Η άκοσμη φλυαρία είναι η μανία του Φαφλατά, του απερίσκεπτου αυτού πολυλογά. Ιδού τι λογής άνθρωπος είναι ο Φαφλατάς. Ας πούμε ότι κάθεται ξαφνικά δίπλα σε κάποιον άγνωστό του και αρχίζει την λογοδιάρροια. ”Ξέρεις, έχω μια πολύ καλή γυναίκα… Να σου πω το όνειρο που είδα εψές βράδυ…”. Όταν τελειώσει το όνειρο, ”να σου πω τι έφαγα” και του περιγράφει ένα-ένα τα φαγητά που είχε στο τραπέζι του. Κάποτε θα αλλάξει θέμα, θα του πει πόσο πονηρότεροι είναι σήμερα οι άνθρωποι, ότι πολύ ακρίβυνε το στάρι, ότι γεμίσαμε από ξένους, ότι ναυσιπλοΐα θα έχουμε μετά τα Διονύσια (1), ότι αν βρέξει λίγο περισσότερο θα έχουμε καλύτερη σοδιά, ότι επιτέλους του χρόνου θα το καλλιεργήσω κι′ εγώ το χωράφι μου (2). Βρε παιδί μου τι να σου πω, είναι πολύ δύσκολη η ζωή, ξέρεις ο Δάμιππος στα (Ελευσίνια) Μυστήρια άναψε μια μεγάλη λαμπάδα (3). Ύστερα θα μας πει πότε γίνονται τα Μυστήρια, πότε τα Απατούρεια, πότε τα Κατ′ Αγρούς και πότε τα Διονύσια. Και πόσες είναι οι στήλες του Ωδείου!(4) Και συνεχίζει! ”Χτες πήρα εμετικό, αλήθεια τι μέρα είναι σήμερα;”. Και αν δει κανένα που την αντέχει την φλυαρία του είναι ικανός να μην ξεκολλήσει ποτέ από κοντά του!
(Πρέπει λοιπόν να το βάζουμε στα πόδια - σημειώνει ο Θεόφραστος - για να φύγουμε όσο γίνεται πιο μακρά από αυτό το ανθρώπινο είδος, αν δεν θέλουμε να μας έρθει πυρετός. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι εύκολο να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που δεν βλέπουν πότε εργάζεσαι και πότε έχεις ελεύθερο χρόνο!). Αδολέσχη (ή Λέσχη) ονόμαζε τον Φαφλατά ο Αριστοτέλης. Εξού η Λέσχη, χώρος για κουβεντολόι Ο μαθητής ο Θεόφραστος βάζει στην κατηγορία αυτή και τον Λάλο (τον ξερόλα) και τον Λογοποιό (που κατασκευάζει και διαδίδει ψευδείς ειδήσεις) καθώς και τον Κακολόγο. Θα περιγράψει με τόλμη αυτούς που γνώρισε ο ίδιος από κοντά. Ο μεταγενέστερός του Πλούταρχος ο ιστορικός θα περιγράψει κι′ αυτός τους δικούς του Φαφλατάδες.
1.Τα Διονύσια ήταν η μεγαλύτερη από της γιορτές προς τιμήν του Διόνυσου. Γίνονταν την Άνοιξη, άνοιγαν τη ναυσιπλοΐα κι′ έκλειναν με το σημαντικότερο ”φεστιβάλ” αρχαίου δράματος. (Τα Κατ′ Αγρούς Διονύσια γίνονταν το Φθινόπωρο).
2. Οι αρχαίοι Έλληνες, τουλάχιστον στην Αττική, καλλιεργούσαν το χωράφι τους χρόνο παρά χρόνο (όπως και σήμερα ενίοτε) για να έχει καλή απόδοση.
3. Η Ημέρα των Λαμπάδων ήταν η πέμπτη μέρα των Ελευσινίων Μυστηρίων. Άναβαν πυρσούς μπροστά στον ναό της Δήμητρας, η οποία είχε ανάψει τον δικό της στο ηφαίστειο της Αίτνας για να βρει την κόρη της την Περσεφόνη που είχε απαγάγει ο Πλούτων στον Άδη.
4. Πρόκειται για το Ωδείο που έχτισε ο Περικλής στους νοτιοανατολικούς πρόποδες της Ακρόπολης, δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου. Η οροφή του στηρίζονταν σε 90 εσωτερικές κολώνες. Λέγεται ότι ήταν κυκλικό για να μοιάζει στη σκηνή που είχε στήσει ο Ξέρξης στην Ακρόπολη πριν από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Το Ωδείο καταστράφηκε στις μάχες γύρω από την Ακρόπολη όταν ο Ρωμαίος Ύπατος Σύλλας εισέβαλε στην Αθήνα.