Thalassotitan atrox: Πρόκειται για το όνομα που δόθηκε σε έναν νέο, γιγαντιαίο μοσάσαυρο από το Μαρόκο, ο οποίος ανήκε στην κατηγορία των «apex predators» (θηρευτές κορυφής) πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια. Με γιγαντιαία σαγόνια και δόντια σαν αυτά που έχουν οι φάλαινες όρκες, ο «Θαλασσοτιτάνας» κυνηγούσε άλλα θαλάσσια ερπετά: Πλησιόσαυρους, θαλάσσιες χελώνες και άλλους μοσάσαυρους.
Στο τέλος της Κρητιδικής Περιόδου, 66 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι ωκεανοί ήταν γεμάτοι θαλάσσια τέρατα: Οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στη στεριά, τις θάλασσες όμως διαφέντευαν οι μοσάσαυροι, γιγαντιαία θαλάσσια ερπετά. Δεν ήταν δεινόσαυροι, μα μεγάλες θαλάσσιες σαύρες που έφταναν μέχρι και τα 12 μέτρα- μακρινοί πρόγονοι των σημερινών ιγκουάνα. Οι μοσάσαυροι έμοιαζαν με δράκους Κομόντο με πτερύγια αντί για πόδια και ραχιαία πτερύγια σαν αυτά των καρχαριών. Έγιναν μεγαλύτεροι και πιο εξειδικευμένοι τα τελευταία 25 εκατομμύρια χρόναι της Κρητιδικής, παίρνοντας θέσεις που παλαιότερα καταλάμβαναν όντα όπως οι πλησιόσαυροι και οι ιχθυόσαυροι. Κάποιοι εξελίχθηκαν έτσι ώστε να τρώνε μικρά θηράματα όπως ψάρια και καλαμάρια, άλλοι τρέφονταν με αμμωνιτοειδή και αχιβάδες- και ο Thalassotitan atrox εξελίχθηκε έτσι ώστε να κυνηγά όλα τα άλλα θαλάσσια ερπετά.
Τα απομεινάρια του νέου αυτού είδους είχαν βρεθεί στο Μαρόκο, περίπου μια ώρα έξω από την Καζαμπλάνκα. Εκεί, κοντά στο τέλος της Κρητιδικής, ο Ατλαντικός πλημμύρισε τη βόρεια Αφρική. Νερά πλούσια σε θρεπτικές ουσίες αναδύθηκαν από τα βάθη, με αποτέλεσμα το πλαγκτόν να αναπτυχθεί πολύ, τρέφοντας με τη σειρά του μικρά ψάρια, που έτρεφαν μεγαλύτερα, που έτρεφαν μοσάσαυρους και πλησιόσαυρους- οι οποίοι γίνονταν θηράματα του γιγαντιαίου, σαρκοφάγου «Θαλασσοτιτάνα».
Το κρανίο του είχε μήκος 1,4 μέτρα και συνολικά έφτανε το μέγεθος μιας φάλαινας όρκας. Αν και οι πιο πολλοί μοσάσαυροι είχαν μακριά σαγόνια και λεπτά δόντια για να πιάνουν ψάρια, ο Thalassotitan atrox είχε ένα κοντό, πλατύ σαγόνι και μεγάλα, κωνικά δόντια όπως οι όρκες, για να μπορεί να αρπάζει και να ξεσκίζει μεγάλα θηράματα. Αυτό δείχνει πως επρόκειτο για ένα «apex predator»- ένα πλάσμα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, όπως σήμερα η όρκα και ο μεγάλος λευκός καρχαρίας. Τα δόντια του συχνά καταστρέφονταν, και αυτό δεν μπορεί να συνέβαινε από την κατανάλωση ψαριών: Αυτό δείχνει πως κυνηγούσε άλλα θαλάσσια ερπετά, και τα δόντια του καταπονούνταν καθώς δάγκωνε τα οστά τους. Πιθανά απομεινάρια «γευμάτων» του έχουν ανακαλυφθεί, και περιλαμβάνουν μεγάλα σαρκοφάγα ψάρια, μια θαλάσσια χελώνα, ένα κεφάλι πλησιόσαυρου μισού μέτρου και σαγόνια και κρανία από τουλάχιστον τρία είδη μοσάσαυρων.
Ο «Θαλασσοτιτάνας» θεωρείται πως ήταν απειλή προς οτιδήποτε υπήρχε στον ωκεανό- ακόμα και για άλλους «Θαλασσοτιτάνες». Οι μεγάλοι μοσάσαυροι συχνά έφεραν τραύματα από βίαιες μάχες με άλλους μοσάσαυρους- τραύματα στο πρόσωπο και στα σαγόνια. Στην περίπτωση του «Θαλασσοτιτάνα» τα τραύματα αυτά είανι ιδιαίτερα κοινά, κάτι που υποδειχνύει άγριες αναμετρήσεις για κυνηγότοπους ή για ταίρι.
Το πλάσμα αυτό έζησε κατά το τελευταίο εκατομμύριο χρόνια της εποχής των δεινοσαύρων και με βάση άλλες ανακαλύψεις στο Μαρόκο, θεωρείται πως σαν είδος δεν ήταν σε ύφεση πριν την πτώση του αστεροειδούς που έφερε τον μεγάλο αφανισμό της Κρητιδικής- αντ’αυτού, άκμαζαν.