Δεν έπρεπε να αποτελέσει έκπληξη η άνετη επανεκλογή του Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλίας. Τα συμπεράσματα όμως που πρέπει να εξαχθούν επικεντρώνονται στα εξής σημεία:
Το πρώτο συμπέρασμα αναφέρεται σε έναν νέο διχασμό που δημιουργείται στην γαλλική κοινωνία.
Η Γαλλία γίνεται μια χώρα που διαιρείται σε τρία κομμάτια: Των υποστηρικτών του Μακρόν,της Λεπέν και των λοιπών 17 εκατομμυρίων πολιτών που εκλαμβάνονται ως «απόντες», δεν στηρίζουν ούτε τον έναν ούτε τον άλλον και που θα είναι έτοιμοι να κατέβουν στους δρόμους.
Το δεύτερο συμπέρασμα αναφέρεται στην ερώτηση αν θα τα καταφέρει να κερδίσει το στοίχημα να συμφιλιώσει την Γαλλία.
Να συμφιλιώσει δηλαδή την ύπαιθρο που ψήφισε Λεπέν με το μητροπολιτικό κέντρο. Πρόκειται για έναν Ιδιότυπο διχασμό που αποκτά ιστορικό βάθος.
Ο τρίτος γύρος επομένως θα είναι οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές για τις οποίες η γαλλική ακροδεξιά που διπλασίασε σχεδόν το ποσοστό της από τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 2017 θα καιροφυλακτεί.
Στη Γαλλία ο κύκλος της λογικής με την επανεκλογή του Μακρόν διευρύνθηκε, αλλά δεν έχει κλείσει.
Η διστακτική ευρωπαϊκή ηγεσία θα ανατραπεί;
Το αργοκίνητο και βραδυκίνητο καράβι της Ευρώπης θα αναγκασθεί από τον φιλόδοξο Μακρόν να αλλάξει πορεία;
Το ερώτημα στους επαΐοντες των Γαλλικών πραγμάτων είναι «Θα στυλώσει τα πόδια του ο Μακρόν»;
Αναντίρρητα μέρος του οράματος του αλλά και της ανάγκης να δει ρεαλιστικά τις εξελίξεις είναι και η ανατροπή της λογικής της Μέρκελ.
Ο Μακρόν μπορεί να είναι ο νέος ηγέτης της Ευρώπης;
Η Ευρώπη πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πληθυσμών. Από την άλλη πλευρά το 42% της Λεπέν είναι ισχυρό καμπανάκι για όλους.
Το τρίτο συμπέρασμα και σκέψη αναφέρεται στο πρόσωπο του νέου Πρωθυπουργού που θα επιλέξει ο Γάλλος Πρόεδρος.
Πιστεύω ότι έχει έρθει ήδη σε μια πρώτη συμφωνία να επιλέξει ένα πρόσωπο της αρκετά ενδυναμωμένης αριστεράς του Μελανσόν, αν όχι ίσως και τον ίδιο,
Ο Μακρόν θέλει με την κίνηση του αυτή να αναθέσει τα ευαίσθητα θέματα του περιβάλλοντος, της κλιματικής αλλαγής και των εναλλακτικών πηγών ενέργειας σε έναν πολιτικό που θα χρησιμεύσει ως πόλος μιας ιδιότυπης νέας συγκατοίκησης.
Με τον τρόπο αυτόν δεν θα χειροτερεύσει η αδύναμη κοινωνική συνοχή που είναι ένας από τους στόχους του γαλλικού συστήματος και ο πολιτικός λόγος θα γίνει πιο ρεαλιστικός.