Αν εστιάσει κανείς τον φακό του στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, παρατηρεί ότι τα κομμάτια που συνθέτουν αυτό το «παζλ», αποτελούν μάστιγα για τη χώρα. Μέλημα όσων κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου δεν είναι η ευημερία του, αλλά η προσωπική τους ευμάρεια, με οτιδήποτε κι αν αυτό συνεπάγεται. Συνήθως, αυτή η συνεπαγωγή είναι τοξική για τη χώρα.
Ξετυλίγοντας τον μίτο της Αριάδνης, κανείς βρίσκει στην άκρη του δύο από τα μεγαλύτερα και πιο αναχρονιστικά χαρακτηριστικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε: την οικογενειοκρατία και το χρίσμα.
Τα ηνία αυτής της χώρας κρατούσαν ανέκαθεν συγκεκριμένες οικογένειες. Από τον παππού στον πατέρα και από τον πατέρα στον υιό, ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια λάθη. Το χρίσμα εξακολουθεί να είναι ένας θεσμός, μία «ιεροτελεστία» για τα σημερινά κόμματα, κατά την οποία το δαχτυλίδι περνάει από τους παλαιούς στους νέους «βαρόνους». Επί της ουσίας, δηλαδή, υπονομεύουν την αξιοκρατία αλλά και την ελευθερία του κάθε πολίτη να κρίνει και να επιλέγει αυτόν που θεωρεί ικανό να συνδράμει για την ευημερία του τόπου του. Χαράσσουν την πορεία μας και επιτάσσουν να τούς ακολουθήσουμε. Δε μάς αφήνουν να τη χαράξουμε μόνοι μας, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, έξω από τα νερά μας, που ίσως φέρει την πολυπόθητη αλλαγή στον τόπο. Το μείζον είναι να μη μένουμε στα ίδια, στα παλιά, αυτά που δοκιμάσαμε και δεν απέφεραν καρπούς.
Πώς είναι δυνατόν να αλλάξουμε τροχιά και να ατενίσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον, από τη στιγμή που επαναλαμβάνουμε πρακτικές ενός δυσοίωνου παρελθόντος;
Συν τοις άλλοις, τα όσα δοκιμάσαμε δεν ήταν πράγματι καθαρά δική μας επιλογή. Οι υποψήφιοι που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια στις εκλογικές περιφέρειες και στους δήμους επιλέγονται από τον εκάστοτε πολιτικό αρχηγό και τους συνεργάτες του, προφανώς βάσει εσωκομματικών και μικροπολιτικών κριτηρίων.
Επομένως, μιλάμε για προεπιλεγμένες επιλογές.
Εύλογα, οι κομματικοί υποψήφιοι αισθάνονται υποχρέωση, όχι απέναντι στον πολίτη και στην περιφέρεια/δήμο που καλούνται να υπηρετήσουν, αλλά προς τον ηγέτη του κόμματος και τους μηχανισμούς που στήριξαν την εκλογή του. Τα άτομα αυτά δεν κερδίζουν τη θέση τους με την αξία τους, αλλά με τις προσωπικές τους διασυνδέσεις, την οικονομική επιφάνεια και την «αριστοκρατική» καταγωγή. Συνεπώς, δεν μπορούν να ασκήσουν όλοι το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», καθώς δεν πληρούν όλοι τις απαραίτητες κομματικές προϋποθέσεις και άρα, στην Ελλάδα, εν έτει 2019, ακόμα δεν μπορεί να γίνει λόγος για ισονομία.
Ακόμη, στοχευμένα και με μεθοδικότητα λιθοβολούν καίριους τομείς, όπως η παιδεία, που είναι ακριβώς ο ακρογωνιαίος λίθος ενός κράτους. Σπέρνουν μια αποδυναμωμένη, εξαϋλωμένη παιδεία, θερίζουν άτομα απαίδευτα, όχι μόνο σε επίπεδο γνώσεων, αλλά κυρίως σε αξιακό και ηθικό επίπεδο. Αυτός είναι ο στόχος: ουραγοί που θα ακολουθούν νωχελικά τον εκάστοτε «μεσσία» , ασχέτως τι πρεσβεύει, λες και θα το ξέρουν. Τοποθετούν σαθρά θεμέλια, ώστε το οικοδόμημα να γκρεμιστεί.
