Οταν έπεσε στο τραπέζι η πρόταση να πάμε Βιέννη δεν ενθουσιάστηκα. Μετά από αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό είχα πιο ξεκάθαρη εικόνα για του πού ήθελα κατά προτεραιότητα να ταξιδέψω-και να ξοδέψω χρήματα- και για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και σίγουρα στην κορυφή της λίστας- και για τα δικά μου πάντα γούστα- δεν χωρούσαν άλλες χαώδεις πρωτεύουσες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης όπου εύκολα πέφτεις στην παγίδα, εάν το ταξίδι είναι ολιγοήμερο, να τρέχεις διαρκώς αγχωμένος από το ένα μουσείο στο άλλο μουσείο, να τρως συχνά σε εστιατόρια άκρως τουριστικά που δεν θα επέλεγες στην Αθήνα και η πραγματική αλληλεπίδραση με τους ντόπιους, που για μένα κάνει τη διαφορά σε ένα ταξίδι, να είναι σχεδόν μηδενική. Με έπεισαν όμως τα πολύ φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, η όπερα, η διάρκεια του ταξιδιού και η προσθήκη ενός Σαββατοκύριακου στο Σάλτσμπουργκ και ενός δεύτερου στην Μπρατισλάβα με την Βιέννη ενδιάμεσα για 5 απολαυστικές ημέρες.
Και να που βρέθηκα στο τρένο από τη Βιέννη για το παραμυθένιο, όπως οι ταξιδιωτικοί οδηγοί μου είχαν υποσχεθεί, Σάλτσμπουργκ. Την πατρίδα του Μότσαρτ και σκηνικό γυρισμάτων για το μιούζικαλ «Η μελωδία της Ευτυχίας». Την μεσαιωνική πόλη των Εκκλησιών με τους 150.000 περίπου κατοίκους, που γεννήθηκε τον 7ο αιώνα και το όνομά της μεταφράζεται ως «οχυρό του άλατος».
Μην ξεχάσετε την κάρτα σας!
Μετά από μια διαδρομή περίπου δυόμισι ωρών με το τρένο, από το αεροδρόμιο της Βιέννης, οι τέσσερις ταξιδιώτισσες είχαμε φτάσει στο Σάλτσμπουργκ (που όμως προσφέρεται Ζάλτζμπουργκ) και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν για να βγάλουμε την μαγική Salzburg Card.
Οι κάρτες έχουν ισχύ για 24, 48 ή 72 ώρες, κοστίζουν 26, 34 και 39 ευρώ (για την περίοδο Νοέμβριος έως Απρίλιος) και προσφέρουν απεριόριστες μετακινήσεις με τα ΜΜΕ και είσοδο σε όλα σχεδόν τα αξιοθέατα. Και φυσικά ο κάτοχος εξοικονομεί χρήμα αλλά και χρόνο στις ουρές. Εάν μάλιστα βρεθείτε στην πόλη σε high season μην κάνετε καν δεύτερη σκέψη και μαθηματικούς υπολογισμούς. Απλά αγοράστε την!
Οι διαδικασίες που ακολούθησαν ήταν συνοπτικές, όπως πάντα. Λεωφορείο, ξενοδοχείο, check in. Χαζέψαμε για λίγο την υπέροχη θέα με τις χιονισμένες βουνοπλαγιές από το δωμάτιο μας και από το γυάλινο, εξωτερικό ασανσέρ του ξενοδοχείου και ξεχυθήκαμε ξανά στους δρόμους.
Ο υδράργυρος έδειχνε 0° C αλλά η αίσθηση δεν ήταν τόσο δυσάρεστη όπως στην Αθήνα με αντίστοιχη θερμοκρασία ενώ ισοθερμικά, σκουφιά, και κασκόλ έκαναν τη δουλειά τους και εμείς ανενόχλητες ξεκινούσαμε το sightseeing.
Στη στάση για το τρόλεϊ η αναμονή ήταν ελάχιστη. Τα ΜΜΜ είναι συνεπή, τα δρομολόγια συχνά, οι στάσεις πολλές (κάθε λίγα μέτρα) και η σύνδεση όλων των γύρω περιοχών με τα όρια του ιστορικού κέντρου άριστη.
