Καθώς οι εθελοντές μαχητές Ολεξάντρ Ζουχάν και Αντονινα Ρομάνοβα ετοιμάζονται για να επιστρέψουν στην ενεργό δράση κοιτάζουν τα διακριτικά του μονόκερου που κάνουν τη στολή τους να ξεχωρίζει. Είναι το σύμβολο της ”ιδιότητάς” τους ως ζευγάρι ΛΟΑΤΚΙ που είναι παράλληλα υπηρετεί στον ουκρανικό στρατό.
Μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας της Ουκρανίας που πολεμούν κατά των εισβολέων αποφάσισαν να ράψουν στις στολές τους την εικόνα του μυθικού αυτού πλάσματος. Στις επωμίδες και ακριβώς κάτω από την ουκρανική σημαία.
Η τάση αυτή άρχισε το 2014 όταν η Ρωσία εισέβαλε και τελικά προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας ”όταν τότε πολλοί έλεγαν ότι δεν υπάρχουν γκέι στο στρατό”, είπε στο Reuters οι Ζουχάν που ασχολείται με την υποκριτική, την σκηνοθεσία ενώ διδάσκει και θέατρο καθώς φορά τη στολή όπως και οι Ρομάνοβα. Αμφότεροι ετοιμάζονταν για μια δεύτερη υπηρεσία υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους.
″Έτσι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα επέλεξε τον μονόκερο ακριβώς επειδή είναι φανταστικό, ”ανύπαρκτο” πλάσμα”.
Ζουχαν και Ρομάνοβα που αρνούνται τον προσδιορισμό ως δυαδικά άτομα και την χρήση ανωνυμιών ”αυτός” ή ”αυτή” μετακόμισαν στην ουκρανική πρωτεύουσα από την Κριμαία μετά την προσάρτησή της το 2014 και γνωρίστηκαν μέσω της δουλειάς τους στο θέατρο.
Ουδέποτε στο παρελθόν είχαν λάβει κάποια εκπαίδευση στη χρήση όπλων, αλλά, αφού πέρασαν μερικές μέρες κρυμμένοι στο μπάνιο στην αρχή του πολέμου, αποφάσισαν ότι έπρεπε να κάνουν περισσότερα.
”Απλώς θυμάμαι ότι σε ένα ορισμένο σημείο έγινε φανερό ότι είχαμε μόνο τρεις επιλογές: είτε να κρυφτούμε σε ένα καταφύγιο, είτε να φύγουμε και να δραπετεύσουμε ή να ενταχθούμε στην Εδαφική Άμυνα (εθελοντές). Κάναμε την τρίτη επιλογή”, είπε οι Ρομάνοβα.
Όπως λένε ”Επειδή αυτό που κάνει η Ρωσία δεν είναι να παίρνει απλώς τα εδάφη και να σκοτώνει τον λαό μας αλλά θέλει να καταστρέψει και τον πολιτισμό μας...δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο” λέει οι Ζουχάν τονίζοντας πως αμφότεροι νιώθουν μια μεγαλύτερη ευθύνη ως προς τη διατήρηση τους ουκρανικού πολιτισμού και για λόγους επαγγέλματος.
Κανένας εκφοβισμός
Η πρώτη τρίμηνη θητεία στο Μικολάιβ στη Νότια Ουκρανία, περίπου 135 χλμ από το λιμάνι της Οδησσού, άλλαξε τη ζωή και των δύο.
Πολέμησαν στην ίδια μονάδα και το βρήκαν τρομακτικό. Οι Ζουχάν προσβλήθηκε από πνευμονία.
Ωστόσο δεν είχαν προβλήματα με τους άλλους ένστολους. ”Δεν υπήρχε επιθετικότητα, κανένας εκφοβισμός... Ήταν λίγο ασυνήθιστο για αυτούς Όμως, με τον καιρό, οι άνθρωποι άρχισαν να με αποκαλούν Αντονίνα και να χρησιμοποιούν την αντωνυμία που έχω επιλέξει”.
Το κλίμα μεταξύ των μελών της νέας μονάδας στην οποία εντάχθηκαν ήταν θετικό, όταν συναντήθηκαν στο σταθμό του Κιέβου. Πολλά μέλη της της τα γνώριζαν ήδη. Αλλά οι διοικητές δεν ήταν εκεί.
″Ανησυχώ λίγο για αυτό. Ξέρω ότι σε ορισμένες μονάδες, οι κανόνες είναι πιο αυστηροί... Δεν ήταν έτσι στην (πρώτη μας) μονάδα” είπε καθώς η διάθεση άλλαζε όσο πλησιάζαν στο τρένο που θα επιβιβάζονταν.
Η ανησυχία αργότερα εντάθηκε, καθώς ένας διοικητής ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται να ανεχθεί την ομοφοβία, και ένας πιο ανώτερος αξιωματικός λέει ότι το μόνο σημαντικό πράγμα στην πρώτη γραμμή είναι να είσαι καλός μαχητής.
″Αυτό για το οποίο ανησυχώ είναι ότι σε περίπτωση που σκοτωθώ κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, δεν θα επιτρέψουν στις Αντονίνα να με θάψει όπως θέλω” λέει οι Ζουχάν. ”Προτιμούν να αφήσουν τη μαμά μου να με θάψει με τον ιερέα να διαβάζει ανόητες προσευχές... Αλλά είμαι άθεος και δεν το θέλω αυτό”.
