Υπάρχουν παιδιά αόρατα που ζουν τη ζωή τους απαρατήρητα σαν ένας παλιός μπουφές, προίκα της γιαγιάς. Ένα ξεχασμένο φιλοξενούμενο DNA.
Συχνά, οι γονείς τους κάνουν πολλά γι αυτά. Δαπανούν χρήματα για αθλήματα, φροντιστήρια, ακόμη και για ψυχολόγους. Μια πολυδάπανη εξαργύρωση του γονεϊκού ρόλου. Είναι φυσικό και εύκολο να εκφράσει κανείς τον αποτροπιασμό του για τους κακοποιητικούς γονείς, τι γίνεται, όμως, με αυτούς που δεν κακοποιούν αλλά ούτε και διαπαιδαγωγούν; Γι αυτούς που εκδηλώνουν μια φυγόπονη, δειλή, θαμπή αγάπη; Είναι ταμπού το να μιλήσει κανείς γι αυτήν. Για μια αγάπη της οποίας την ευθύνη ψάχνουν εναγωνίως να μεταθέσουν κάποιοι γονείς στο σχολείο, στον ψυχολόγο και σε έναν σωρό άλλους παράγοντες, όπως ο παίκτης στο μπάσκετ ψάχνει να δώσει την πάσα στον αμαρκάριστο συμπαίκτη του.
Πολύ απασχολημένοι για να συζητήσουν με τα παιδιά, πολύ κουρασμένοι για να τους διδάξουν αξίες, ακόμη και βασικές κοινωνικές δεξιότητες. Δεκαεξάχρονοι έφηβοι, για παράδειγμα, δεν ξέρουν πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς σε δημόσιους χώρους, επειδή οι γονείς τους ήταν απασχολημένοι με άλλα ”σοβαρότερα” ζητήματα και ούτε καν διανοήθηκαν, σε κάποιες περιπτώσεις, ότι η μάθηση μιας τέτοιας δεξιότητας είναι από τα βασικά τους χρέη απέναντι στους μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας. Πολύ αγχωμένοι ακόμη και για να χαλαρώσουν σε μια ήσυχη γωνιά αγκαλιά με τα παιδιά τους, με τους ήχους μόνο των χτύπων των καρδιών τους.
Παντού στο σπίτι η φασαρία της μοναξιάς, ο θόρυβος της κυριαρχίας ή η κραυγή της σιωπής. Έτσι, το παιδί ανοίγει μια πόρτα κι εξέρχεται σε μια γωνιά απροσπέλαστη. Αυτή την πόρτα που άνοιξαν σαν χάσκον κενό οι ίδιοι οι γονείς με τη ρηχή αγάπη τους, την αγάπη των δειλών που οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε να καταγγείλουμε από φόβο μήπως στον καθρέφτη της αναγνωρίσουμε το είδωλο της θαμπής αγάπης που λάβαμε ή δώσαμε.