Βy the river (αλλά πού είναι όλοι οι άλλοι)
Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε επιβιβαστεί και αποβιβαστεί έξω από την Παλιά Πόλη. Εκεί δηλαδή που συμβαίνουν όλα αφού γύρω από αυτή απλώνεται ένα συμπαθητικό σύγχρονο αστικό τοπίο, καρμπόν των περισσότερων πόλεων του ευρωπαϊκού βορά αν και ευτυχώς (τουλάχιστον στα μάτια τα δικά μας που για να χαρούμε χιόνι πρέπει να ταξιδέψουμε) περιβάλλεται από πανέμορφους λόφους και βουνά, που για αρκετούς μήνες είναι κάτασπρα.
Όπως όλοι έτσι και εμείς περάσαμε φυσικά αρκετή ώρα πάνω στην γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του Σάλτσμπουργκ ανάμεσα στην οποία κυλά ο ποταμός Ζάλτσαχ. Είναι από τα πιο ωραία σημεία για φωτογραφίες, κυρίως για όσους δεν έχουν συνηθίσει, όπως εμείς, τη θέα ενός ποταμού που κυλά αθόρυβα ανάμεσα στην πόλη. Δεν μπορώ να υπολογίσω καν πόσες φωτογραφίες τράβηξα (και μετά διέγραψα) μέχρι που θυμήθηκα να χρησιμοποιήσω την εφαρμογή για πανοραμική λήψη.
Και να που φτάσαμε στην Παλιά Πόλη. Και φυσικά η άφιξη συνοδεύτηκε από μια αλλαγή σκηνικού. Τους αυτοκινητόδρομους διαδέχτηκαν πλακόστρωτοι δρόμοι, σοκάκια και όμορφες πλατείες. Τα μοντέρνα σπίτια έδωσαν τη θέση τους σε υπέροχα κτίρια, συχνά διαφόρων χρωμάτων, με προσόψεις ενίοτε ζωγραφισμένες ή διακομισμένες με γλυπτά, υπέροχες βαριές, σκαλιστές πόρτες και πανέμορφες στέγες. Παρατηρώντας κανείς προσεκτικά μαρτυρούν την ιστορία της πόλης αφού η αρχιτεκτονική έχει στοιχεία γοτθικά, αναγεννησιακά και μπαρόκ.
Οι τουριστικοί οδηγοί είχαν δίκιο. Είναι μια πόλη βγαλμένη σαν από παραμύθι.
Επίσης όμως ήταν και κάπως έρημη. Σαν όλοι να είχαν πάει σε πάρτι και εμείς με λίγους ακόμη διαβάτες -κάποιοι ντόπιοι αλλά και Έλληνες τουρίστες που ξεχωρίζουν εύκολα- να ήμασταν οι μόνοι που δεν είχαν πάρει πρόσκληση. Βέβαια η περίοδος μετά τις γιορτές και μέχρι την άνοιξη, θεωρείται low season και όπως και να το κάνουμε ήμασταν σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ευρώπης όπου οι άνθρωποι ζουν με πρόγραμμα και μαζεύονται νωρίς στα σπίτια τους.
Βέβαια δεν περιμέναμε ότι Σάββατο μεσημέρι (και όπως διαπιστώσαμε και την Κυριακή) τα μαγαζιά στο πιο τουριστικό κομμάτι της πόλης- φανταστείτε κάτι σαν την Πλάκα ή το Μοναστηράκι- θα ήταν κλειστά, με εξαίρεση καφετέριες, εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία και μετρημένα μαγαζιά με σουβενίρ.
Αφού όμως δεν υπήρχε συνωστισμός και βαβούρα τόσο το καλύτερο για να περάσουμε το υπόλοιπο της μέρας ξετρυπώνοντας κάθε γωνιά της πόλης.
Παρέα με τον Μότσαρτ και μία επίσκεψη στο σπίτι του
Σύντομα διαπιστώσαμε πως όπου και πηγαίναμε ο πέμπτος της παρέας μας ήταν πάντα ο Μότσαρτ . Η εμπορική εκμετάλλευση της φιγούρας του συνθέτη (θα τον βρείτε ακόμη και σε αφίσες που μοιάζει με ρομαντικό εραστή βγαλμένο από άρλεκιν μιας άλλης εποχής) μπορεί να χαρακτηριστεί από αστεία έως κουραστική ή και προσβλητική. Τα μαγαζιά με τα σοκολατάκια παντός είδους και γεύσεως με το πρόσωπό του πάνω σε κουτιά, σακουλάκια, ασημόχαρτο κ.ο.κ είναι σε κάθε γωνιά ενώ θα τον βρείτε επίσης σε μπλούζες, σελιδοδείκτες, καρτ-ποστάλ, τασάκια, μολύβια κ.λπ. Η μανία με τα σοκολατάκια βέβαια ξεπερνά κάθε άλλη. Φιλική συμβουλή: αγοράστε σοκολατάκια από ένα σούπερ μάρκετ εκτός εάν θέλετε να κάνετε ένα καλό δώρο σε αγαπημένο πρόσωπο οπότε διατίθεστε να πληρώσετε αρκετά παραπάνω για περίεργες γεύσεις, γεμίσεις και αμπαλάζ.
