Η τέχνη είναι συναίσθημα. Σε ξυπνάει από το λήθαργο των αναμνήσεων, σε αφυπνίζει να δεις αυτό το κομμάτι ανάμεσα στη λογική και στην καρδιά, σε αυτό τον άλλο χώρο που διαμορφώνεται από τα ψήγματα των στιγμών που έχουν μείνει χαραγμένα στην καρδιά και στη σκέψη σου. Η τέχνη αποτυπώνει την ψυχή σου. Ριγείς στο άκουσμα μιας έγχορδης μελωδίας, αφήνεις ένα δάκρυ να κυλήσει όταν διαβάζεις ένα ποίημα, χειροκροτάς στο τέλος μιας θεατρικής παράστασης που προκάλεσε σεισμό μέσα σου, χορεύεις στους ρυθμούς της μουσικής που σε συνεπαίρνει. Η τέχνη είναι επέκταση. Αυτός ο χώρος που απλώνει γενναιόδωρα μπροστά σου για να συγκινηθείς, να αναστοχαστείς, να προβληματιστείς, να πλουτίσεις από ανάσες, αισθήσεις και χρώματα. Ετσι, αν της επιτρέψεις να μιλήσει μέσα σου μπορεί και να σε βοηθήσει να μεγάλωσεις, να αγναντέψεις πέρα και πάνω από τη στενή προσωπική οπτική της ζωής σου και να ανακαλύψεις μια ευρύτερη οπτική ή μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της μέχρι τότε ζωής σου. Η τέχνη είναι έμπνευση. Είναι ένα ζευγάρι γυαλιά που άλλοτε μεγεθύνουν και άλλοτε μικραίνουν την αλφαβήτα της ζωής μας.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τον κόσμο. Είναι αυτή η σύνδεση που χρησιμοποιεί ο δημιουργός ανάμεσα σε σένα και σε εκείνον, ανάμεσα σε σένα και σε όλα τα ερωτήματα της ύπαρξης που είναι γι’αυτόν και για σένα σημαντικά. Και όταν αυτή η συνομιλία πάρει μορφή και γίνει θέατρο, βιβλίο, μουσική τότε η χημεία μεταξύ των δύο σας είναι εκρηκτική. Είναι ένας φωτεινός ουρανός γεμάτος αστέρια που λαμποκοπούν και ο αποδέκτης του καλλιτεχνικού έργου γίνεται ένας μικρός θεός που έχει φωτιστεί από αυτή την λάμψη, έχει έρθει πιο κοντά στο δικό του νόημα, σε αυτό που είναι γι’αυτόν ουσιαστικό.
Γι’αυτό και στις μέρες μας που η τέχνη συρρικνώνεται όλο και περισσότερο παίρνει μαζί της και τα βαθύτερα νοήματα της ζωής, η απουσία της καταπίνει ό,τι είναι τροφή για την ψυχή και τη σκέψη μας και έτσι ενδεείς από προβληματισμούς και συναισθήματα βαδίζουμε με γυμνά πόδια πάνω στα αγκάθια της καθημερινότητας.