Θα πεινάσουμε ή θα κρυώσουμε; Το ερώτημα αυτό είναι βέβαιο πως θα λεηλατήσει τις ζωές ενός μεγάλου μέρους των ευρωπαίων πολιτών το φετινό χειμώνα. Πολιτών οι οποίοι διαπιστώνουν με το δυσκολότερο δυνατό τρόπο την ασημαντότητα της ανάπτυξης που στηρίχτηκε σε ξύλινα πόδια και που τώρα κινδυνεύει να καταρρεύσει υπό το βάρος των γεωπολιτικών παιχνιδιών που αναπτύσσονται στην περιοχή τους και κυριολεκτικά να τους σκοτώσει!
Είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βιώσουν την αντικειμενική αδυναμία να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο στο ύψος στο οποίοι οι ίδιοι είχαν μοχθήσει να δημιουργήσουν κατά το παρελθόν, ανατρέποντας μοιραία κάθε σχεδιασμό για το μέλλον που είχαν προγραμματίσει.
Αν λοιπόν, και με δεδομένη τη σοβαρότητα της κατάστασης όπως εξελίσσεται, η Ε.Ε. διαθέτει τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα, οφείλει να επαναπροσδιορίσει, έστω και την ύστατη στιγμή, τους άξονες της κοινωνικής πολιτικής που εφαρμόζει, δίνοντας προτεραιότητα στον άνθρωπο έναντι των αριθμών, προκειμένου την Άνοιξη να μη χρειαστεί να κάνουμε δύσκολους απολογισμούς και υπολογισμούς απωλειών.
Οι ευρωπαίοι πολίτες διαπιστώνουν επίσης πως η χρησιμότητα της πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες εξαντλήθηκε στην ισχυροποίηση του οικοδομήματος της οικονομίας, θεοποιώντας σχεδόν τους λογιστικούς δείκτες και τις άυλες χρηματιστηριακές αξίες ξεχνώντας (ηθελημένα;) να ισχυροποιήσει τις ίδιες τις κοινωνίες και τους θεσμούς με τους οποίους αυτές λειτουργούν. Οι κοινωνίες των πολιτών μετουσιώθηκαν σε κοινωνίες των ατόμων, οι οποίοι χωρίς σχεδόν κανένα ισχυρό συνεκτικό στοιχείο να τους ενώνει, ζουν σχεδόν σαν πρωτόγονες ατομικότητες μέσα στην ανθρωποφάγα καθημερινότητα του ανταγωνισμού και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο.
Πώς λοιπόν μπορεί μια κοινωνία μόνη της, στο σημείο που έχει φτάσει κι έτσι όπως έχει εξελιχθεί, να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο χειμώνα από τη στιγμή που σαρκώθηκε, λόγω των πολιτικών επιλογών, έχοντας απεκδυθεί τον ίδιο τον κοινωνικό της χαρακτήρα και μοιάζει, θαρρεί κανείς, σαν τον επαίτη που για να επιβιώσει περιμένει το κρατικό βοήθημα απλώς και μόνο για να της δοθεί η δυνατότητα να ζήσει μιαν ακόμα κρύα χειμωνιάτικη μέρα;
Η ιλιγγιώδης ανάπτυξη μα κι ο ίδιος ο πολιτισμός μας αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι πως στηρίχτηκε σε έναν αγωγό που κάποιος αΐδρωτα αποφάσισε να κλείσει τη στρόφιγγα! Η, περίφημη πια, βραδυπορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έφερε στο σημείο να ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις κατόπιν εορτής μη έχοντας προβλέψει ότι θα πρέπει να έχει απογαλακτιστεί από τέτοιες σοβαρές εξαρτήσεις εδώ και χρόνια. Δυστυχώς όμως, ακόμα και η αδράνεια είναι πολιτική πράξη! Οι ευρωπαίοι ηγέτες φαίνεται πως έχουν κλείσει τα μάτια μπροστά στη θέα της πραγματικότητας κι απλώς ελπίζουν σε ένα θαύμα. Αλλά τον χειμώνα, δύσκολα γίνονται θαύματα…
Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα παιχνίδι πολιτικών ισορροπιών σε παγκόσμιο γεωστρατηγικό επίπεδο, έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικότατο κομβικό σημείο στην παγκόσμια ιστορία το οποίο θα καθορίσει το μέλλον και θα επανακαθορίσει το συσχετισμό των δυνάμεων ολόκληρου του πλανήτη.
Ποια είναι λοιπόν η πολιτική φιλοσοφία της Ε.Ε. απέναντι σ’ αυτές τις εξελίξεις και πώς θα αντιμετωπίσει την πρώτη κρίσιμη φάση των αλλαγών αυτών; Διεθνείς οργανισμοί έχουν ήδη προβλέψει ότι ο χειμώνας θα φέρει μαζί του πολλούς θανάτους ευρωπαίων πολιτών λόγω της ενεργειακής ένδειας. Η πολιτική κρίση δηλαδή έχει ήδη μετατραπεί σε ανθρωπιστική. Το ρεαλιστικό ερώτημα λοιπόν που μοιραία θα στοιχειώσει την καθημερινότητά μας όταν το ανυπόφορο κρύο καταλάβει την Ευρώπη καθίσταται τρομερά βασανιστικό και ενοχικό συνάμα: Να ταΐσουμε ή να ζεστάνουμε τα παιδιά μας το φετινό χειμώνα; Τα παιδιά μας…
Κώστας Θερμογιάννης