Το μυαλό μας, αυτό κάνει την τρίχα τριχιά και δυσκολεύει τα εύκολα, πολλές φορές λοιπόν δεν χρειάζεται να μελετά και να ψειρίζεις ένα ταξίδι! Ειδικά όταν σε αυτό συμμετέχει κι ένας τετράποδος σύντροφος.
Παραμερίσαμε τους φόβους και τις πιθανές απαγορεύσεις, είμαστε τρία θηλαστικά, από αυτά μονάχα το ένα είχε ουρά, που αποφασίσαμε να περπατήσουμε ισότιμα στα στενά της αιώνιας πόλης.
Το δίωρο πέταγμα μέχρι την ιταλική πρωτεύουσα τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο κι ανώδυνο από μια αντίστοιχη χρονική διαδρομή μέσα στην Αθήνα!
Ο Ντάφι, είναι ένας νεαρός σκύλος, σχεδόν τριών ετών, ζυγίζει 7 κιλά και 200 γραμμάρια, έτσι μπορούσε να πετάξει μαζί μας, στην καμπίνα του αεροσκάφους, με μια προϋπόθεση να έχει, όπως εμείς, διαβατήριο με τακτοποιημένα εμβόλια και μικροτσίπ.
Αφού φρόντισε όλες τις φυσικές του ανάγκες, γύρω από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, ο Ντάφι μπήκε στην ουρά, πλήρωσε το εισιτήριο του κι έπειτα βολεύτηκε όπως μπορούσε στο κλουβάκι του, εκεί έμεινε σιωπηλός, ένας κύριος, μέχρι την έξοδο μας στο αεροδρόμιο Fiumicino.
Η περιπέτεια στη Ρώμη μόλις ξεκινούσε!
Σχεδόν αμέσως τον πλησίασαν Αμερικανοί τουρίστες, άρχισαν τα χάδια και τα παινέματα κι εκείνος φούσκωνε από καμάρι, με τη βεβαιότητα για το ρόλο του είδους του.
Στη Ρώμη καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη αξία έχει η ιστορική συνέχεια και η εξοικείωση του ανθρώπινου είδους με τα υπόλοιπα πλάσματα που κατοικούν στον πλανήτη. Δεν λέω, σίγουρα θα υπάρχουν κι εδώ σπισιστές κι αρρωστημένα δίποδα, όμως και μόνο από τα βλέμματα των άγνωστων διακρίναμε την αποδοχή και τη σιωπηλή συμφωνία. Ακόμη και αν για κάποιους δεν είναι αποδεκτά, τα σκυλιά θεωρούνται αδιαφιλονίκητοι σύντροφοι με εκείνους που τα συνοδεύουν.
Τα μαξιλάρια από πούπουλα όλοι τα αναγνωρίζουν
Πρώτη στάση το δωμάτιο του ξενοδοχείου, ένα βιαστικό φρεσκάρισμα, λίγο δροσερό νερό κι αμέσως μετά καταστρώθηκε το σχέδιο, λοιπόν θα βλέπαμε μονάχα ότι επιτρεπόταν να δει κι ο Ντάφι!
Ίσως να φαίνεται ότι χάναμε πολλά, όμως οι μυημένοι στα ταξίδια γνωρίζουν ότι όλα τα συναντάς στους δρόμους, θα μας οδηγούσε η αλάνθαστη όσφρηση του και είχαμε προτεραιότητα τα κρυφά μάτια, αυτά που κρύβαμε κι τρεις βαθιά μέσα στις ψυχές μας.
Αποστολή 1η . Το πάρκο Μποργκέζε
Μια μεγάλη πράσινη καρδιά, έτσι εμφανίζεται στο χάρτη το πιο διάσημο πάρκο της πόλης που μας είχε κερδίσει από παλαιότερες επισκέψεις.
Αυτό το πάρκο είναι ξακουστό για την μοναδική Galleria Borghese που εκτός των άλλων έργων περιλαμβάνει τα μοναδικά γλυπτά του Μπερνίνι και τους πίνακες του πρώτου «διευθυντή φωτογραφίας» του μάγου ζωγράφου Καραβάτζιο!
Στο πάρκο υπάρχει επίσης και το σπίτι του Σινεμά, με καθημερινές δράσεις και αφιερώματα στον κινηματογράφο και τη μουσική, επίσης το Βιοπάρκο με τον ζωολογικό κήπο, που μετρούν 100 χρόνια ιστορίας.
