Υπάρχει μία στιγμή στα 96 λεπτά του «Tack» στην οποία ο θεατής συνειδητοποιεί με τον πιο απτό τρόπο την ουσία της υπόθεσης: Όταν η μητέρα της Αμαλίας Προβελεγγίου κοιτάζει μία παλαιότερη φωτογραφία της κόρης της, -μαθήτρια του Δημοτικού ακόμη-, στο κλασικό φωτογραφικό στιγμιότυπο της σχολικής χρονιάς. Η συστηματική κακοποίηση από τον προπονητή της έχει ήδη συμβεί.
Μετά από αυτό το καρέ, κάθε συζήτηση είναι περιττή. Είναι η φωτογραφία του παιδιού που ως γονείς στρέψαμε στον αθλητισμό, του παιδιού που εμπιστευτήκαμε σε έναν αθλητικό σύλλογο και έναν προπονητή, του ανήλικου θύματος που βίωσε ξανά και ξανά τη φρίκη.
«Σοφία καλημέρα. Πιθανώς αυτό το μήνυμα να μην διαβαστεί ποτέ. Σε είδα να κερδίζεις τους Ολυμπιακούς το 2004. Είσαι το πρότυπο μου από τα 9 που ξεκίνησα την ιστιοπλοΐα».
Με αυτό το μήνυμα σε μαύρη οθόνη ανοίγει το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ «Tack» της Βάνιας Τέρνερ, που αφηγείται την Οδύσσεια της νεαρής πρωταθλήτριας της ιστιοπλοΐας, η οποία αποφασίζει να καταγγείλει τον πρώην προπονητή της για τη κακοποίηση που υπέστη από εκείνον μεταξύ 11 και 13 ετών.
Κομβικό ρόλο στην ιστορία διαδραματίζει η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου, η πρωτοβουλία της οποίας να αποκαλύψει δημόσια τον προ εικοσαετίας βιασμό της από ισχυρό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, πυροδότησε το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα.
Εξίσου καθοριστική και η συμπαράσταση της στην Αμαλία.
Το «Tack» παρακολουθεί επί δύο χρόνια τις δύο γυναίκες κατά τη διάρκεια της επώδυνης δίκης -της πρώτης περίπτωσης του ελληνικού MeToo που έφτασε στη Δικαιοσύνη.
Όμως, η ταινία είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Η κάμερα της Βάνιας Τέρνερ δίνει πρόσβαση στην οικογένεια της Αμαλίας και στη γεμάτη αγάπη και ως εκ τούτου, μοναδικά πολύτιμη στήριξη τους, αλλά και σε προσωπικές στιγμές της Σοφίας: Στις συνομιλίες με τον ηλικιωμένο πλέον πατέρα της, στη στάση του, στις σιωπές, στο παλιό τραύμα που μοιραία έρχεται και πάλι στην επιφάνεια.
Η επιλογή της Τέρνερ να αποδώσει κομβικής σημασίας αποσπάσματα από τη σκληρή, εξουθενωτική ακροαματική διαδικασία με σκίτσα animation, αποδεικνύεται σοφή. Υπάρχουν σημεία στις καταθέσεις που προκαλούν ρίγος. Αλλά και θυμό. Ειδικά όσα αφορούν τις καταθέσεις γονιών συναθλητριών της Αμαλίας. Κατανοείς ότι αυτό που παρακολουθείς είναι επί της ουσίας μία μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.
«Καλώς ή κακώς, εκείνη τη δεδομένη στιγμή -γιατί τώρα έχω κάνει πολύ μεγάλα βήματα- δεν αγαπούσα τόσο τον εαυτό μου ώστε να το κάνω μόνο για μένα. Οπότε το να το κάνω [το ντοκιμαντέρ] για να βοηθήσω και κάποιον άλλον ήταν αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω ώστε να προχωρήσω. Η Βάνια ήταν σε όλη τη διάρκεια της δίκης μαζί μου και σαν κάμερα και σαν φίλη και σαν οικογένεια», σημείωσε η Αμαλία Προβελεγγίου μετά το τέλος της πρώτης προβολής της ταινίας, στον κινηματογράφο Δαναό.
Μπορεί το ντοκιμαντέρ να έχει προβληθεί σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό -αποσπώντας και διακρίσεις,- όμως το πιο σημαντικό κομμάτι της διαδρομής του μόλις ξεκίνησε. Στη συνάντηση μαζί μας, με το κοινό, στις αίθουσες.