Το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν η αρχή
αλλά το υστερόγραφο
Σταύρος Σταυρόπουλος, Κατά τον δαίμονα εαυτού
Τώρα που ολοκληρώθηκαν τα Πάθη του Χριστού με την Ανάσταση, μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε – με ταπεινότητα και ειλικρίνεια κι όχι με αλαζονεία και υποκρισία-τις προκλήσεις/προσδοκίες των απλών θνητών, δηλαδή την περίπτωση της Αθανασίας του Ανθρώπου [ως ΑνθρωποΘεού;]
Είναι αληθές ότι από τη μία ο φόβος του θανάτου κι από την άλλη τα επιτεύγματα της τεχνολογίας [κυρίως της τεχνητής νοημοσύνης και της γενετικής μηχανικής] έχουν εξάψει το ενδιαφέρον όλων για τα όρια της μη-θνητότητας του μετα-βιολογικού ανθρώπου. Ο ενδεχόμενος επανασχεδιασμός της ανθρώπινης φύσης [και του λόγου της Ύπαρξης;] μπορεί-για μερικούς- να δίνει ένα νέο νόημα στη Ζωή, αλλά-για άλλους- προκαλεί πολλά ηθικά και κοινωνικά ζητήματα. Η τελείωση του Ανθρώπου μέσω της μετεξέλιξής του από Πλάσμα σε Πλάστη [μετανθρωπισμός] ή μέσω του ελέγχου της βιολογικής/πνευματικής/ψυχικής τεχνικής αναβάθμισής του [υπερανθρωπισμός] εμπεριέχει τον κίνδυνο δημιουργίας ενός post human aliud, δηλαδή ″κάτι που να μοιάζει με άνθρωπο”.
Προφανώς δεν αναφέρομαι στην αναγεννητική Ιατρική, με τους γνωστούς ″κρυοναύτες″ [που θα ″ξυπνήσουν μετά από 100 χρόνια για να ξανα-ζήσουν, ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε άγνωστο περιβάλλον], αλλά στους υποστηρικτές του Σουπραμοραλισμού και του Εκτροπισμού, οι οποίοι σχεδιάζουν έλεγχο του Πεπρωμένου του Ανθρώπου, αναδιάταξη της Κοινωνίας των ελεύθερων πολιτών και –ίσως-ριζική αλλαγή της σχέσης βιόσφαιρας/γεώσφαιρας. Ο ″μοναδικός εαυτός″ θα αντικατασταθεί από ένα τεχνητό ον, όπου το πρωτοπλασματικό και το κατασκευαστικό/μηχανικό μέρος θα συγχέονται και όπου οι αλγόριθμοι θα υποκαταστήσουν την ελευθερία της βούλησης, την αυτοκατα-νόηση, την αυτο-γνωσία κι εντέλει την αξιοπρέπεια.
Δεν σκοπεύω να εισέλθω στο βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα του αν η θνητότητα ακυρώνει κάθε νόημα ζωής, ενώ η αθανασία δίνει το χρόνο διόρθωσης των λαθών και βελτίωσης των όρων διαβίωσης/επιβίωσης. Απλώς θέλω να επισημάνω ότι η ″μακρά ζωή″ σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ευτυχή αυτοπραγμάτωση. Από το θυσιαστικό του Χριστού ”θανάτω θάνατον πατήσας″ στο βιογενετικό εργαστήριο της αναστάσεως του Ανθρώπου, δια του μεταβολισμού της φυσικής του υπόστασης, μία διαδρομή που μάλλον αλλοιώνει πολλές αξίες και έννοιες. Η μεταφορά του ″άλλου κόσμου″ σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε μπορεί μεν να καταργεί το θάνατο [;], σε καμία περίπτωση όμως δεν δίνει νόημα και ουσιαστικό περιεχόμενο στη ζωή
ΥΓ.’’Ουρανός λανθασμένος δεν γίνεται’’
[Στ.Σταυρόπουλος]