Ενας φίλος που έφυγε την Καθαρά Δευτέρα για το Μαρόκο, όταν ακόμα μετρούσαμε τα ελληνικά κρούσματα στα δάχτυλα του ενός χεριού, γύρισε χθες και μας πήρε τηλέφωνο. «Δέχεστε ή είστε σε καραντίνα;»
Ακόμα δεχόμαστε σ′ αυτό το σπίτι, φίλε. Προς το παρόν, δεν υποχρεώνουμε τους επισκέπτες να βγάλουν τα παπούτσια τους και να πλύνουν τα χέρια τους πριν καθίσουν κοντά μας, αλλά ένα αντισηπτικό τζελ θα το κρεμούσαμε από το χερούλι της εξώπορτας, αν είχαμε προλάβει να στοκάρουμε πριν εξαφανιστεί από την αγορά. Δεν προλάβαμε. Ούτε οινόπνευμα προλάβαμε, αλλά το μπαρ μας είναι υπερπλήρες και σε περίπτωση που κηρύξουμε το σπίτι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα επιστρατεύσουμε κάτι θανατηφόρες βότκες Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που κρύβονται στα σκοτεινά αζήτητα του μπουφέ.
Το άλλο που δεν προλάβαμε, ήταν να μάθουμε πώς πέρασε ο φίλος μας στο Μαρόκο. Αρχισε την αφήγηση από το πόσο τυχερός ήταν που κατάφερε να γυρίσει, σε αντίθεση με κάτι Ισπανούς που ξέμειναν στο διεθνές αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα επειδή σταμάτησαν οι πτήσεις για Μαδρίτη κι από′ κει η συζήτηση εκτροχιάστηκε κι αντί ν’ακούσουμε για εξωτικές νύχτες στη Σαχάρα, προσπαθούσαμε να σκεφτούμε μία πρακτική λύση για το πρόβλημα της αποθήκευσης μεγάλων ποσοτήτων αλευριού.
Πώς στο καλό καβατζώνεις αλεύρι;
Που δεν πωλείται συσκευασμένο αεροστεγώς και το αγαπούν τόσο πολύ η υγρασία και τα ζωΰφια; Και για τί χρονικό διάστημα μιλάμε; Δύο εβδομάδες ή δύο μήνες; Η μήπως τέσσερις, όπως υποστήριξε προχθές ο Κινέζος αρμόδιος; Πόσο αλεύρι θα χρειαστούμε μέχρι τον Ιούνιο; Και πόσα κωλόχαρτα; (Μετά συγχωρήσεως).
Μην ανησυχείτε, στην Ιταλία δεν έχουν κλείσει τα σούπερ μάρκετ, είπε ο ψύχραιμος της παρέας, αλλά κλείσουν, δεν κλείσουν, εμείς αύριο μπορεί να βρεθούμε αποκλεισμένοι στο σπίτι μας, ποιός ξέρει για πόσες μέρες, χωρίς αλεύρι, κωλόχαρτα και Europa League, με μόνη παρηγοριά τις θανατηφόρες βότκες. Κι επειδή θα ξεμείνουμε κι από γατοτροφή, στο τέλος θα μας φάνε οι γάτες.
Οσο κι αν το ρίξουμε στην πλάκα, η ωμή αλήθεια είναι ότι η καραντίνα μας μαρκάρει όλο και στενότερα. Η υγιέστατη και πολύ δραστήρια μητέρα μου, η οποία ανήκει σε ηλικιακά ευπαθή ομάδα, πήγε χθες στο σούπερ μάρκετ να πάρει ξύδι και την ώρα που έφτασε στο ταμείο, έπεσε πάνω σε πατέρα με άρρωστο παιδάκι, το οποίο φτερνιζόταν ασταμάτητα, χωρίς καμία κάλυψη.
«Ο καημένος, δεν είχε πού να το αφήσει το παιδί...» ήταν η πρώτη σκέψη της, αλλά η δεύτερη ήταν να τρέξει στο φαρμακείο για τη μάσκα άνθρακα που της είχε κρατήσει ο φαρμακοποιός, σε περίπτωση που πάθει τίποτα και χρειαστεί να πηγαίνουμε στο σπίτι της για να την φροντίζουμε.
Μακριά από μας, φυσικά
Αλλά οι στατιστικές πιθανότητες δεν μας ευνοούν και τώρα που θυμηθήκαμε να στοκάρουμε κωλόχαρτα, άρχισε ο πανικός στα σούπερ μάρκετ.
«Καροτσάκια με δύο μέτρα ύψος ψώνια, ουρά μέχρι την έξοδο στα ταμεία, τσακωμοί άσχημοι» είναι η πρώτη ανταπόκριση από το μέτωπο σούπερ μάρκετ των βορείων προαστίων, την πρώτη μισή ώρα της λειτουργίας του, το Σάββατο 14 Μαρτίου. Αν προσθέσουμε στην εικόνα και την παράμετρο του βουβού πανικού - πόσο καθαρά χέρια έπιασαν όλα αυτά τα βουνά με τα ψώνια που με περικυκλώνουν στην ουρά, ποιός φτερνίστηκε πάνω στο ταμείο που ακούμπησα κατά λάθος και μετά χτύπησε το κινητό και το έπιασα κι επειδή πού να βγάζω το hands free, το’βαλα στο αυτί μου και τώρα το νιώθω βουλωμένο το αυτί και με ενοχλεί κι ο λαιμός μου και δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα - είναι προφανές ότι τα ηλεκτρονικά ψώνια είναι η μία ελπίδα για να μην μας φάνε οι γάτες.
Η άλλη ελπίδα είμαστε εμείς. Ολοι είμαστε εν δυνάμει φορείς ή κρούσματα, όλοι μπορεί να την πατήσουμε κάποια στιγμή κι όλοι πρέπει να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Αυτές τις δύσκολες μέρες, ας προσπαθήσουμε να καταπιέσουμε τον Ελληνάρα μέσα μας όσο περισσότερο μπορούμε, με την υπόσχεση ότι μόλις πιάσει ο Ιούνιος, θα τον αφήσουμε να ξεχυθεί ελεύθερος στις παραλίες.
Κορονοϊός είναι, θα περάσει κι αυτός.