Είναι ένα έργο που έχει παιχτεί πολλές φορές στην γεωπολιτική μας σκηνή: Η γειτονική μας χώρα, η Τουρκία, να προσπαθεί εφαρμόζοντας τακτικές Οθωμανικού παζαριού, να επηρεάσει τις δυναμικές που αναπτύσσονται στην περιοχή αλλά και να καταστήσει εαυτόν ως τον σημαντικότερο παράγοντα και για τις δυο μεγάλες δυνάμεις της τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και την Ρωσία.
Αυτό που διαφοροποιεί το έργο που παρακουλουθούμε τις τελευταίες ημέρες από την γειτονική μας χώρα, είναι ότι η πραγματικότητα θα αναγκάσει τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν να επιλέξει με ποια υπερδύναμη θα πρέπει να πάει και πια θα πρέπει να αφήσει. Η μέχρι στιγμής δεδηλωμένη δημόσια επιλογή του να προχωρήσει στην απόκτηση των S 400 από την Μόσχα θα πρέπει να θεωρηθεί ως αιτία δομικής διάρρηξης των σχέσεων του με τις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή η απόσυρση του ενδιαφέροντος του για την ολοκλήρωση της αγοράς των S 400 είναι σίγουρο ότι θα επαναφέρει τις σχέσεις ανάμεσα στην Μόσχα και στην Αγκυρα στο σημείο μηδέν. Οι στενές σχέσεις της Άγκυρας και της Μόσχας είναι φανερό ότι στηρίζονται στην εκπλήρωση βραχυπρόθεσμων στοχεύσεων και όχι σε μια αμοιβαία αποδεκτή μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Η ίδια η πραγματικότητα θα αναγκάσει την Αγκυρα να επιλέξει και να σταματήσει να πατάει σε δυο βάρκες εκβιάζοντας την προσοχή πότε της μιας υπερδύναμης και πότε της άλλης υποβιβάζοντας την άσκηση της εξωτερικής πολιτικης σε παζάρι ανάμεσα σε εκβιαστές και εκβιαζόμενους.
Σε αυτό το πλαίσιο η αναβάθμιση της χώρας μας σε παράγοντα ασφαλείας και ενεργειακής βαρύτητας για τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τις αναβαθμισμένες σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ ενδέχεται να αλλάξουν τον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής μας καθιστώντας την χώρα μας παίκτη διεθνούς εμβέλειας.
Η πραγμάτωση αυτού του στόχου προϋποθέτει όμως πέρα από τα λάθη της Άγκυρας και την σοβαρότητα της χώρας μας στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Το άμεσο, μέλλον θα δείξει.