1. Η ΝΔ και η τραγωδία των Τεμπών
Προφανώς και υπήρξε σκανδαλώδης πολιτικά η απόφαση του πρωθυπουργού να εντάξει εκ νέου τον Υπουργό των Τεμπών στο ψηφοδέλτιο κατά τις πρόσφατες διπλές εκλογές, ενώ λίγους μήνες πριν την πολύνεκρη τραγωδία δήλωνε χωρίς αιδώ από το βήμα της Βουλής ότι οι σιδηρόδρομοι είναι ασφαλέστατοι.
Εξ ίσου σκανδαλώδης υπήρξε η διαχείριση της εξεταστικής επιτροπής από την κυβέρνηση, επιδεικνύοντας την μικρότητα ενός κομματικού πατριωτισμού που διαρκώς φωνασκεί σε ένα ζήτημα όπου οι περιστάσεις απαιτούσαν από όλους να υπερβούν τον μικροκομματισμό, και να λειτουργήσουν την εν λόγω επιτροπή με τον συνταγματικά ενδεδειγμένο τρόπο.
Εντελώς εσφαλμένη υπήρξε επίσης η κυβερνητική οπτική προσέγγισης του ζητήματος: δεν αντιδιαστέλεις την πολιτική ευθύνη και το ατομικό λάθος –οι πράξεις και οι παραλείψεις των πρωταγωνιστών αυτού του δράματος δεν συνιστούν ατομική εξαίρεση– αλλά είναι απόρροια κυρίαρχων νοοτροπιών και στάσεων μέσα στους μηχανισμούς της δημόσιας διοίκησης, που την έχουν καθηλώσει και την έχουν μεταβάλει σε μαύρη τρύπα για την βιωσιμότητα της χώρας.
Προφανώς η αντιμετώπισή τους ξεκινάει από την άρση του καθεστώτος ατιμωρησίας, και άρα την παραδειγματική τιμωρία των άμεσων υπευθύνων της τραγωδίας. Την διαφύλαξη επίσης, μιας ανοιχτής, διάφανης διαδικασίας προσδιορισμού των πολιτικών ευθυνών.
2. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δίνουν άλλοθι στην συστημική ηλιθιότητα
Εδώ, όμως, συμβαίνει κάτι άλλο:
Η κυβέρνηση συγκαλύπτει δια της απόλυτης επικέντρωσης στο ατομικό λάθος, το ευρύτερο ζήτημα των φαύλων στάσεων και νοοτροπιών μέσα στο δημόσιο (γιατί αφορά και στην δική της δημοσιοϋπαλληλική παράταξη, και γιατί ενίοτε το κόμμα, και η ίδια η κυβέρνηση προσχωρούν σε αυτές τις στάσεις και τις νοοτροπίες και κυβερνούν και οι ίδιοι δι’ αυτών).
Η αντιπολίτευση συνομολογεί σε αυτήν την συγκάλυψη εστιάζοντας στην πολιτική ευθύνη με έναν τρόπο που λειτουργεί ως άλλοθι για τις τεράστιες διοικητικές ευθύνες. Ο αντικυβερνητισμός της, επειδή ακριβώς είναι στείρος, και δεν είναι σε θέση να αντιπροτάξει καμία μεταρρυθμιστική εναλλακτική πρόταση, καταλήγει να υπερασπίζεται την διοικητική αδράνεια, και να συμμαχεί με ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει μέσα στο ελληνικό κράτος.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Το να προβάλει ο Κ. Καραμανλής ή ο Χ. Σπίρτζης την τάδε ή την δείνα διοικητική δικαιολογία (αστοχία διαγωνισμών, ανεπάρκεια εργολάβων, ελεγκτικά κενά, δαιδαλώδης νομοθεσία κ.ο.κ.) για την μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717 εδώ και δέκα χρόνια δεν συνιστά κανένα είδους ελαφρυντικό. Όταν ένας κρατικός μηχανισμός χρειάζεται αυτό το παράλογο τεράστιο χρονικό διάστημα ώστε να εκτελέσει μια σχετικώς απλή σύμβαση σε μια γραμμή ενός φτωχού σιδηροδρομικού δικτύου (σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά), αυτό είναι υπέρτατη απόδειξη της ‘συστημικής ηλιθιότητας’ που το διαπερνά, και προφανώς της μνημειώδους ανεπάρκειας των πολιτικών του ταγών.
