Την ώρα που ο δαιμόνιος Έλληνας:
Ισοσκελίζει τις διαρκείς ανατιμήσεις στην τιμή των καυσίμων των τελευταίων ετών στη Χώρα, με αυθημερόν επισκέψεις πλήρωσης του ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του στη Βουλγαρία.
Την ώρα που βρίσκει διέξοδο στις αλλεπάλληλες αυξήσεις στο ”καλάθι της νοικοκυράς”, επισκεπτόμενος μαζικά τις υπεραγορές και πράσινες λαϊκές της Τουρκίας.
Την ώρα που διοργανώνει ημερήσιες εκδρομές, από την ενδοχώρα προς τις προαναφερόμενες χώρες, για αγορά ασπρορούχων και αλλαγή γκαρνταρόμπας.
Την ώρα που οικτίρει τον εαυτό του, για την υποβάθμιση της ζωής του από την εξοντωτική κυβερνητική οικονομική πολιτική, γεγονός που τον ωθεί στις αγορές των όμορων χωρών, απολαμβάνοντας αναπαυτικά ένα ζουμερό ντονέρ σε κάποιο από τα εστιατόρια της Αδριανούπολης.
Την ώρα που, άρτι αφιχθείς από το ”εξωτερικό”, γεμάτος περηφάνια προγκάει τον περίγυρό του για τις επιτυχημένες του αγορές.
Την ώρα που γίνεται λάβρος κατά παντός υπευθύνου, για τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και την απαξίωση της τοπικής αγοράς.
Την ώρα που αγανακτισμένος καταγγέλλει την κατάληψη εργατικών εργασιών από μετανάστες, ενώ ο ίδιος δεν πιάνει ούτε το τσαπί να ξεβοτανίσει τον κήπο του.
Την ώρα που η ιερή του αγανάκτηση και η βούληση του για επανάσταση εκτονώνεται σε επίπεδο καναπέ, τηλεόρασης και ανάκλιντρου.
Την ώρα που ούτε το διανοείται να κινητοποιηθεί δίχως κομματική, συντεχνιακή ή συνδικαλιστική χειραγώγηση.
Την ώρα που ανέχεται κάθε κάπηλο μωροφιλόδοξο να καπελώνει και οικειοποιείται τους αγώνες και τις αγωνίες του.
Την ώρα που ανησυχεί για την τουρκική απειλή και προκλητικότητα, ενώ έμμεσα συγχρηματοδοτεί με τον συναλλαγματικό οβολό του, την τουρκική πολεμική μηχανή και πολιτική αδιαλλαξία.
Την ώρα που επιλέγει για τις πτήσεις του γειτονικές αεροπορικές εταιρείες και αεροδρόμια, αποστρεφόμενος τις αντίστοιχες ελληνικές, λόγω των αβάσταχτων τελών και της ακρίβειας των εισιτηρίων.
Την ώρα που την αδιάλειπτη φτωχοποίησή του αρκείται να τη διασκεδάζει με μικροπαροχές, επιδόματα, περιστασιακή εργασία, εργασιακή εκμετάλλευση, μετανάστευση κ.λπ.
Την ώρα που την κρίση και τις συνέπειές της την εισάγει (κατάθλιψη, παραίτηση κ.α.) ή εξάγει (μετανάστευση, βία, εγκληματικότητα, οικονομική αιμορραγία προς όμορες χώρες κ.α.) με τρόπο παθητικό και αυτοκαταστροφικό.
Την ώρα που την περιστασιακή αναστολή αντιλαϊκών μέτρων την αντιλαμβάνεται ως φιλολαϊκή στροφή των κυβερνήσεων και όχι ως ψηφοθηρική, τακτική πολιτικής εξαπάτησης ή μέρος της στρατηγικής του καρότου και του μαστίγιου...
Την ώρα, λοιπόν, που ο Έλληνας αποδέχεται την κακοποίηση της μοίρας του με μακάρια και δυσερμήνευτη ”απάθεια”, την ίδια ώρα στη Γαλλία, το αυθόρμητο κοινωνικό κίνημα των ”κίτρινων γιλέκων”, μέσω ανένδοτων αντιδράσεων ακολουθώντας πρόταγμα συγκεκριμένο, κατάφερε την υπαναχώρηση της Κυβέρνησης Μακρόν και την αναστολή για έξι μήνες τριών δημοσιονομικών μέτρων, μεταξύ των οποίων και το επίμαχο της αύξησης του φόρου στα καύσιμα, που αποτέλεσε μια από τη βασική αιτία των κινητοποιήσεων που συγκλόνισαν τη χώρα τις τελευταίες εβδομάδες. Ευθεία η οδός των διεκδικήσεων, για να παραφράσουμε τον Ψαλμό.
Και όπως το δέντρο φαίνεται απ′ τους καρπούς του, έτσι κι οι λαοί χαρακτηρίζονται από το πώς οραματίζονται και διαμορφώνουν τις κοινωνίες τους.