«... Οι συναντήσεις με τον Ρίτσο πύκνωναν, έγιναν σχεδόν καθημερινές και οι συμβουλές του αμέτρητες στον νέο συνθέτη. ‘Γράφε για ό,τι σε καίει‘, μου έλεγε. ‘Σε καίει ο έρωτας; Γράφε! Η μοναξιά σου; Γράφε! Ο αγώνας ενάντια στη βία του φασισμού; Γράφε! Αλλά πρόσεχε! Το θέμα δεν ορίζει την αξία του έργου’. Αυτό που έχει σημασία είναι το αδιάσπαστο περιεχομένου και φόρμας. Γιατί κάθε νέο περιεχόμενο, έλεγε, απαιτεί μία νέα φόρμα, γιατί η φόρμα είναι κοινωνική εμπειρία αποκρυσταλλωμένη...»
Με καλή διάθεση, περιτριγυρισμένος από αγαπημένους φίλους και με τον γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα στο πλευρό του, ο Θάνος Μικρούτσικος παρουσίασε το μεσημέρι της Δευτέρας στον Κήπο του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών, τη συλλεκτική έκδοση του βιβλίου - cd «Καντάτα για την Μακρόνησο - Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη», έκδοση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του ΚΚΕ που συμπληρώνονται τον Νοέμβιο του 2018.
Πρόκειται για νέα ηχογράφηση του ιστορικού δίσκου του 1976, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, η οποία ολοκληρώθηκε τον περασμένο Μάιο, με ερμηνευτές αυτή τη φορά τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Κώστα Θωμαΐδη -έκδοση η οποία συνοδεύεται από 64σέλιδο βιβλίο με κείμενα του Θάνου Μικρούτσικου για την «Καντάτα» και για τη «Σπουδή», στοιχεία από το έργο των Ρίτσου και Μαγιακόφσκι, κριτικές του ελληνικού και ξένου Τύπου για το έργο του Μικρούτσικου και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ ευχαρίστησε τον Θάνο Μικρούτσικο, τόσο για τις στιγμές συγκίνησης που προσέφερε με τις τρεις μεγάλες συναυλίες του σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, όσο και για την απόφαση τού συνθέτη να αφιερώσει στο ΚΚΕ για τα 100 του χρόνια την καντάτα.
Ο Θάνος Μικρούτσικος αναφέρθηκε «στην εξαιρετική τιμή που του έκανε το ΚΚΕ να τον καλέσει για τρεις συναυλίες», ενώ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στο Κομμουνιστικό Κόμμα για την ψυχική ανάταση που έλαβε «... που τόσο χρειαζόμουν αυτή την περίοδο, μου έδωσε τεράστια δύναμη για τη συνέχεια», σημειώνοντας ότι το ΚΚΕ «είναι το πιο ιστορικό κόμμα στη χώρα [...] Είχα κι εγώ κάποιες φορές επιφυλάξεις. Όχι για τη στρατηγική του. Κυρίως γι αυτή την περίφημη ιστορία, το κυνήγι του εφικτού. Όποιος όμως διαβάζει με πάθος ιστορία, θα παρατηρήσει τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια, ότι ακόμη και αρχικά αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυνηγώντας το εφικτό, είτε ενσωματώθηκαν απολύτως στο σύστημα, είτε περιθωριοποιήθηκαν.... Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι στο βάρβαρο καπιταλισμό, ειδικά σήμερα, μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα [....] Εγώ είμαι οριστικά μαζί με το ΚΚΕ και έχω ένα καθήκον, όπως και οι άλλοι: Να προσπαθήσουμε με τα γραπτά μας, με τις δημόσιες παρεμβάσεις μας, με την τέχνη μας να ξανακάνουμε γοητευτική την εικόνα του κόσμου που θέλουμε τελικά να πάμε, σε μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα αυτοπραγματωθεί. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές που έρχονται. Δεν θέλουμε ένα πλανήτη βάρβαρο, ένα πλανήτη έρημο. Θέλουμε μια κοινωνία που ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει» είπε κλείνοντας με τη ρήση του Μαρξ.
Πρόσθεσε επίσης ότι «... η Καντάτα για τη Μακρόνησο δεν ανήκει μόνο στους δημιουργούς του, ανήκει σε όσους αγωνίστηκαν και πάλεψαν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ αλλά και δίπλα, σε χρόνους ζοφερούς...»
Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε με μια αναδρομή της πορείας του στη μουσική, στην ποίηση και στις επιρροές που δέχθηκε.
«.... Ξεκίνησα να κάνω μουσική πριν πάω στο δημοτικό σχολείο. Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, η μουσική έγινε η βασική διάσταση στη ζωή μου. Στην αρχή εγκαταστάθηκε εντός μου η κλασική μουσική: Ο Μπαχ, ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ. Παίζοντας τους στο πιάνο, επτά, οκτώ, δέκα χρονών, ταξίδευα στους δρόμους της πόλης μου, στην Πάτρα, στις στοές της, στα νεοκλασικά της κτίρια, αλλά έφευγα και πέραν αυτής, σε πόλεις και εποχές παλιές, που δεν ήξερα. Αυτοσχεδίαζα στο πιάνο με τις ώρες. Λίγο πιο μετά, εκεί στο ’60, νέες αγάπες: Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης. Το τραγούδι, δηλαδή. Δεύτερο αγκωνάρι εντός μου. Χρωστάω και σ′ αυτούς ταξίδια, αλλά και πόνους αφόρητους. Ο αυστηρός δάσκαλος του Ωδείου εξασκείτο με τον χάρακα στα δάχτυλα μου με δύναημη, για να πάψω να τους παίζω στο πιάνο. Δεν σταμάτησα να τους παίζω, άλλαξα δάσκαλο. Τέλος, στο πανεπιστήμιο ανακάλυψα νέους μουσικούς κόσμους: Τη μεταπολεμική avant-garde μουσική. Την πρωτοπορία της δεκαετίας του ’60. Νέοι ήχοι, νέες θεωρίες έγιναν η καθημερινότητα μου. Καινούργια ταξίδια, νέα όνειρα, άγνωστοι τόποι. Από την αρχή όμως, που συνέβαιναν όλα αυτά, μπήκε στη ζωή μου και η ποίηση. Ηθικός αυτουργός ο πατέρας μου, που κρατώντας με στην αγκαλιά του, από τα πέντε μου χρόνια, μου διάβαζε ποιήματα σχεδόν κάθε βράδυ. Από τότε θυμάμαι απέξω ολόκληρο τον Καρυωτάκη, αλλά και τον Καβάφη και Ρίτσο, αλλά και όλους τους ελάσσονες ποιητές, που δεν είναι όσο ελάσσονες τους είπαν. Η ποίηση έγινε η δεύτερη διάσταση στην καθημερινότητα μου....» σημείωσε.
Επίσης, έκανε ειδική μνεία έκανε στη Μαρία Δημητριάδη, ερμηνεύτρια του ιστορικού δίσκου του 1976, την οποία χαρακτήρισε ως «τη μεγαλύτερη δραματική τραγουδίστρια που έβγαλε αυτός ο τόπος» εξηγώντας ότι «δραματική» σημαίνει πως «ήταν ταυτοχρόνως και επική και λυρική...».