Όταν ξεκίνησε το Survivor 2 στο τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ πολλοί είχαμε απορία εάν θα πετύχει ή όχι. «Η πρώτη φορά ήταν εύκολη, τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Υπάρχει ανταγωνισμός, υπάρχει συνήθεια» ήταν η φράση. Έφθανε κανείς να περιμένει μια-δύο εβδομάδες και σήμερα το Survivor 2 να κάνει 35αρια και 40αρια στις τηλεοπτικές μετρήσεις. Γιατί; Απλούστατα γιατί ο Τούρκος παραγωγός, πιστέψτε με, «ξέρει τηλεόραση». Γιατί για το αποτέλεσμα που βλέπουμε εμείς υπάρχουν πίσω χιλιάδες εργατοώρες και πολύ έρευνα. Υπάρχει πολύ δουλειά.
Κακά τα ψέματα το ίδιο εντυπωσιακό είναι αυτό που έχει κάνει ο τηλεοπτικός ΣΚΑΙ τον τελευταίο καιρό. Από την μια εξαιρετική σοβαρότητα, αλλά και χιούμορ σε πολλές από τις εκπομπές του, παράγει πολιτικό λόγο. Την ίδια ώρα που από την άλλη μας αλλάζει τα φώτα με τα λεγόμενα ριάλιτι. Κι αν το Survivor 2 έχει μαζί του μια ενδιαφέρουσα τηλεοπτική φιλοσοφία, αφού συνδυάζει αθλητισμό, προσπάθεια, μικροκοινωνία, οφθαλμολαγνία και φυσικά αντιδράσεις, το Power of Love είναι trash τηλεόραση. Εάν δείτε, όμως, τις ειδησεογραφικές του εκπομπές τις τελευταίες εβδομάδες στην κυριολεξία έχουν αλλάξει το τηλεοπτικό πεδίο. Το ΣΗΜΕΡΑ των Οικονόμου-Αναστασοπούλου είναι ισοδύναμο και πολλές φορές κερδίζει το ιερό τέρας Γιώργο Παπαδάκη του ΑΝΤ1, ενώ οι Αταίριαστοι των Κούτρα-Ντσούνου κατάφεραν να επικρατήσουν στη δική τους ώρα μετάδοσης μέχρι και της -τελευταία χρόνια αδιαφιλονίκητης νικήτριας- Φαίης Σκορδά. Τι καταφέρνει ο ΣΚΑΙ με αυτές τις επιλογές; Πέρα το λογικό της επικράτησης στη μάχη της τηλεθέασης, άρα στη αύξηση της διαφημιστικής πίτας και στα έσοδα του, αποκτά νέο κοινό. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να επηρεάσει και μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων και μάλιστα ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους.
Σ’ αυτό το τηλεοπτικό τοπίο ο Πρωθυπουργός της χώρας κ. Αλέξης Τσίπρας, φανερά ενοχλημένος που έπρεπε να μιλήσει στη 1 το πρωί, έφερε στους δέκτες μας το σκάνδαλο της Novartis μέσω της συζήτησης στη Βουλή. Εμφανώς συγχυσμένος, σε μια αποστροφή του προς τον Πρόεδρο της Βουλής, πέρα από το γεγονός ότι τον επέκρινε που σταμάτησε -σε μια διακοπή- τον ειρμό της σκέψης του, του ανέφερε ότι η συζήτηση τράβηξε τόσο σε μάκρος που ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς μίλησαν στην καλή ώρα, εκείνη των Δελτίων Ειδήσεων. Ενώ στην πράξη εκείνος (και οι άλλοι) είχαν να αντιμετωπίσουν το Survivor. Η πολιτική αποκλειστικά με όρους επικοινωνίας.
Έτσι κινείται η ελληνική πολιτική σήμερα. Ενώ εν πολλοίς καθορίζει τις ζωές μας, οι επιλογές των εκπροσώπων της και πρωτίστως των κυβερνώντων είναι επικοινωνιακές. Τι θα πουλήσει προκειμένου να κερδηθεί η ψήφος. Είναι κακό; Όχι δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσεις μια άποψη. Εκείνο που είναι κακό και μάλιστα εξαιρετικά κακό είναι να υπερισχύει της πολιτικής. Και γίνεται θανάσιμο αμάρτημα όταν αποκτά αποκλειστικά στοιχεία προπαγάνδας. «Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεσαι να σέβεσαι την αλήθεια» φέρεται να έχει πει ένας μέγιστος προπαγανδιστής (μακριά από εμάς ελπίζω οι πολιτικοί απόγονοι του). Αλλά ειλικρινώς θέλω προτού ψάξουμε να βρούμε ποιος είναι, να σκεφτούμε εάν σήμερα ζούμε αυτή την πραγματικότητα του ή όχι.
Στο αστερισμό ενός κυβερνητικού επικοινωνιακού σχεδιασμού ερχόμαστε σήμερα, πριν από τις εκλογές, να μπούμε στον κυκεώνα των σκανδάλων. Μικρά, μεγάλα, υπαρκτά, ανύπαρκτα δεν έχει σημασία. Δείτε παραπάνω: «δεν χρειάζεσαι να σέβεσαι την αλήθεια». Στο σχεδιασμό υπάρχει μια πλειάδα πομπών του μηνύματος (από μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι ιστοσελίδες, από ραδιοφωνικές μέχρι τηλεοπτικές εκπομπών) που έχουν ως σκοπό να επηρεάσουν όλους τους δέκτες μας (από το κινητό και την ταμπλέτα μας, από το ραδιόφωνο μέχρι την τηλεόραση). Σκάνδαλα υπάρχουν, η αναδρομικότητα στην ευθύνη είναι το αγαπημένο μας θέμα (αρεσκόμαστε να κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα συμπεριφορές και λογικές περασμένων δεκαετιών), οι πομποί έχουν διαμορφωθεί. Πλέον ο σκοπός είναι η μεγαλύτερη δική μας επιρροή. Εμείς σαν να μην έχουμε πολιτική μνήμη κι άποψη, σαν να μην έχουμε πολιτική κρίση να αποδεχθούμε το ορθό μιας καθαρής πολιτικής προπαγάνδας. Και κάπως είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε το πολιτικό Survivor 2. To πρώτο ερωτηματικό φυσικά είναι: έχει σχέση αυτό που ισχύει για την τηλεόραση στην πολιτική; Το δεύτερο (φαντάζομαι θα) είναι: ξέρει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από τηλεόραση;
ΥΓ. όταν όμως με το καλό δούμε το ντοκιμαντέρ Freedom Besieged του πολυβραβευμένου Panayioti Yannitsos θα δούμε ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν και μνήμη και λογική. Κι ότι γνωρίζουν ότι η πολιτική δεν είναι τηλεοπτικό Survivor. Και ξέρουν μετά από 8 χρόνια κρίσης τι θέλουν.
ΥΓ2. Χρειάστηκε μια έρευνα δημοσιογράφων μια εφημερίδας για να αποκαλυφθεί η υπόθεση Αντωνοπούλου-Παπαδημητρίου. Η ερευνητική δημοσιογραφία υπάρχει κι είναι εδώ. Και τη χρειαζόμαστε.