Μάνα , Σύζυγος, Κόρη, Νοικοκυρά
Εργαζόμενη, Επιχειρηματίας, Επιστήμονας, Πολιτικός
Γυναίκα……..
Μάνα = Ζωή Πρότυπο Αρχέγονο και διαχρονικό.
Η ακούραστη εργαζόμενη των 24 ωρών αδιαλείπτως, των 7 εργάσιμων ημερών. Η επιστήμονας η αγρότισσα, η μαγείρισσα της οικογενείας, η οικονόμος του σπιτιού, η ψυχολόγος των παιδιών, η σύντροφος, η ερωμένη και συνοδοιπόρος του άντρα της. Το δωρεάν υποκατάστατο του «κοινωνικού κράτους», η φροντίδα των γονιών.
Ε, Και;; Γιατί είναι θέμα;
Όλοι οι άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά καλούνται να παίξουν πολλαπλούς ρόλους! Σίγουρα ΝΑΙ. Η διαφορά; Όταν αναφερόμαστε σε μια γυναίκα οι ρόλοι αυτοί, και πολλοί ακόμη, δεν διαχωρίζονται από το διαζευκτικό «ή» αλλά ενώνονται με το συμπλεκτικό «και»!
Ναι κυρίες και κύριοι. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι οι γυναίκες του 21 αιώνα στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο, και την Ελλάδα, καλούνται να «παίξουν» τους πολλαπλούς αυτούς ρόλους ταυτόχρονα και συχνά δωρεάν και χωρίς αναγνώριση. Είναι ετούτο σωστό; Είναι αυτό που ονειρεύτηκαν οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας όταν ξεκίνησαν, αρχές του 20ου αιώνα, αγώνες για την ισότητα; Μάλλον όχι. Οι επικριτές των γυναικείων αγώνων και κινημάτων υποστηρίζουν ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους «είλωτες» της σύγχρονης εποχής. Πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ανελεύθερους, μόνο με υποχρεώσεις και βάρη, που ζουν με την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης και της ισοτιμίας.
Ισοτιμία; Τι είναι αυτό, και πώς κερδίζετε;
Ας δούμε τα νούμερα:
Η σύγχρονη γυναίκα αποτελεί πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού (52%) και συμβάλλει εξίσου, σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στην δημιουργία αυτού που αποκαλούμε «πλούτο» ή πιο επιστημονικά Ακαθόριστο Εθνικό Προϊόν,
αλλά αμείβεται συνήθως λιγότερο (60 έως 75 τοις εκατό του μισθού των ανδρών)
έως και καθόλου για πολλές εργασίες-παροχές (άμισθη εργασία στο σπίτι), σε πλήρη αναντιστοιχία με τους άνδρες.
60% των αποφοίτων Πανεπιστημίων είναι γυναίκες αλλά μόλις το 1/3 από αυτές ασχολούνται επαγγελματικά με το αντικείμενο τους μετά την αποφοίτηση δημιουργώντας ίσως την μεγαλύτερη τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Το 2013, ο λόγος ανδρικής απασχόλησης προς τον πληθυσμό ανερχόταν σε 72,2%, ενώ ο λόγος για τις γυναίκες ήταν 47,1%. Και η συνολική αξία αυτής της διαφοράς ανέρχεται σε 17 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Οι γυναίκες απορροφούν το 70% της ετήσιας κατανάλωσης αλλά σπανίως ζητείται η γνώμη τους για αυτό που θα καταναλώσουν.
Τέλος τα στοιχεία από μια σειρά δεικτών δείχνουν ότι η αύξηση του μεριδίου του εισοδήματος των νοικοκυριών που ελέγχεται από τις γυναίκες, είτε με δικά τους κέρδη είτε με μεταβιβάσεις μετρητών, αλλάζει τις συνολικές δαπάνες με τρόπους που ωφελούν τα παιδιά.
Με μια λέξη: Η οικονομική ανάπτυξη είναι ανάλογη του γυναικείου δείκτη πληρωμένης απασχόλησης. Ενώ ταυτόχρονα γίνεται πιο καινοτόμα, αναπτυξιακή και παραγωγική.
Εντούτοις ακόμη και στις σημερινές «ανεπτυγμένες» δυτικές κοινωνίες η γυναίκα εμποδίζεται στην επαγγελματική της ανέλιξη ενώ συμπληρώνει ή και καλύπτει το κενό του κοινωνικού κράτους.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 25% των γυναικών αναφέρουν την περίθαλψη και άλλες οικογενειακές και προσωπικές ευθύνες ως τον λόγο απουσίας από την εργασία , έναντι μόνο 3% των ανδρών. Αυτό επηρεάζει άμεσα και αρνητικά τη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό.