Και αφού ο Μότσαρτ δεν μας άφηνε λεπτό μόνες είπαμε η πρώτη μας επίσκεψη σε μουσείο να είναι στο σπίτι που γεννήθηκε, το γνωστό Μozart Geburtshaus, που αποτελεί τόπο προσκυνήματος για τους απανταχού θαυμαστές της μουσικής ιδιοφυΐας. Τα δωμάτια του διαμερίσματος είναι πολύ πιστά στην διακόσμηση της εποχής ενώ μεταξύ των πιο πολύτιμων εκθεμάτων είναι φυσικά το βιολί και το κλαβίχορδο του συνθέτη, αλληλογραφία, και πορτρέτα. Μην ξεχάσετε να πάρετε τις ατομικές συσκευές ακουστικής ξενάγησης με ηχογραφημένες πληροφορίες για κάθε έκθεμα.
Η περιήγηση συνεχίστηκε και αυτό που (μετά τη φιγούρα του Μότσαρτ) δεν περνά απαρατήρητο είναι οι βιτρίνες με τα ρούχα. Στην Παλιά Πόλη βρίσκει κανείς πολλά καταστήματα διάσημων brands που ξεχωρίζουν. Ξεπηδούν όμως ξαφνικά και κάποια άλλα που στις προθήκες τους είδαμε με κάποια έκπληξη, περίεργα κομμάτια που θυμίζουν περισσότερο παραδοσιακές ενδυμασίες (π.χ. στιλ Βαυαρίας) ελαφρώς προσαρμοσμένες στο σήμερα.
Και καθώς περπατάμε, φτάνοντας σε μια ακόμη πλατεία βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια «χρυσή» σφαίρα, 9 μέτρων στην κορυφή της οποίας στέκεται ένας άνδρας. Φυσικά επρόκειτο για μια καλλιτεχνική δημιουργία που όσο και αν θεωρητικά μοιάζει παράταιρη με το υπόλοιπο σκηνικό ενσωματώνεται αρμονικά στο χώρο. Όπως μάθαμε το γλυπτό του Στέφαν Μπάλκενχολ φέρει τον τίτλο «Sphaera» και ο άνδρας στην κορυφή με το ανέκφραστο πρόσωπο είναι ένας ύμνος στον απλό ανώνυμο συμπολίτη που βιώνει την καθημερινότητα συχνά απαθής.
Ένα προσκύνημα στο Tomaselli (για όσους ξέρουν από καλό καφέ)
Μετά από αρκετό περπάτημα ήταν πλέον η ώρα για καφέ. Η επιλογή του καταστήματος ήταν για μένα ζήτημα αδιαπραγμάτευτο. Σε αυτό το ταξίδι βασικός στόχος ήταν να επισκεφθώ όσο περισσότερα από τα θρυλικά καφέ της Αυστρίας. Δεν θα έφευγα λοιπόν από το Σάλτσμπουργκ εάν δεν πηγαίναμε στο παλαιότερο καφέ της χώρας, με έτος ίδρυσης το 1703. Το θρυλικό Tomaselli.
Περνώντας την πόρτα και παραμερίζοντας την κόκκινη βελούδινη κουρτίνα για να βρεθώ στο εσωτερικό του ήταν σαν να περνάω σε άλλο κόσμο. Τίποτε στο χώρο δεν θύμιζε το 2020 εκτός από τους θαμώνες που έμοιαζαν να είχαν έρθει και αυτοί από τη δική μου εποχή. Σερβιτόροι με τις κλασικές στολές σε μαύρο άσπρο, μαρμάρινα τραπέζια, καρέκλες με επένδυση από βελούδο, πορσελάνες και κρυστάλλινα ποτήρια και οι κοπέλες με μαύρο φόρεμα και λευκή ποδιά να πλησιάζουν τα τραπέζια με έναν δίσκο με τα γλυκά για να διαλέξουν οι πελάτες που διάβαζαν την εφημερίδα που είχαν ξεκρεμάσει από ένα έπιπλο που έμοιαζε με καλόγερο.
