Μπορεί να αποφύγαμε, στο πλαίσιο της τροποποίησης των ποινικών κωδίκων, την επαναφορά της «βλασφημίας» ως βαρέως ποινικού αδικήματος, δεν γλυτώσαμε όμως τα άλλα, τα χειρότερα. Την νομοθέτηση της ασυλίας σε τραπεζικά στελέχη, τα οποία διαπράττουν κακουργηματική απιστία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Ομολογήθηκε δημοσίως, ως γνωστόν, από τον ίδιον τον Υπουργό Δικαιοσύνης πως ήταν η καθολική δημόσια κατακραυγή που οδήγησε στην απόσυρση του περί «βλασφημίας» σχεδιαζόμενου ανοσιουργήματος. Για το άλλο όμως, για την ασυλία των τραπεζιτών, εκεί που βρίσκεται και όλο το ζουμί εδώ που τα λέμε, ποιος την λογαριάζει την κατακραυγή, την όσο καθολική; Τα καλά και συμφέροντα βλέπεις. Τα αμοιβαίως συμφέροντα…
Είναι κάτι μήνες πριν, επί ΣΥΡΙΖΑ, που νομοθετήθηκαν οι νέοι ποινικοί κώδικες. Ως προϊόν μακράς μελέτης και επεξεργασίας επιτροπής διαπρεπών νομικών. Απ’ όπου όμως απουσίαζαν τα «καλά και συμφέροντα» που λέγαμε. Κι έπρεπε επειγόντως να συμπληρωθεί το «κενό». Κι έτσι η σημερινή Κυβέρνηση αποφάσισε να τους τροποποιήσει δεόντως. Εξασφαλίζοντας την διαρκή ασυλία των τραπεζικών στελεχών που διέπραξαν ή διαπράττουν ή πρόκειται να διαπράξουν την «κακουργηματική απιστία». Επεκτείνοντάς την μάλιστα και στα στελέχη των ιδιωτικών επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα. Κι άντε βρες εσύ ποιοι, πόσοι και γιατί χρειάζεται κι εκεί να προστατευτούν. Έτσι ώστε τίθεται πλέον στο αρχείο η δίωξη των πάνω από εκατό τραπεζικών στελεχών τα οποία ελέγχονται από την Δικαιοσύνη για τα «δάνεια του αέρα» (ή της φωτιάς και της πυρκαγιάς πες καλύτερα) που δόθηκαν με κλειστά τα μάτια στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε κάποια μεγάλα ΜΜΕ, όνομα και μη χωριό.
Δεν υπάρχει πρόβλημα υποστηρίζει, διά του αρμοδίου Υπουργού, η Κυβέρνηση της ΝΔ. Φτάνουν και περισσεύουν επ’ αυτού οι ασφαλιστικές δικλείδες του ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Λες και δεν υπήρχαν και πριν και πάντα αυτές οι «δικλείδες». Και τότε που γινόταν το όργιο. Τότε που διαπράττονταν τα εγκλήματα. Εγκλήματα σε βάρος των τραπεζών, θα πει κανείς. Των τραπεζών που έφτασαν στα όρια τη κατάρρευσης. Έλα όμως που οι τράπεζες τελικά την γλύτωσαν την κατάρρευση. Και την γλύτωσαν ελέω των αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων, από το υστέρημα του ελληνικού λαού. Από το ανύπαρκτο, τα τελευταία χρόνια, υστέρημα του λαού.
Ε λοιπόν τώρα πλέον τη γλυτώνουν, και με το νόμο, εκείνοι που διέπραξαν τα εγκλήματα. Και όχι μόνο αλλά μπορούν, και με το νόμο, να συνεχίσουν τη δουλειά όπως την ξέρουν. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Και, δεν βαριέσαι, εδώ είναι ο λαός να πληρώνει και να ξαναπληρώνει. Από το υστέρημά του; Από το υστέρημά του…