Η Ιστορία μας δίδαξε, ότι κάθε ριζική αλλαγή (Βιομηχανικές Επαναστάσεις) στον τρόπο παραγωγής εμπορεύσιμων αγαθών και πλούτου, συνοδεύεται από αντίστοιχες, εξίσου ριζοσπαστικές, κοινωνικές, πολιτικές, και πολιτισμικές ανατροπές.
Αυτό σημαίνει, ότι εκτός από την εκάστοτε παρωχημένη παραγωγική διαδικασία, καταργείται και ο «παλαιός» τρόπος ζωής, σε όλες του τις εκφάνσεις, συμπαρασύροντας την ισχύουσα κοσμοθεώρηση και μαζί με αυτήν κάποιους απαξιωμένους ηθικούς κώδικες.
Παράλληλα με την αποδόμηση του «παλαιού οικονομικού κόσμου», οικοδομείται, συνολικά, ένας καινούργιος, με βασικά δομικά υλικά τις νέες μορφές ενέργειας, τις νέες τεχνολογίες, τις απορρέουσες νέες εργασιακές, κοινωνικές σχέσεις και τάσεις, τα νέα καταναλωτικά πρότυπα και οπωσδήποτε τις προκύπτουσες νέες γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές πραγματικότητες, οι οποίες υπαγορεύουν νέες αμυντικές και στρατιωτικές ανάγκες και συσχετισμούς.
Σε αυτήν ακριβώς τη φάση βρίσκεται, για μια ακόμη φορά στην ιστορία της, η ανθρωπότητα, με τη Δύση σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τη χώρα μας, φυσικά, να προσπαθεί να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις.
Αυτό που καθιστά τη συντελούμενη οικονομικο – κοινωνική μετάβαση άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη, σε σχέση με τις έως σήμερα καταγραφείσες στην Ιστορία, δεν είναι αυτό καθαυτό, το ήδη συντελούμενο, Τέλος Εποχής για το Δυτικό κόσμο, ούτε η συνακόλουθη ληξιαρχική πράξη θανάτου της μεταπολίτευσης, στην Ελλάδα.
Τεράστιο ενδιαφέρον προκαλεί ο ΤΡΟΠΟΣ, με τον οποίον επιχειρείται η μετάβαση, όχι μόνο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε ηθικό, πολιτισμικό και συμπεριφορικό.
Και εξηγούμαι.
Στις προηγούμενες Βιομηχανικές Επαναστάσεις, κάθε κοινωνική και πολιτισμική αλλαγή, υπήρξε απότοκος μιας νέας πραγματικότητας. Ήτοι του νέου παραγωγικού και διοικητικού μοντέλου (corporate governance), που υπαγόρευε η τεχνολογική εξέλιξη και το είδος των χρησιμοποιούμενων ενεργειακών πόρων.
Οι αλλαγές ήταν, οπωσδήποτε, ορθολογικές.
Στόχευαν στην εύρρυθμη και αποδοτική λειτουργία του νέου οικονομικού συστήματος και καθόριζαν το ρόλο των νέων κοινωνικών τάξεων, που εμφανιζόταν. Όπως η τάξη των ιδιοκτητών των βιομηχανικών μέσων παραγωγής, του βιομηχανικού προλεταριάτου, της αστικής τάξης, των ελεύθερων επαγγελματιών, των ελεύθερων αγροτών και κτηνοτρόφων.
Οβιδιακές υπήρξαν επίσης και οι πολιτικές – διοικητικές αλλαγές (administration), που προκλήθηκαν, εξ’ ανάγκης των νέων κοινωνικών συνθηκών.
Αυτές εκφράσθηκαν και λειτουργησαν, κυρίως, χάρη στη δημιουργία και στη λειτουργία νέων, για τη Δύση, κοινωνικών δομών, θεσμών και μηχανισμών, όπως είναι αυτοί των πολιτικών κομμάτων, των εργατικών συνδικάτων και φυσικά της αναδιαμορφωμένης Δημόσιας Διοίκησης και εκπαίδευσης.
Οδηγούσαν, επίσης, στη δημιουργία ενός, προσαρμοσμένου στις νέες συνθήκες, νομικού πλαισίου, εντός του οποίου διαμορφώνονταν και πραγματοποιούνταν όλες οι νέου τύπου παραγωγικές, χρηματοπιστωτικές, οικονομικές και αστικές συναλλαγές και ρυθμιζόταν οι προκύπτουσες νέες κοινωνικές, εργασιακές και συναλλακτικές σχέσεις.
Εν κατακλείδι, οι πάσης φύσεως αλλαγές στη θεώρηση και στον τρόπο ζωής των κοινωνιών, μέχρι τώρα, ήταν αποτέλεσμα της εφαρμογής ενός νέου παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου.