Η εμπειρία του καφέ στην Αυστρία να θυμάστε πως είναι μοναδική (γι’ αυτό και υπόσχομαι πως ακολουθεί ένα ξεχωριστό θέμα για όσους είναι λάτρεις του ροφήματος και των ατμοσφαιρικών καφέ). Η παραγγελία ήρθε σε ασημένιο δίσκο με το φλιτζάνι με τον εσπρέσο και την υπέροχη κρέμα, γαρνιρισμένη με ψίχα αμυγδάλου και δίπλα το μικρό κολονάτο κρυστάλλινο ποτήρι με το amaretto που μπορείς να ρίξεις μέσα στον καφέ και ένα ποτήρι νερό (το νερό μην το θεωρείτε δεδομένο όπως στην Ελλάδα).
Ναι είναι αλήθεια. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας (και δύο, και τρεις)
Εγκαταλείποντας με βαριά καρδιά το Tomaselli διαπιστώσαμε πως το αδύναμο ούτως ή άλλως φως του ήλιου έχει χαθεί και μια άλλη πόλη μας συστηνόταν. Οι παραδοσιακοί φανοστάτες είχαν ανάψει χαρίζοντας στην σαγηνευτική πόλη μια μοναδική αύρα με τις σκιάσεις και την ομίχλη να συνθέτουν ένα όμορφο χειμερινό σκηνικό σαν αυτό που φτιάχνει η φαντασία μας διαβάζοντας λογοτεχνικά βιβλία, με αφηγήσεις για μια άλλη εποχή.
Αφού λοιπόν περπατήσαμε μέχρι τελικής πτώσεως, ρουφώντας εικόνες από την πόλη, έπρεπε να ασχοληθούμε και με την αναζήτηση τροφής. Όπως κάθε ταξίδι ο στόχος ήταν να βρούμε καλά εστιατόρια με παραδοσιακή κουζίνα. Και ευτυχώς αυτή τη φορά τουλάχιστον, δεν χρειάστηκε να γυρνάμε για ώρες σαν χαμένες μέχρι να αποφασίσουμε. Πέσαμε επάνω σε ένα από τα εστιατόρια που είχαμε ξεχωρίσει στην ιστοσελίδα με όλες τις χρήσιμες πληροφορίες για το Σάλτσμπουργκ και όπως διαπιστώσαμε, το Goldene Kugel τo προτιμούσαν και πολλοί ντόπιοι ενώ ο χώρος με τα ξύλινα τραπέζια και την προσεγμένη διακόσμηση θύμιζε περισσότερο ορεινό καταφύγιο.
Επιλέξαμε να αφήσουμε το βιενέζικό σνίτσελ για την Βιέννη και πέσαμε με τα μούτρα στον κατάλογο. Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε να παιδευτούμε και πολύ. Ο σερβιτόρος που ήρθε στο τραπέζι, μάς χαιρέτησε στα ελληνικά! Ο κ.Αριστοτέλης, όπως μάθαμε στη συνέχεια, ζει πολλά χρόνια στην πόλη και αφού πιάσαμε κουβέντα (για περισσότερη ώρα ίσως από όση θα έπρεπε) επέλεξε εκείνος για εμάς τα καλύτερα πιάτα με αδιαπραγμάτευτο φυσικά το γκούλας πού ήταν πραγματικά εξαιρετικό. Όσο για την μπίρα, σχεδόν δεν χρειάζεται να την παραγγείλεις, μοιάζει να έρχεται από μόνη της. Στον αυτόματο. Το νερό πάλι όχι.
Βέβαια μας περίμενε και μια δεύτερη έκπληξη αφού και ένας δεύτερος σερβιτόρος μας μίλησε στα ελληνικά. Σπαστά. Αυτή τη φορά ήταν ένας Αφγανός, που όπως μας εξήγησε είχε περάσει από την Ελλάδα και είχε μείνει κάποιο διάστημα ενώ ο κ.Αριστοτέλης τον είχε μάθει κάποιες εκφράσεις στη γλώσσα μας.