Δεν έχει σημασία, να το πούμε σχηματικά αν ο Κ. Καραμανλής ή ο Χ. Σπίρτζης είναι ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ· παλεύουμε ώστε στον πολιτικό κόσμο να μην είναι γεμάτη η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιαδήποτε άλλο κόμμα από πολιτικούς σαν τον Κ. Καραμανλή και τον Χ. Σπίρτζη.
3. Αντικοινοβουλευτικές τάσεις, δημαγωγία, ολιγάρχες και ρωσικός υβριδικός πόλεμος
Οι πράξεις και οι παραλείψεις της κυβέρνησης έχουν στρέψει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της, αλλά και της κοινωνίας εναντίον της. Η απονομιμοποίησή της, όμως, δεν ενδυναμώνει τις ανυπόληπτες και παρηκμασμένες κεντρικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Ενισχύει, αντίθετα, ρεύματα εν γένει αντικοινοβουλευτικά, ή δεξιές (αυτήν την φορά) δημαγωγικές καρικατούρες τύπου Ελλ. Λύσης, Νίκης, και Σπαρτιατών.
Επιτρέπει δε σε ολιγάρχες να εντείνουν την πολιτική τους εμπλοκή. Όχι κατ’ ανάγκην υπέρ κάποιου άλλου, αλλά μάλλον υπέρ μιας πολιτικής αστάθειας αδύναμων κυβερνήσεων, κυβερνήσεων συνεργασίας ή/και ακυβερνησίας που θα μεγιστοποιήσει την δική τους μόχλευση.
Τέλος, ορατός σε όποιον έχει μάθει να τον αναγνωρίζει είναι σε αυτήν την υπόθεση και ο υβριδικός πόλεμος του Κρεμλίνου, ο οποίος εμπλέκεται με όλες τις απόπειρες να εργαλειοποιηθούν οι αντιδράσεις της κοινωνίας, και στόχο φυσικά έχει το ξήλωμα της εσωτερικής συνοχής όσων στέκονται απέναντι στους σχεδιασμούς του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία.
Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, και στην ίδια γραμμή με τον περίφημο ‘αντιμνημονιακό αγώνα’ επιχειρείται η φαλκίδευση των κοινωνικών αντιδράσεων, και ο προσανατολισμός τους σε καταστάσεις απολύτως αδιέξοδες, και βλαπτικές για την ίδια την χώρα και την κοινωνία.
4. Το 41% υπερβαίνει την κυβέρνηση
Όσο για την κυβέρνηση, πολλοί σχολιάζουν την αντίφαση αναμεταξύ της ευρείας επικράτησής της στις πρόσφατες διαδοχικές εκλογές, και την μετεκλογική της καθίζηση. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ναι μεν το 41% που την ψήφισε έδωσε μια συγκεκριμένη εντολή μεταρρυθμίσεων, υπευθυνότητας, εθνικής στρατηγικής, σοβαρότητας, ωστόσο, η ΝΔ αποδεικνύεται λίγη ώστε να διαχειριστεί τις συγκεκριμένες προκλήσεις. Αυτό το κουστούμι της πέφτει πολύ μεγάλο, καθώς, δεν διαθέτει ούτε την ιδεολογία, ούτε έμπρακτα το ανθρώπινο ανανεωτικό δυναμικό ώστε να εκπληρώσει αυτόν τον ρόλο.