΑ να καταπιαστούν με ένα θέμα που προσεγγίζει την ήπια ισχύ, αποσκοπεί, εν μέρει, στο να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους κοινούς δεσμούς ανάμεσα στα μουσουλμανικά στοιχεία, αλλά και στην αποστροφή των στοιχείων αυτών προς την Κινεζική πλευρά.
Επιπρόσθετα, η χρονική ταύτιση της εκστρατείας για τις μειονότητες της Σιντσιάνγκ με τους περιορισμούς που έθεσε η Αμερική ως προς την πώληση προϊόντων σε κινεζικές εταιρείες, μας προϊδεάζει, πως οι ΗΠΑ αποσκοπούν να εστιάσουν την προσοχή τους σε ζητήματα που σχετίζονται με τα δικαιώματα του κινέζικου πληθυσμού, όπου δηλαδή η Κίνα κατέχει σαφές ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έναντι της Αμερικής.
Η επίκληση στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αμερική, αλλά και ο ισχυρισμός της Κίνας για λήψη αντίτρομοκρατικών μέτρων κατά του εξτρεμισμού, αποτελούν δύο όψεις ενός ίδιου νομίσματος, τις οποίες και οι δύο Δυνάμεις χρησιμοποιούν, όπως φαίνεται, κατά το δοκούν.
Σε ό, τι αφορά μάλιστα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η διεθνής κοινότητα οφείλει να επαγρυπνεί για την υπεράσπιση και την κατοχύρωσή τους, ανεξάρτητα από εθνικά συμφέροντα και στρατηγικούς σκοπούς.
Δέκα οκτώ χρόνια ύστερα από την έναρξη μιας συνεχούς και αέναης κούρσας κατά της τρομοκρατίας, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιχειρούν μέχρι και σήμερα την υλοποίηση δράσεων που αποσκοπούν στην εξάλειψή της.
Περιπτώσεις όπως οι φυλακές του Γκουαντάναμο, όπου υπάρχουν ισχυρισμοί για ισόβια κράτηση ατόμων, στους οποίους δεν χορηγήθηκε ποτέ η κατηγορία του δικαστηρίου ώστε να εκτίσουν την ποινή τους, αποτελούν παθογένειες ενός δημοκρατικού συστήματος, το οποίο υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και την ελάχιστη ανθρώπινη αξίωση οποιουδήποτε για μία Δίκαιη Δίκη.
Έτσι, με αφορμή την εκστρατεία της Αμερικής να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Ουιγούρων έναντι της Κίνας, αξίζει να σημειωθεί πως η επίκληση σε τέτοιου είδους ζητήματα απαιτεί ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος πως οι συγκεκριμένες εκστρατείες δεν θα λειτουργήσουν ως μια ακόμη πηγή πυροδότησης περαιτέρω εχθροπραξιών, στο ‘βωμό’ της ικανοποίησης στρατηγικών βλέψεων.