Εμείς προσπεράσαμε τους κλειστούς χώρους, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πρόσβαση, αφήσαμε τον Ντάφι να μυρίσει κι έτσι να μας οδηγήσει πιο βαθιά, στο άγνωστο εσωτερικό του πάρκου, στη διαδρομή κάθε τόσο συναντούσαμε πολλά μνημεία αφιερωμένα στους διάφορους καλλιτέχνες και συγγραφείς που επισκέφθηκαν τη Ρώμη και τη Βίλα, ενώ εκατοντάδες ήταν οι επισκέπτες όπως εμείς. Μέχρι που φτάσαμε σε μια πανέμορφη ολοζώντανη έκταση που είναι αποκλειστικά δοσμένη στα…σκυλιά!
Area ludica per cani
Εδώ μοιάζει με τον παράδεισο! Τα δίποδα κουβεντιάζουν, περπατούν κι απολαμβάνουν τη φύση, ενώ τα τετράποδα παιδιά τους τρέχουν ευτυχισμένα, σα να μην υπάρχει αύριο. Συναντήσαμε μικρά και μεγάλα σκυλιά κι όσα έπαιρναν το δρόμο προς την έξοδο ήταν ξεθεωμένα, στα μάτια τους έβλεπες την προετοιμασία για τη μεσημεριανή σιέστα τους.
Πουθενά δεν είδαμε σκουπίδια, ούτε κακάκια σκύλων, σε κάθε γωνιά μας περίμεναν μαντεμένιοι κάδοι. Αλλά το πιο σημαντικό, βρήκαμε κάμποσες βρύσες, με το νερό να τρέχει αδιάκοπα και να γεμίζει πέτρινες γούρνες! Εδώ κανένας άνθρωπος, ούτε άλλο πλάσμα δεν θα έμενε διψασμένο. Τέτοιες βρύσες συναντήσαμε σε όλο το ιστορικό κέντρο της Ρώμης.
Στην έξοδο από το πάρκο περπατήσαμε τη διάσημη Via Veneto, τα ακριβά καταστήματα και τα luxury ξενοδοχεία άφησαν αδιάφορο τον Ντάφι, αντίθετα η σερβιτόρα από το ξακουστό Tony bar άφησε το πόστο της και τον πλησίασε για ένα χάδι, εκείνος έδειχνε απορροφημένος από τα μεγάλα πεζοδρόμια, ενώ τα περίεργα χωμάτινα μπαλάκια, που χρησιμοποιούν στα μικρά παρτέρια, έγιναν το καλύτερο παιγνίδι της στιγμής.
Piazza di Spagna, το απόλυτο κέντρο της Ρώμης
Με το χαρακτηριστικό σχέδιο πεταλούδας, η Piazza di Spagna είναι μία από τις πιο γνωστές στον κόσμο και ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή αστικά μνημεία του ρωμαϊκού μπαρόκ.
Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, αυτή η πλατεία ήταν το πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο στην πόλη, προσέλκυσε καλλιτέχνες και συγγραφείς και εκείνη την εποχή ήταν γεμάτη όμορφα ξενοδοχεία, καφέ και κατοικίες.
Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η κομψότητα, από τα χρώματα των κτηρίων, το σιντριβάνι σε σχήμα βάρκας καμωμένο από τον Μπερνίνι, ενώ δεσπόζει η θεόρατη επιβλητική σκάλα που οδηγεί στην εκκλησία Trinità dei Monti.
Ο Ντάφι ακόμη μια φορά δεν έδωσε σημασία στην αρχιτεκτονική, δεν εντυπωσιάστηκε από την ιστορία, απεγνωσμένα έψαχνε για μια σκιά και στάθηκε μπροστά στις βιτρίνες διάσημων δημιουργών, διψασμένος ζήτησε νερό και εμείς βρήκαμε την ευκαιρία για ένα απεριτίφ σε ένα διάσημο καφέ.
Το Καφέ Γκρέκο
Είναι το πιο ιστορικό “καφέ” της Ρώμης και βρίσκεται σ’ έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους, στη Βία Κοντόττι αριθ. 86, μόλις δυο βήματα από την Πιάτσα ντι Σπάνια. Στο εσωτερικό δεν μας επέτρεψαν να καθίσουμε, μας πρότειναν το πίσω στενό όπου υπάρχουν 4-5 τραπεζάκια κι εκεί διαλέξαμε να ζήσουμε το όνειρο του caffe Greco.