Η «μαγιά» τούτου του τόπου αρχίζει να καίγεται, ή μάλλον, φροντίζουν να την κάψουν. Αγωνίζονται είτε να διώξουν τους νέους ανθρώπους – πράγμα που και έχουν καταφέρει, αν αναλογιστούμε ότι πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες έχουν πετάξει σαν αποδημητικά πουλιά από τη χώρα – είτε να αναθρέψουν προσωπικότητες που «χωλαίνουν» από κάθε άποψη. Αγωνίζονται να καλλιεργήσουν απέχθεια και ντροπή για την εθνική μας ταυτότητα, την ταυτότητα που πολλοί αλλοεθνείς εγκωμιάζουν. Στην προκρούστεια κλίνη των εθνομηδενιστών, λοιπόν, το «είναι» μας, η ιστορία μας, το μέλλον μας. Μέχρι να μάς υποδουλώσουν και εν τέλει να μάς αφανίσουν. Αν το χώμα που πατάμε δε μάθουμε να το αγαπάμε, με περίσσεια ευκολία το πουλάμε. Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που θα βλάψει ανεπανόρθωτα τη χώρα.
Μέσα σε αυτήν την τύρβη, οι νέοι ανοίγουν τα φτερά τους μακριά από τη γη που τούς έθρεψε. Σίγουρα η οικονομική κρίση είναι ένας πολύ βασικός και σημαντικός λόγος, αλλά δεν είναι ο μόνος και ο βασικότερος. Η διαφθορά τούς οδηγεί στη φυγή. Η διαφθορά τούς δένει πισθάγκωνα τα χέρια, τούς απελπίζει και εν τέλει τούς ωθεί στη φυγή. Η διαφθορά είναι η λαιμητόμος μας.
Δυστυχώς, αν δεν είσαι μέρος του ιστού της διαπλοκής και της αδιαφάνειας, δεν έχεις μέλλον. Το σύστημα κινείται στη λογική της κακοδιαχείρισης και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ακριβώς αυτόν τον τρόπο σκέψης προσπαθούν να μάς επιβάλλουν, ώστε να ριζώσει στη νοοτροπία μας.
Προσπαθούν να μάς μυήσουν στη λογική της εύκολης λύσης και του βολέματος, να μην κοπιάσουμε, αγωνιστούμε, υψώσουμε φωνή και ανάστημα. Τοιουτοτρόπως, τα προβλήματα θα διογκώνονται και θα διαιωνίζονται. Αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να αντισταθούμε και να μην επικροτούμε/ανεχόμαστε το μπάχαλο του παλαιοκομματισμού, θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε έναν κυκεώνα λαθών δικών μας και των προγενεστέρων ημών.
Στην Ελλάδα, εν έτει 2019, μιλάνε οι κλέφτες για τιμιότητα και η ψεύτες για αλήθεια. Εμείς το ανεχόμαστε, κι ακριβώς αυτή η ανοχή είναι συνενοχή. Καιρός να αλλάξει αυτό, τώρα μάς δίδεται μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε μια νέα αρχή πριν πέσουν «τίτλοι τέλους».
Η ψήφος δεν πρέπει να φορά κομματικές παρωπίδες, αλλά να είναι αποτέλεσμα «έρευνας» των υποψηφίων. Διαβάστε, ενημερωθείτε, μην κλείνετε τα αυτιά σας και τα μάτια σας, μένοντας προσκολλημένοι σε κάτι πλέον παρωχημένο. Για να δούμε αλλαγή, πρέπει να ξεκινήσει από εμάς. Πρέπει εμείς να αλλάξουμε τις επιλογές μας.
Πάντα επίκαιρος, «της αυτής αμαρτίας είναι το διδόναι οίς μη δει και το μη διδόναι οίς δει» (είναι εξίσου λάθος να δίνεις σε αυτούς που δεν πρέπει, με το να μη δίνεις σε αυτούς που πρέπει). – Σωκράτης.