Γνωρίζοντας πόσο δύσκολα περνούν εδώ οι πρόσφυγες μου έκανε για άλλη μια φορά εντύπωση – αφού το ίδιο σκηνικό έχω ζήσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια σε ταξίδια στο εξωτερικό- πως είναι εκείνοι αυτοί που πλησιάζουν τους Έλληνες και έχουν διάθεση να πιάσουν κουβέντα χωρίς ποτέ να γκρινιάξουν ή να παραπονεθούν για τίποτα. Απλά μοιάζουν να χαίρονται τόσο πολύ σαν να είδαν κάποιον από την πατρίδα τους. Περίεργο ε;
Salzburg by night (#not)
Όλα αυτά συνέβαιναν γύρω στις 7με 8 το βράδυ. Γιατί- και αυτό να το θυμάστε αν δεν θέλετε να πάτε νηστικοί για ύπνο- οι κουζίνες εδώ κλείνουν γύρω στις 9 αργότερο. Την ώρα δηλαδή που στην Ελλάδα μπαίνουμε στην ταβέρνα και παραγγέλνουμε τα πρώτα και περιμένουμε τους φίλους που πάντα έρχονται καθυστερημένοι. Ευτυχώς βέβαια υπάρχει και επιλογή του street food που στην Αυστρία είναι αναβαθμισμένο και αξίζει να το δοκιμάσετε.
Φυσικά κάπως έτσι φτάνουμε στην βασική ερώτηση που έχει να κάνει με την νυχτερινή ζωή. Εάν περιμένετε να βρείτε ψαγμένα μπαράκια σε κάθε δεύτερο στενό στο Σάλτσμπουργκ θα πρέπει να να σας ενημερώσω πως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Θα βρείτε pub που όμως και αυτές δεν μένουν ανοιχτές πολύ αργά και κάποια μπαρ- αρκετά πλάι στο ποτάμι και μάλλον πιο έξω από την παλιά πόλη. Αυτό που σίγουρα αξίζει να επισκεφθείτε όμως είναι το Jazzit που διοργανώνει και πολύ καλές μουσικές βραδιές.
Εμείς βέβαια δεν καταφέραμε να πάμε και έτσι, η απελπισία μας οδήγησε γύρω στις 9 το βράδυ στο μπαρ ενώ πολυτελούς ξενοδοχείου και έτσι έκανα σε αυτό το ταξίδι κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ- και για να είμαι ειλικρινής ούτε που είχα ποτέ την επιθυμία να κάνω. Να πιω δηλαδή το ποτό μου σε ένα φινετσάτο μεν, αλλά αρκετά κλασικό, σαλόνι του ξενοδοχείου που ήταν και καταθλιπτικά άδειο. Οφείλω όμως να παραδεχθώ πως το roof top bar Seven Senses διαθέτει μια τεράστια κάβα με ποτά και το κοκτέιλ που επέλεξα ήταν εξαιρετικό. Tο σύμπαν δε, για να μας ανταμείψει για αυτή την μικρή αναποδιά, μάς είχε φέρει τουλάχιστον στο σωστό μέρος αφού εκτός από το καλό ποτό είχαμε και την καλύτερη θέα με το ποτάμι και το νυχτερινό τοπίο να ξεδιπλώνεται στα πόδια μας.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο στο λόμπι είχαν ξεχυθεί δεκάδες ασιατικής καταγωγής φοιτητές, ντυμένοι όλοι με τις ίδιες πιτζάμες (!), με σαγιονάρες και με αναψυκτικά ή μπίρες στα χέρια και προσπαθούσαν αν διασκεδάσουν αφού και αυτοί όμως και εμείς αρνούνταν να κοιμηθούν τόσο νωρίς στις διακοπές τους.
Με -2° C και χιόνι ανάβαση στο Κάστρο
Στις 7:30 το πρωί ήδη παίρναμε σειρά για ντουζ και στον καθρέφτη για μακιγιάζ. Γρήγορο πρωινό στο ξενοδοχείο και ξανά στους δρόμους. Ο υδράργυρος στους -2 βαθμούς Κελσίου και εμείς είχαμε χαράξει πορεία για το υψηλότερο σημείο στην πόλη, το Κάστρο Χόχενσαλτσμπουργκ (μοιάζει ατελείωτη λέξη το ξέρω, απλά σπάστε τη στα δύο) που κοιτάζει από ψηλά και ελαφρώς υπεροπτικά, όπως έκαναν και οι πρίγκιπες- αρχιεπίσκοποι που το έχτισαν και ανά περιόδους κατοικούσαν σε αυτό. Υψόμετρο περίπου 500μ.
