Δεν είναι Αλβανός μάλλον ο δολοφόνος του 19χρονου Άλκη. Ένας ’Ελληνας φέρεται τώρα ως βασικός ύποπτος. Δεν κρύβεται η απογοήτευση όσων έχτισαν πάνω στην αλβανική καταγωγή του φερόμενου ως δράστη. Όπως δεν κρυβόταν ο ενθουσιασμός τους τόσες μέρες. Και δώστου «Αλβανός δράστης», και δώστου «συνεργός που διέφυγε στην Αλβανία». Καμία έκπληξη, που θα έλεγε κι ο Ευαγγελάτος. Γιατί, σαν τον έρωτα και τον βήχα, ούτε ο ρατσισμός δεν κρύβεται.
Στέκομαι όμως με κάποια περίσκεψη και στην «αποδώ» χαρά όσων βλέπουμε τους ρατσιστές να «τρώνε τα μούτρα τους». Κι ενώ είναι εύλογη και ευεξήγητη –έχουμε φάει πολλή τοξικότητα άλλωστε- διαβλέπω έναν κίνδυνο.
Αυτή η χαρά, η πηγαία και χαριτωμένα προβοκατόρικη, να γίνει ένα αυτόνομο μέγεθος. Να γίνει δηλαδή χαρά ακριβώς επειδή είναι Έλληνας και όχι αλλοδαπός ο δράστης. Κι έτσι δεν θα είναι πια το θέμα μας όσοι χάνουν το δάσος και βλέπουν την καταγωγή.
Θα έχουμε μια ακόμα οπαδική κόντρα, ένα ματς ρατσιστές-αντιρατσιστές. Τέτοια που θα χάνεται εντέλει το πρωτογενές, ο ρατσισμός και η τοξικότητα, και θα φτάνουμε σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Δεν μας βάζω όλους στην ίδια μοίρα, μην τρελαθούμε κιόλας. Κι εγώ μέσα μου είπα «καλά να πάθουν να χάσκουν αμήχανοι εκείνοι που δεν έβλεπαν έναν ψυχρό δολοφόνο αλλά κυρίως έναν Αλβανό δολοφόνο».
Όμως στην προκειμένη περίπτωση το θέμα βοά: μια αγέλη από τσακάλια έπεσε πάνω στα τρία παιδιά και τα τσάκισε στο ξύλο. Τα ξέσκισε σαν πρόβατα.
Το θέμα είναι που βρέθηκε τόση φονική μανία όχι τι χρώμα είχαν τα δόντια του τσακαλιού που έδωσε τη μοιραία δαγκωνιά. Ζητούμενο πρέπει να είναι το σημείο που δεν θα έχει απολύτως καμιά σημασία το χρώμα των δοντιών, που δεν θα μας κάνει καμιά διαφορά.