Αυτός ο τόπος ευτύχησε να έχει σπουδαίους ποιητές. Ανάμεσά τους ξεχωριστός για πολλούς, αγαπημένος στις νεότερες γενιές, ο Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), του οποίου τιμούμε φέτος τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Τιμούμε, οι φίλοι του έργου του και οι απλοί πολίτες, αλλά όχι η επίσημη Πολιτεία και οι φορείς της.
Λέγεται ότι τα πνευματικά έργα και οι δημιουργοί τους αποτελούν εθνική περιουσία. Λέγεται ότι ο πολιτισμός κάθε λαού συνιστά και την εθνική του ταυτότητα. Λέγεται ότι οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες οφείλουν να διασώζουν, συντηρούν, αξιοποιούν τα πολιτισμικά αγαθά του λαού τους. Όταν όλα αυτά λέγονται σε ώτα μη ακουόντων, τα αποτελέσματα είναι, τουλάχιστον, λυπηρά.
Το ιστορικό που αιτιολογεί την ύπαρξη αυτού του κειμένου:
- Στις 19.11.21 έστειλα αίτημα στην υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη, στον υφυπουργό κ. Γιατρομανωλάκη και στην Εταιρεία Συγγραφέων, να τιμήσουν τη μνήμη του ποιητή ορίζοντας το 2022 «Έτος Τάσου Λειβαδίτη». Ουδείς απάντησε, έστω για λόγους ευγενείας, στο μήνυμά μου.
- Όταν επικοινώνησα με την αρμόδια του υπουργείου Πολιτισμού, απάντησε ότι το 2022 ορίστηκε έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη λόγω των εκατό ετών από τη γέννησή του. Το ότι τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη ήταν το 2021, αποτελεί μικρή λεπτομέρεια...
- Στις 22.11.21 έστειλα μήνυμα στον Δήμαρχο Αθηναίων Κ. Μπακογιάννη. Δημότης Αθηναίων ήταν ο Λειβαδίτης (γεννήθηκε στο Μεταξουργείο στην οδό Λεωνίδου 74), έζησε στην Αθήνα (Αχαρνών 35), ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών και τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων και άλλα κρατικά και διεθνή βραβεία. Ζητούσα από την Δημοτική Αρχή να πάρει πρωτοβουλία δράσεων, με ευθύνη του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου, για να τιμηθεί ο ποιητής, όπως π.χ. να ονομαστεί δρόμος του Μεταξουργείου σε «Τάσου Λειβαδίτη», να διασωθεί το πατρικό του σπίτι, να γίνει μουσειακός χώρος, με προσωπικά αντικείμενα, χειρόγραφα, φωτογραφίες του ποιητή και να τοποθετηθεί προτομή του σε κάποιο σημείο της Αθήνας. Σημειώνεται ότι υπάρχει το εκμαγείο του ποιητή φτιαγμένο από τον γλύπτη Μιχάλη Κάση. Ουδείς απάντησε, έστω για λόγους ευγενείας, στο μήνυμά μου.
- Στις 14.5.2002 είχα στείλει αντίστοιχη επιστολή στον τότε δήμαρχο Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλο και ακόμα περιμένω απάντησή του.
Το μικρό ιστορικό για τη διάσωση του πατρικού σπιτιού του Λειβαδίτη, αποτελεί δείγμα της παροιμιώδους κρατικής αδιαφορίας: Το έτος 2000, ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων απαλλοτρίωσε τον περιβάλλοντα χώρο και το πατρικό σπίτι του ποιητή, προκειμένου να χτιστεί το 156ο Δημοτικό Σχολείο.
Με πολλές προσπάθειες καταφέραμε –οι φίλοι του και όχι κάποιος φορέας– να μην κατεδαφιστεί το οίκημα, να διασωθεί το σπίτι και με το ΦΕΚ 484/05-11-2007 του Υπουργείου Πολιτισμού χαρακτηρίστηκαν «ως μνημεία τα κτίσματα επί της οδού Λεωνίδου με αριθμούς 70 & 74 καθώς και ο μαντρότοιχος στον αριθμό 72.
Τα συγκεκριμένα κτίσματα είναι χαρακτηριστικά δείγματα κτισμάτων μικρής κλίμακας των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, ανήκουν σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές της Αθήνας και η διατήρησή τους θα συμβάλλει στη διαφύλαξη της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της περιοχής από πολεοδομική, ιστορική και αρχιτεκτονική άποψη».
Τον Απρίλιο του 2008 συγκροτήθηκε επιτροπή, η οποία πραγματοποίησε αυτοψία στον χώρο και έκρινε απαραίτητη την άμεση λήψη μέτρων ασφαλείας, για την προστασία των διερχομένων και οχημάτων, γιατί τα κτίσματα παρουσιάζουν πλέον στοιχεία επικινδυνότητας λόγω παλαιότητας. Εν έτει 2022 η προτροπή των αρμοδίων για άμεση λήψη μέτρων, παραμένει προτροπή. Και το σπίτι του Τάσου Λειβαδίτη καταρρέει...
Ευλόγως, φίλος σχολίασε: «Γιατί δυσανασχετείς; Όλοι αυτοί που αναφέρεις, έχουν ακούσει το όνομα Τάσος Λειβαδίτης;».