Πληροφορίες για το Κάστρο, την αρχιτεκτονική, την ιστορία κλπ μπορείτε να βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο. Αξίζει όμως να θυμάστε πως στέκεται στην κορυφή του λόφου κοντά 1.000 χρόνια (η ανέγερση ξεκίνησε το 1.077) και είναι ένα από τα μεγαλύτερα μεσαιωνικά κάστρα της Ευρώπης.
Μπορείτε να πάτε με το τελεφερίκ αλλά αν έχετε χρόνο και διάθεση επιλέξτε την ανάβαση με τα πόδια όπως και εμείς, αφού θα έχετε την ευκαιρία θα θαυμάσετε την πόλη από ψηλά και από πολλές γωνίες. Όπως θα δείτε το επιλέγουν από ηλικιωμένοι έως γονείς με παιδιά στα καρότσια.
Φτάνοντας στην κορυφή υπάρχουν πολλά πράγματα να δει κανείς αλλά η πρώτη επιλογή ήταν να δούμε τους εσωτερικούς χώρους το μεσαιωνικού κάστρου όπου ξεχωρίζουν το Χρυσό Δωμάτιο (ναι είναι χρυσό) και το υπνοδωμάτιο του πρίγκιπα Αρχιεπισκόπου. Εδώ θα βρείτε και την τεράστια και περίτεχνα διακοσμημένη, κεραμική σόμπα αλλά και μια από τις παλαιότερες τουαλέτες (εντοιχισμένη και με καπάκι σε ένα μικρό δωματιάκι που ίσα-ίσα χωρά ένα άτομο, με παράθυρο με θέα και πόρτα με κλειδαριά, κάτι σπάνιο για την εποχή).
Άξιζαν όμως και τρεις ακόμη στάσεις. Στην αίθουσα όπου με έναν πολύ ευφάνταστο τρόπο (δείτε το βίντεο που ακολουθεί) θα μάθετε για την ιστορία του κάστρου και τη ζωή το μεσαίωνα με έμφαση στον τριμερή κοινωνικό διαχωρισμό (εκκλησιαστικής εμπνεύσεως) όπου στην κορυφή ήταν όσοι προσεύχονταν (δηλαδή ο κλήρος), ακολουθούσαν όσοι πολεμούσαν (αριστοκρατία, ιππότες) και στη βάση οι φτωχοί αγρότες και τεχνίτες που εργάζονταν και συντηρούσαν όλους τους άλλους (σύστημα tres ordines).
Ξεχωριστό είναι και το ένα από τα μουσεία, αυτό με τις μαριονέτες – αντίκες όπου περιηγηθήκαμε υπό τους ήχους όπερας Μότσαρτ (στο βίντεο που θα δείτε λίγο πιο κάτω ακούγεται απόσπασμα-ίσως από τα πλέον δημοφιλή- από την όπερα ”Μαγικός Αυλός) αλλά και η αίθουσα με τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του αρχιεπισκόπου και αυτή που εξηγεί το πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα θέρμανσης.
Και ενώ κάπου έχουμε χάσει τη αίσθηση του χρόνου, κοιτάζοντας από ένα από τα παράθυρα του κάστρου συνειδητοποιούμε πως η πρωινή ομίχλη είχε τυλίξει πια όλη την πόλη που επίσης είχε γίνει κάτασπρη από το χιόνι.
Μην μπερδέψετε τους Μότσαρτ σας!
Μετά την κατάβαση σειρά έχει το δεύτερο σπίτι όπου έζησε ο Μότσαρτ από 1773 έως 1787 και αν και δεν περιλαμβάνεται στο top 10 πολλών τουριστικών οδηγών (ούτε του Salzburg Info) χαίρομαι πολύ που δεν το αφήσαμε εκτός.