Σ’ αυτό σύχναζαν κατά καιρούς σπουδαίες προσωπικότητες, ζωγράφοι, γλύπτες, μουσουργοί και άνθρωποι των γραμμάτων από ολόκληρη την Ευρώπη, οι οποίοι επισκέπτονταν ή ζούσαν στη Ρώμη. Κάτι από εκείνες τις ψυχές στα σίγουρα τριγυρνά ακόμη σήμερα στη σύγχρονη Ρώμη.
Το hot spot και η αναγκαστική στάση στο ιατρείο
Ένα μικρό δερματικό πρόβλημα, που φέραμε από την Αθήνα, μας οδήγησε σε ένα κτηνιατρείο της Ρώμης. Δυο γιατροί, η κα G. Colapinto και ο κ G. Barbato, με πολύ προσοχή φρόντισαν τον Ντάφι και σύντομα ξαναπήραμε τους δρόμους, όμως εκεί μάθαμε κάτι σπουδαίο, στην ίδια περιοχή, πολύ κοντά στην εκκλησία Santa Maria Maggiore, βρισκόταν ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της cucina romana!
- Άραγε θα δεχόντουσαν τον σκύλο μας;
Αργότερα, όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω, μάθαμε ότι αυτό δεν ήταν πρόβλημα, το ζήτημα ήταν να βρεθεί τραπέζι, γιατί εκεί, όπως και σε αρκετά ακόμη εστιατόρια, δε δεχόντουσαν κρατήσεις και η ουρά των πεινασμένων στο πεζοδρόμιο ξεπερνούσε τα 30-40 μέτρα!
Ατέλειωτες μυρωδιές, αμέτρητες πληροφορίες
Στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης χάνεις το μυαλό σου από το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής και ταυτόχρονα της ιστορικής συνέχειας. Πέρα από τα μνημεία, οι περισσότερες επιχειρήσεις μετρούν πολλές γενιές προς τα πίσω, γονείς παραδίδουν στα παιδιά τους τα εστιατόρια τους, τα μικρά και μεγάλα καταστήματα τους κι εκείνα όχι μόνο δεν ντρέπονται, ακολουθούν τον ίδιο σταθερό δρόμο, καμαρώνουν και εξελίσσουν την οικογενειακή παράδοση. Τίποτε λοιπόν δε γίνεται τυχαία, αντίθετα ο αγώνας πολλών γενιών δίνει προβάδισμα και τους κάνει να ξεχωρίζουν.
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί τόσο ο όγκος, όσο και η απότομη εξαφάνιση των εκατοντάδων ταξιδιωτών! Τη μια στιγμή δεν μπορείς να περπατήσεις από την κόσμο και αμέσως μετά, στρίβεις στην επόμενη γωνία, περπατάς λίγα μέτρα και μια έρημη πλατεία ανοίγεται μπροστά σου. Στο ιστορικό κέντρο πέρα από τους αμέτρητους ταξιδιώτες ζουν και πολλοί κάτοικοι, οι Ιταλοί δίκαια καμαρώνουν για την κληρονομία τους και με πάθος χαίρονται την φινέτσα και το στυλ που τους χαρακτηρίζει.
Επεισόδιο στην πλατεία Ροτόντα
Ποιος περνά από τη Ρώμη και δεν βλέπει το Πάνθεον; Ευτυχώς πέθαναν εκείνοι οι παλιοί τρομακτικοί Θεοί! Αυτό το παράξενο κτήριο με μια πόρτα και ένα άνοιγμα στην οροφή, ήταν αφιερωμένο σε κείνους που διψούσαν για αίμα, θυσίες κι ανομολόγητες τελετές. Αιώνες αργότερα έγινε ο πρώτος ειδωλολατρικός ναός στη Ρώμη που “χριστιανοποιήθηκε”, και σήμερα λειτουργεί επίσημα ως Basilica di Santa Maria ad Martyres, ή αλλιώς Santa Maria Rotonda.
Μπορεί στο εσωτερικό του να μη μας επέτρεψαν την είσοδο, όμως αρκετές στιγμές βρεθήκαμε περαστικοί από την πλατεία Ροτόντα και κάθε φορά ήταν διαφορετική.
Από το χάραμα, που ήταν έρημη και έμοιαζε ακόμη πιο σαγηνευτική, ίσως και λίγο απόκοσμη με τους μύθους που κουβαλά, έπειτα το μεσημέρι, που γεμίζει ασφυκτικά από τους ξένους ταξιδιώτες μέχρι το βράδυ, που ο ναός κλείνει, ενώ στα γύρω καφέ και εστιατόρια με δυσκολία βρίσκεις τραπέζι.