Τι συμβαίνει, όμως, σήμερα;
Στις μέρες μας, επιχειρούνται, άνωθεν καθοδηγούμενες και επιβαλλόμενες ηθικοκοινωνικές αλλαγές, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στις επιδιώξεις και τους στόχους ακυρωτικών και αναθεωρητικών κινημάτων (cancel culture & woke agenda), με στόχο την ανατροπή των θεμελιωδών συστημάτων αξιών του Δυτικού Πολιτισμού, που δεν είναι άλλα από τον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό και το Χριστιανισμό και για τα οποία, μέχρι πρότινος, γινόταν μνεία στο προοίμιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, δίνοντας το ηθικό και πολιτισμικό στίγμα των Ευρωπαϊκών Κοινωνιών.
Αυτού του είδους οι επιχειρούμενες αλλαγές, είναι φανερό, ότι δεν αποτελούν αιτίες, ούτε αποτελέσματα της εξελισσόμενης παγκόσμιας οικονομικής μετάβασης.
Ούτε, βεβαίως, απαντούν, δίνοντας λύσεις, σε πλειοψηφικά αιτήματα ή ανάγκες.
Αντιθέτως, είναι ένα «πιάτο» table d’ hote (πιάτο του οικοδεσπότη), το οποίο ουδέποτε παρήγγειλαν οι κοινωνίες της Δύσης ή τουλάχιστον δεν το απαίτησαν με δημοκρατικές διαδικασίες.
Διότι, απλούστατα, δεν καλύπτει το «γαστρονομικό» τους γούστο, πολλώ δε μάλλον, όταν το κύριο συστατικό της γαρνιτούρας τους είναι, συν τοις άλλοις, η καπηλεία επιστημών, όπως, εν προκειμένω, η Βιολογία, η Ιστορία και η Κοινωνιολογία.
Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται αντικειμενικά βιολογικά δεδομένα, όπως το ανθρώπινο φύλο (αρσενικό και θηλυκό) και να αντικαθίσταται το έργο της φύσης από βολονταριστικές (αυθαίρετες εν προκειμένω) δηλώσεις προσώπων, με αποτέλεσμα ο αριθμός των φύλων να καθίσταται, ουσιαστικά, απροσδιόριστος και να επιδιώκεται, ακόμη και μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης, η αποδόμηση θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, όπως η παραδοσιακή οικογένεια.
Όπως είναι αδύνατον, με αντιεπιστημονικές ιστορικές προσεγγίσεις, να επιχειρείται η απαξίωση τεράστιων πνευματικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας (Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός), υπό το πρόσχημα της ισχύουσας, την εποχή της δημιουργίας του , δουλοκτησίας ή να λοιδορείται και να βλασφημείται, επιλεκτικά και στοχευμένα, η Χριστιανική πίστη, εντελώς απροσχημάτιστα και αναιτιολόγητα.
Τέτοιου είδους απόπειρες αποδόμησης κοινωνικών και θρησκευτικών αξιών, ερήμην των πολιτών, με τη χρήση νομοθετικών παρεμβάσεων και συντονισμένης προπαγάνδας, συνεπικουρούμενης από ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως η εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης, επιχειρήθηκαν απροκάλυπτα στο παρελθόν, μόνο από αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σήμερα επιχειρείται κάτι ευθέως ανάλογο, από κάποιες ισχυρές, οικονομικά και πολιτικά, παγκόσμιες ελίτ, υπό το κάλυμμα ενός ψευδοφιλελεύθερου αφηγήματος.
Καταλήγωντας στο «διά ταύτα» και δικαιολογώντας τον τίτλο του παρόντος άρθρου, συνοψίζω λέγοντας:
Eπειδή για πρώτη φορά στη Δύση, ενόψει κοσμογονικών αλλαγών στην τεχνολογία, στις παραγωγικές, οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου και της διανόησης, ασχολείται, προβάλει να προωθεί, πολλάκις άνωθεν και με αυταρχικό τρόπο, την ακυρωτική και χαοτική woke agenda, αντί να επικεντρωθεί στην όσο το δυνατόν αρτιότερη, αποτελεσματικότερη, ωφελιμότερη και δικαιότερη, για το μέσο άνθρωπο, μετάβαση στο περιβάλλον της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, χωρίς να έχει τη διάθεση να λάβει υπόψιν της ψύχραιμες και συνετές «φωνές», για την ορθολογική διαχείριση των σύγχρονων προκλήσεων και αφιστάμενη από τις διαχρονικές αξίες του Δυτικού Πολιτισμού, τολμώ να διατυπώσω την άποψη ότι το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού και των ευρωπαϊκών πνευματικών και κοινωνικών αξιών είναι πλέον ορατό, συμπαρασύροντας μαζί του και αυτό που ονομάσαμε στην Ελλάδα, «περίοδο της μεταπολίτευσης».
Το τέλος μιας εποχής αρκετών αιώνων είναι σίγουρα ορατό και η συνέχιση της Ιστορίας βέβαιη, πλην όμως αχαρτογράφητη και λίαν επικίνδυνη.
Χρέος των πολιτών, σήμερα, είναι να αποσοβήσουν την επανάληψη παρόμοιων αντιδημοκρατικών τακτικών και συμπεριφορών, αγνοώντας τα προτάγματα ενός φονταμενταλιστικού, δίχως όρια, αναθεωρητικού και χαοτικού δικαιωματισμού.