Τα εκθέματα εδώ, είναι πολλά και αφορούν όχι μόνο τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ αλλά και τον διάσημο πατέρα του Γιόχαν Γκέοργκ Λέοπολντ Μότσαρτ (διευθυντή της ορχήστρας στην αυλή του Αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ και περιζήτητο δάσκαλο μουσική) αλλά και την επίσης εξαιρετική μουσικό, αδερφή του Μότσαρτ, Μαρία Άννα (η «Ναννερλ»). Και οι δύο φυσικά συνέβαλλαν βαθιά στην εξέλιξη του διάσημου συνθέτη. Γι αυτό δώστε προσοχή στις πληροφορίες της ακουστικής ξενάγησης γιατί συχνά, όπως εγώ, μπορεί να μπερδέψετε τους Μότσαρτ σας.
Υπάρχουν όμως και δύο ακόμη λόγοι που νιώθω τυχερή που δεν παρέλειψα την επίσκεψη σε αυτό το χώρο. Αγαπώ την όπερα και βρήκα απίστευτα ενδιαφέρουσα την μικρή έκθεση με τις μακέτες για τα σκηνικά διάφορων παραγωγών έργων του συνθέτη.
Και το καλύτερο όλων ήταν η μικρή, ειδικά διαμορφωμένη γωνιά που κάθισα για αρκετή ώρα σε έναν αναπαυτικό καναπέ και μπορούσα να επιλέξω να ακούσω με ακουστικά αποσπάσματα έργων του συνθέτη ενώ βρισκόμουν μέσα στο σπίτι του.
Do-Re-Mi
Και αφού αναφερόμαστε στη μουσική ας μην παραλείψω και την επίσκεψη στο Παλάτι Μιραμπέλ, με την κλασική μπαρόκ αρχιτεκτονική και τους υπέροχους, γεωμετρικά διαμορφωμένους κήπους του όπου η Τζούλι Άντριους ως γκουβερνάντα Μαρία μαζί με τα παιδιά τους Ναυάρχου Φον Τραπ τραγουδά το Do Re Mi στο κλασικό πλέον μιούζικαλ του 1965 «Μελωδία της Ευτυχίας» (Sound of Music).
Η αλήθεια βέβαια είναι πως το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα και προφανώς η κατάλληλη εποχή για να θαυμάσει κανείς τους κήπους κήπους είναι η άνοιξη και το καλοκαίρι. Ωστόσο ακόμη και έτσι καταλαβαίνω γιατί τόσοι πολλοί επισκέπτες- και προφανώς fans του αγαπημένου μιούζικαλ χοροπηδούν και χορεύουν αναπαριστώντας σκηνές από την ταινία. Επίσης είναι εμφανές και γιατί τελούνται τόσοι πολλοί γάμοι στην Μαρμάρινη Αίθουσα που χαρακτηρίζεται ως «ο πιο όμορφος χώρος για γάμους στον κόσμο». Φυσικά και από εδώ είχε περάσει η μουσική οικογένεια Μότσαρτ ενώ δίνονται συχνά και κονσέρτα ενώ αρκετοί χώροι στεγάζουν πλέον διοικητικές υπηρεσίες.
Αν είστε παρατηρητικοί θα δείτε και την επιγραφή στην οποία αναφέρεται πως σε αυτό γεννήθηκε ο μετέπειτα βασιλιάς της Ελλάδας, Όθων. Εμφανής όμως είναι και η λατρεία για την αρχεία Ελλάδα που εκδηλώνεται εξαίσια με την επιβλητική παρουσία των τεσσάρων αγαλμάτων που αναπαριστούν των Αινεία, τον Ηρακλή, τον Πάρη και τον Πλούτο.
Η δεύτερη μέρα έκλεισε με ένα υπέροχο γεύμα στο εστιατόριο Zirkelwirt που εκτός από πολύ καλό φαγητό διαθέτει και εξαιρετική μαύρη μπύρα και ένα πολύ ζεστό περιβάλλον. Όπως όλα στη Βιέννη η ιστορία του μας πηγαίνει πολύ πίσω. Ως πανδοχείο αναφέρεται από το 1647 αλλά οι βομβαρδισμοί του 1944 ισοπέδωσαν το κτίσμα και έτσι μερικά χρόνια αργότερα επανεμφανίζεται και καθιερώνεται ως ένα πολύ δημοφιλές εστιατόριο.
Η βραδιά έκλεισε μια όμορφη βόλτα στο νυχτερινό Ζάλτζμπουρκ υπό τις νιφάδες του χιονιού και πλάι στο ποτάμι.
Επόμενη στάση, Βιέννη!
*Αφιερωμένο στη Ελένη που δεν πήρε cart postal