Για να μην αναφέρουμε ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από τους άνδρες να εργάζονται σε ανεπίσημη απασχόληση όπως βοηθοί σε οικογενειακές επιχειρήσεις και στην γεωργία μικρής κλίμακας. Και στις αγροτικές περιοχές, πολλές γυναίκες αν και εργάζονται άπειρες ώρες στα χωράφια της οικογενείας παραμένουν απλήρωτες και απόλυτα εξαρτημένες οικονομικά από τον σύζυγο.
Πού οφείλεται αυτό;
Ας σκεφτούμε τι εμποδίζει τις γυναίκες να κατακτήσουν την αναγνώριση ισότιμα και δικαιωματικά; Παράγοντες εξωγενείς και ενδογενείς: Κοινωνικοί φραγμοί, πρόσβαση στη χρηματοδότηση, επαγγελματική δικτύωση, οικογένεια. Αλλά και εσωστρέφεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης, φόβος αποτυχίας.
Και το ερώτημα: Πρέπει ή μπορεί να γίνει κάτι που θα ανατρέψει αυτή τη συνθήκη; Και πόσο εύκολο είναι αυτό;
Και μπορεί και πρέπει.
Απλώς χρειαζόμαστε φιλικό επαγγελματικό περιβάλλον, ανοιχτές πόρτες στην εργασιακή πρόσβαση και αναγνώριση της απλήρωτης εργασίας. Ειδικότερα σε ότι αφορά στους ενδογενείς φραγμούς χρειάζεται εξάσκηση, πίστη, δικτύωση.
Ως προς τους εξωγενείς όμως η κρατική συνδρομή είναι αναγκαία. Ήδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολλά βήματα έχουν γίνει και πολλά ακόμη προγραμματίζονται. Μέσα από πρωτοβουλίες όπως το FEMM, βραβεία για τις γυναίκες επαγγελματίες, επαγγελματικές πλατφόρμες και άλλα σημαντικά που ο χώρος δεν επιτρέπει να αναπτύξουμε, οι 27 έχουν βάλει το γυναικείο δυναμικό τους στο μονοπάτι της κατάκτησης της ισοτιμίας και της ανάπτυξης.
Και στη χώρα μας τι;
Εδώ λοιπόν τολμώ να πω ότι πολλά από τα επιβαλλόμενα μέτρα δεν αφορούν μόνον στις γυναίκες, εν τούτοις οι γυναίκες θα ωφεληθούν πολύ από την εφαρμογή τους!
Βελτίωση της θεσμικής νομοθεσίας, ενίσχυση της οικογένειας (δημογραφία) και εκλογίκευση της φορολόγησης.
Δημιουργία δικτύων Coaching, Mentoring καιTraining μέσα από ένα αναθεωρημένο και σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα που θα συνδεθεί με την επαγγελματική αποκατάσταση.
Διευκόλυνση πρόσβασης και επιτάχυνση σε επενδυτικά προγράμματα με έξτρα πόντους για τη γυναικεία απασχόληση.
Δημιουργία ενός εγγυημένου κεφαλαίου ειδικά για γυναικείες επενδύσεις.
Δημιουργία Δημοτικών και Περιφερειακών Θερμοκοιτίδων για στήριξη της Επιχειρηματικότητας με έμφαση στη γυναικεία απασχόληση και Επιχειρηματικότητα.
Και φυσικά:
Διευκόλυνση της Οικογένειας με ολοήμερα σχολεία και κοινωνικές δομές.
Όπως προανέφερα κανένα από αυτά τα μέτρα δεν αποτελεί γυναικείο προνόμιο ή θέμα ισότητας. Όλα όμως θα βοηθήσουν πρωταρχικά τη γυναίκα να απελευθερωθεί από τα κοινωνικά δεσμά που την φρενάρουν και να κατακτήσει ισότιμα τη θέση της στο βάθρο της κοινωνίας.
Μα πρωταρχικά η χώρα μας θα έχει επιτέλους εγκαταλείψει την βρεφική ηλικία της νεότερης ιστορίας της έχοντας μπει σε τροχιά προόδου, ανάπτυξης και ισοτιμίας.
Χρόνια μας Πολλά!