Σε μια από τις βόλτες μας ένας υπαίθριος performer διάλεξε τον Ντάφι, για να τον βάλει στο πρόγραμμα του και να αστειευτεί. Ο σκύλος διαφώνησε, αντέδρασε με θάρρος, ξεπετάχτηκε και γάβγισε ακαριαία, με αποτέλεσμα το κοινό της πλατείας να χειροκροτήσει, να αποθεώσει τον Ντάφι!
Βόλτες στις πλατείες
Μόλις μια ανάσα από τη μια πλατεία και μια άλλη ξεπετάγεται. Η piazza Navona είναι τεράστια και πασίγνωστη, ίσως λίγο άβολη για το σχήμα της, όμως άξιζε την προσοχή μας. Κάποτε ήταν το στάδιο Domitian και μπορούσε να χωρέσει 20.000 θεατές που παρακολουθούσαν αθλητικούς αγώνες.
Σήμερα και πάλι γεμάτη κόσμο που δεν έδιναν σημασία στη βροχή, βόλταραν ανέμελα γύρω από τα επιβλητικά αγάλματα, καμωμένα από τα μαγικά χέρια του Bernini, του Giacomo della Porta και αργότερα από τους Antonio Della Bitta και Gregorio Zappalà.
Οι περισσότεροι έδειχναν να περιμένουν τη νύχτα, τότε που το φως ζωγραφίζει με καμβά τις τρεις διαστάσεις, ενώ αμέτρητες σκιές, από πλάσματα και πέτρες, καμώνονται πως τάχα έχουν κι αυτές ψυχή και μονολογούν.
Τότε πήραν θέση οι μουσικοί με τα μεσαιωνικά όργανα, κάποιοι παράξενοι καλλιτέχνες δρόμου, ενώ στις εξόδους από την πλατεία, έστεκαν χειρομάντες κι ένα σωρό περίεργοι μάγοι, όλοι περίμεναν τους υποψήφιους πελάτες, για να τους αποκαλύψουν κάτι από το αβέβαιο μέλλον.
Όμως στη Ρώμη έχει την τιμητική του το παρελθόν, ακόμη και η πιο σύγχρονη από τις τέχνες, ο κινηματογράφος, μοιάζει να ξεπηδά, όπως το παγωμένο νερό από τις δημόσιες βρύσες, από κάθε στενό.
Μεγάλες επιγραφές ενημερώνουν τους επισκέπτες για τα σημαντικά φιλμ του νεορεαλισμού και για τα ακριβή σημεία που γυρίστηκαν οι σκηνές τους, εκείνοι που έχουν δει την dolce vita του Φελίνι ή το Eclipsse του Αντονιόνι, σίγουρα θα νιώσουν κάτι από τις ταινίες των θρύλων του ιταλικού κινηματογράφου.
Pasta, pizza e gelati
Εδώ στη Ρώμη η απογείωση των αισθήσεων δεν γίνεται με τα μάτια, γίνεται με τους γευστικούς κάλυκες. Εδώ η περίφημη 6η αίσθηση, το umami, κλειδώνει τον ανθρώπινο εγκέφαλο!
Πέρα από την αποθέωση της ιστορίας και το πανηγύρι των τεχνών, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής, της μουσικής και του κινηματογράφου, ντόπιοι και κυρίως οι αμέτρητοι ταξιδιώτες, δένονται με τα μακαρόνια, πνίγονται για μια pizza κι αρρωσταίνουν με… το παγωτό.
- Pasta cacio e pepe ή μήπως μια carbonara με ολόφρεσκα ζωντανά αυγά;
- Pizza με αντζούγιες ή φορτωμένη παρμεζάνα;
Κάτι από τα δυο θα ερωτευτείς και τότε είναι σίγουρο, θα σε κάνει να πιστέψεις πως είσαι γεννημένος για αυτή την πόλη! Κι ύστερα θα σταθείς με υπομονή στην ατέλειωτη ούρα, με τα σάλια να τρέχουν, για ένα κυπελάκι παγωτό κι έπειτα θα απορήσεις,
- μα τι μαγικό έχει ετούτη η συνταγή; κι αυτό το παγωτό, έχει την πιο φυσική και ταυτόχρονα την πιο υπέροχη γεύση στον κόσμο;
Παντού είμασταν τρεις
Θα σκεφτείτε τι έγινε ο Ντάφι, μα σε όλα τα εστιατόρια ήταν συνοδός μας, κανένα από αυτά τα καταστήματα δεν είχε πρόβλημα με έναν σκύλο του μεγέθους του! Μάλιστα τον φρόντισαν, του πρόσφεραν νερό και κάποιοι ρώτησαν αν ήθελε λίγο προσιούτο ή προτιμούσε ένα γερό κομμάτι παρμεζάνα.
