Το περίφημο «Κίνημα της Πετσέτας», που όλοι μας επικροτούμε -ορθώς- τις τελευταίες ημέρες, έχει αρχίσει ήδη να πετυχαίνει μικρές αλλά καθοριστικής σημασίας «νίκες».
Οι πρώτες ξαπλώστρες στην Πάρο άρχισαν να ξηλώνονται, ο κρατικός μηχανισμός ενεργοποιήθηκε ξεκινώντας ελέγχους και ο εισαγγελέας παρενέβη, για να μπει τέλος στη ασυδοσία της καταπάτησης παραλιών.
Η δράση του κινήματος έχει γίνει πλέον γνωστή ευρέως, με αποτέλεσμα να αντιγράφουν το παράδειγμά του και σε άλλα νησιά, οι κάτοικοι των οποίων επίσης αναλαμβάνουν τώρα δράση.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε στην τύχη. Η Κίνηση Πολιτών Πάρου για Ελεύθερες Παραλίες οργανώθηκε μέσα από το facebook και από την σελίδα της έκανε γνωστό τον αγώνα της σε όλη την Ελλάδα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το Κίνημα «Σώστε τις παραλίες της Νάξου».
Αλλά δεν περιορίστηκαν σε αφορισμούς και κατάρες πίσω από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή τους. Αξιοποιώντας κατάλληλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απηύθηναν κάλεσμα στους κατοίκους του νησιού, κινητοποιήθηκαν, βγήκαν στους δρόμους και τις παραλίες, διεκδίκησαν με θάρρος το δίκιο τους. Και να, που κάτι κατάφεραν.
Τα social media πέρα από αναγκαίο κακό, μπορεί να αποδειχτούν και πολύτιμα εργαλεία στα χέρια μας. Αρκεί να κατανοήσουμε τη δύναμή τους και να τα χρησιμοποιούμε σωστά.
Οι ανάλαφρες φωτογραφίες από τις «διακοπάρες» και οι ουρανοκατέβατες, κενές περιεχομένου, περσόνες του Instagram ή τα (χαζο)χαρούμενα βιντεάκια του TikTok είναι η μια όψη του νομίσματος.
Υπάρχει και η άλλη, όμως. Αυτή του facebook που ενεργοποιεί ανθρώπους για να βρεθούν χαμένα κατοικίδια, κλεμμένα αυτοκίνητα και να εμποδιστούν πλειστηριασμοί σπιτιών άπορων συμπολιτών μας. Ή του Twitter που «δικάζει» και «ακυρώνει», έστω με υπερβολή και βιασύνη ορισμένες φορές, όποιον τολμάει να προκαλέσει με θράσος το κοινό αίσθημα.
Η περίπτωση των «Αγανακτισμένων» της Πλατείας Συντάγματος είναι ένα τρανό παράδειγμα της δύναμης που έχουν τα social media. Ενα κάλεσμα μέσω facebook έφερε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να ξημεροβραδιάζονται επί εβδομάδες έξω από τη Βουλή, για να εκφράσουν την αντίδρασή τους απέναντι στα μνημόνια.
Πολλοί από αυτούς εν τέλει μπορεί να μαζεύονταν απλά για να πίνουν μπύρες, να τρώνε σάντουιτς και να χαριεντίζονται μεταξύ τους. Ομως, η ουσία δεν αλλάζει: οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, με στόχο να αλλάξουν μια κατάσταση που θεωρούσαν άδικη.
Τόσο στην περίπτωση της Πάρου όσο και σε αυτή του Συντάγματος, όμως, ο παρονομαστής ήταν κοινός: οι άνθρωποι δεν έμειναν στο πληκτρολόγιο, να βρίζουν (με ψευδώνυμα) μέχρι να βαρεθούν και να συνεχίσουν το άσκοπο σκρολάρισμα. Αντιθέτως, με αφετηρία το facebook, πέρασαν στη δράση.
Προφανώς, η κινητοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από μόνη της δεν εγγυάται ούτε εξασφαλίζει απαραίτητα κάποια «νίκη», όπως συνέβη με το «Κίνημα της Πετσέτας».
Αλλά με το αναλωνόμαστε μόνο στην απαρίθμηση των likes ή στο διαδικτυακό ξεκατίνιασμα είναι βέβαιο πως δεν κερδίζουμε απολύτως τίποτα.