H κυρίαρχη αφήγηση ότι η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις και ως εκ τούτου κινδυνεύουμε όλοι το ίδιο καθώς βρισκόμαστε όλοι ανεξαιρέτως στην ίδια κατάσταση, πόρρω απέχει από την αμείλικτη κοινωνική πραγματικότητα. Σημαίνον χαρακτηριστικό της τελευταίας είναι οι ταξικές αντιθέσεις και ανισότητες, τις οποίες η πανδημία όχι μόνο αναδεικνύει αλλά και οξύνει. Συνεπώς, η πανδημία έχει ταξικά χαρακτηριστικά τα οποία εξυφαίνονται και αναπαράγονται σε πολλαπλά επίπεδα.
Καταρχάς, ποικίλες κοινωνικές ομάδες που συγκροτούν τους «παρίες της κοινωνίας», άστεγοι, ναρκομανείς, Ρομά που ζουν σε καταυλισμούς, φυλακισμένοι, συνιστούν τις πλέον απροστάτευτες και ως εκ τούτου τις πλέον εκτεθειμένες στο κίνδυνο πληθυσμιακές ομάδες. Καμία, μέχρι τώρα, σοβαρή κοινωνική μέριμνα δεν έχει προβλεφθεί γι αυτούς τους ανθρώπους κάτι που μάλλον εντείνει την υποψία ότι έχουν απλά αφεθεί «στην ανοσία της αγέλης».
Σε ένα δεύτερο επίπεδο και αυτός ο ίδιος ο κοινωνικός εγκλεισμός ενέχει και προσδιορίζεται από διαφορετικές ταξικές ποιότητες. Διαφορετικά τα καθημερινά ποιοτικά χαρακτηριστικά του κοινωνικού εγκλεισμού, μίας μεγαλοαστικής οικογένειας σε ένα σπίτι 200τμ, με χώρους ιδιωτικούς και κήπο, με αυτόν μιας εργατικής, μικροαστικής οικογένειας με μικρά παιδιά σε ένα υπόγειο 60τμ. Η καθημερινότητα όχι μόνο δεν είναι η ίδια ανάμεσα σε αυτές τις οικογένειες, αλλά στη δεύτερη περίπτωση ο κοινωνικός εγκλεισμός φαίνεται να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα (ψυχολογικά, οικονομικά).
Σύμφωνα με τη στατική υπηρεσία των Η.Π.Α φαίνεται να υπάρχει σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στη δυνατότητα για τηλεργασία με το εισόδημα. Ειδικότερα, προκύπτει ότι εμφανώς μεγαλύτερη δυνατότητα για τηλεργασία έχουν τα πλουσιότερα εισοδηματικά στρώματα, ενώ τα φτωχότερα που συγκροτούν και τη μάζα των λιγότερων ειδικευμένων εργαζομένων είναι αναγκασμένα να συνεχίζουν να πηγαίνουν στους χώρους εργασίας με ότι κίνδυνο συνεπάγεται αυτό για την υγεία τους.
Τέλος, οι θέσεις εργασίες των φτωχότερων εισοδηματικών στρωμάτων (εποχιακές, ανειδίκευτες, ευκαιριακές) παρουσιάζουν μεγαλύτερη ελαστικότητα στην κρίση της πανδημίας σε σχέση με αυτές των πλουσιότερων εισοδηματικών στρωμάτων, συνεπώς ο κίνδυνος της ανεργίας είναι μεγαλύτερος για αυτά τα στρώματα. Παράλληλα, όσοι βρίσκονται σε ήδη σε καθεστώς εργασιακής αργίας αντιμετωπίζουν το βάσιμο κίνδυνο της εισόδου στο φαύλο κύκλο της μακροχρόνιας ανεργίας.
Γίνεται, επομένως, εμφανές ότι όχι μόνο δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στις κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας, αλλά τουναντίον οι ποικίλες ταξικές και κοινωνικές ανισότητες οξύνονται και διευρύνονται στους σύγχρονους «καιρούς της χολέρας». Εν κατακλείδι, προκύπτει ότι όσο πλουσιότερος είσαι τόσο περισσότερες και καλύτερες προϋποθέσεις διαθέτεις για να προστατευτείς από την πανδημία, αλλά και τόσο πιο ευχάριστη και άνετη καθίσταται η καθημερινότητα του εγκλεισμού, σε βαθμό μάλιστα που να τείνει να δημιουργεί καινοφανή πρότυπα life style. Όσοι απολαμβάνουν την πολυτέλεια μίας μεγάλης κατοικίας, σε προνομιούχες περιοχές, βιώνουν την καραντίνα σα να βρίσκονται σε διακοπές και υιοθετούν «αβάσταχτες» ελαφρότητες περί «ευλογίας της πανδημίας» εφόσον μας επιτρέπει να προβούμε σε μία ενδοσκόπηση, ώστε «να ξανά-ανακαλύψουμε τον χαμένο μας εαυτό» και όλα αυτά φυσικά απεικονίζονται στο instagram ως μία απόδειξη απύθμενης φιλαυτίας.