Κανείς από τους πελάτες δε δυσανασχέτησε από την παρουσία του, μάλλον έδειχναν ότι ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, για μια στιγμή το μυαλό μας ταξίδεψε στην χώρα μας και στη μίζερη άρνηση που εισπράττουμε όταν βλέπουν τον σκύλο. Ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που ζούμε ειδικότερα στην ελληνική επαρχία.
Νομίσματα στη λίμνη, φτερά στο ανθρώπινο μυαλό
Ο πιο διάσημος θρύλος της Ρώμης θέλει τον επισκέπτη να πετά ένα νόμισμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, στο πιο όμορφο και επιβλητικό συντριβάνι σ’ ολάκερη τη Ρώμη κι έτσι είναι πια σίγουρο ότι κάποτε θα επιστρέψει.
Δεν θα γινόταν να μην περάσει από εδώ κι ο Ντάφι, όχι τόσο για την ελπίδα της επιστροφής, αλλά για να αντικρύσει εκατοντάδες χαρούμενα δίποδα να αφήνονται στο τρυφερό χάδι των μύθων.
Ευτυχώς ο Ντάφι δε σκιάζεται από τα πλήθη των ανθρώπων που έστεκαν και πάλευαν να ασφαλίσουν μια στιγμή μέσα στις φωτογραφικές τους μηχανές. Ούτε καν τρόμαξε από το τεράστιο άγαλμα του Θεού Ποσειδώνα, που με τα δυο του άλογα έδειχνε έτοιμος να ξεπεταχτεί και να πάρει δρόμο από τη λιμνούλα.
Στην μικρή πλατεία Trevi υπάρχουν ελάχιστες σκιές, πολύ δύσκολα γλυτώνεις από την αγριάδα του ήλιου, ο Ντάφι αρνήθηκε το ανθρώπινο χαζολόγημα, έριξε το δικό του νόμισμα κι αμέσως μας έσυρε στα στενά, κάπως έτσι αποδράσαμε από τον πιο μεγάλο μύθο της αιώνιας πόλης.
Είναι υπέροχο να έχεις συντροφιά έναν σκύλο, ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι να σε συνοδεύει σε ένα ταξίδι στη Ρώμη!
Μπορεί ορισμένα αξιοθέατα να αποκλείονται από το πρόγραμμα, μπορεί να μην μας άφησε να περπατήσουμε μέσα σε μουσεία, όμως κερδίσαμε χρόνο στο δρόμο, πιστέψαμε στην όσφρηση του και είδαμε μέσα από τα μάτια του μια διαφορετική αιώνια πόλη!
Σε μια από τις βόλτες μας, έτσι χωρίς κατεύθυνση και στόχο, ο Ντάφι μας οδήγησε μπροστά σε ένα τεράστιο πανό του Αγίου Luigi Gonzaga. Πρόκειται για έναν Άγιο της καθολικής εκκλησίας που είναι αφιερωμένος στη νεολαία.
Φέτος, με αφορμή τα 450 χρόνια από τη γέννηση του, η καθολική εκκλησία αφιέρωσε το 2018 στη μνήμη του.
Αυτός ο Άγιος, όπως λέει η βιογραφία του, από παιδί αφιερώθηκε στην βοήθεια των φτωχών, κάποια μέρα βρέθηκε στο δρόμο ένας λεπρός και ο Luigi Gonzaga τον πήρε επάνω στους ώμους τους και τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Λίγες μέρες αργότερα ο Luigi αρρώστησε και πέθανε, ήταν μόλις 23 ετών.
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά, εμείς τα δίποδα, άτριχα κολοβά θηλαστικά, έχουμε μια απίστευτη ανάγκη από πρότυπα, από συνανθρώπους μας, που να αγαπούν και να προσφέρουν άδολα, με αυταπάρνηση, μακριά από κάθε είδους δεύτερες σκοτεινές σκέψεις.
Σκεφτείτε λοιπόν τον τετράποδο φίλο μου, τον Ντάφι, που γεννήθηκε με όλα αυτά τα χαρίσματα που εμείς θεοποιούμε! Αυτός μοιράζει την αγάπη του δίχως καμιά συστολή.
Σε αυτόν τον Άγγελο δεν άξιζε τουλάχιστον ένα ταξιδάκι στον κόσμο; Κι από εδώ και πέρα στα όνειρα του πότε-πότε να τριγυρνά στα στενά της Ρώμης.
