Αυτό που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν οι δημοσκοπήσεις, το αποφάσισε ο λαός της γειτονικής μας χώρας, ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν είναι πλέον ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της εκτελεστικής αλλά και της νομοθετικής εξουσίας στην Τουρκία, καθιστώντας εαυτό ως τον μοναδικό πόλο εξουσίας με ότι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα αλλά και το μέλλον των βασικών θεσμών που δομούν το κράτος δικαίου σε κάθε ευνοούμενη πολιτεία, όπως η δικαιοσύνη.
Επιπροσθέτως, ο απαραίτητος για την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας, διαχωρισμός των εξουσιών έχει πάψει να υφίσταται καθιστώντας την γειτονική μας χώρα μια κατ’ επίφαση δημοκρατία που θα λειτουργεί γύρω από ένα πολιτικό-οικονομικό δίκτυο επιρροής γύρω από την οικογένεια του Ερντογάν και των στενών πολιτικών του συνεργατών.
Αναμφισβήτητα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι εκλογές αυτές δεν σηματοδοτούν μόνο την νίκη του Ερντογάν αλλά και την αλλαγή της ίδιας της φύσης του πολιτεύματος από κοινοβουλευτικό σε προεδρικό. Σε αυτό το πλαίσιο το μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα στις κοινοβουλευτικές εκλογές με την απουσία αυτοδυναμίας για το κόμμα του Ερντογάν δεν σημαίνει a priori ότι οι επόμενες κινήσεις του Τούρκου Προέδρου προς την εγκαθίδρυση του προεδρικού συστήματος θα είναι γεμάτος εμπόδια και αναβολές στην εφαρμογή του. Η είσοδος ξανά στο κοινοβούλιο του φίλο-κουρδικού κόμματος δείχνει αφενός μεν τον διχασμό της Τουρκικής κοινωνίας, αφετέρου την σημαντικότητα που έχει ακόμη ο Κουρδικός παράγοντας στην Τουρκική Πολιτική σκηνή. Κουρδικός παράγοντας που δεν θα μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν από τον Πρόεδρο Ερντογάν.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μολονότι οι κατηγορίες της αντιπολίτευσης για νοθεία έχουν ίσως ισχυρό έρεισμα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος είναι πράγματι ο πιο δημοφιλής πολιτικής των τελευταίων ετών στην γειτονική μας χώρα έχοντας ισχυρό έρεισμα στην βάση της Τουρκικής Κοινωνίας και ειδικά σε περιοχές και κοινωνικές τάξεις που θεωρούσαν εαυτούς καταφρονημένους , ξεχασμένους και εκτός των τειχών πριν την επέλαση ενός δικού τους ανθρώπου στα σαλόνια της πολιτικό-στρατιωτικής ελίτ της Άγκυρας.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η συντριπτική νίκη του Ερντογαν στις προεδρικές εκλογές και στις κοινοβουλευτικές εκλογές, με την στήριξη των εθνικιστών «Γκρίζων Λύκων», μετατρέπουν την γειτονική μας χώρα σε μια ειρηνική, ενωμένη και άνευ κοινωνικών εντάσεων χώρα. Το αντίθετο. Αν ανιχνεύσει κάποιος πιο αναλυτικά τα ποσοστά του Ερντογάν και των πολιτικών του αντιπάλων θα βγάλει εύκολα το συμπέρασμα, ότι η Τουρκία παραμένει ίσως περισσότερο παρά ποτέ μια έντονα διχασμένη χώρα με κοινωνικές ομάδες που έχουν διαμετρικά αντίθετα προσλαμβάνουσες, ιδεολογήματα αλλά και σκοπούς. Κάτι που καθιστά την συνύπαρξη τους τουλάχιστον προβληματική. Ο μεγάλος κίνδυνος που ενδέχεται να διαρρήξει έτι περαιτέρω τον ήδη εύθραυστο κοινωνικό ιστό, αλλά και την μακροπρόθεσμη προοπτική της κυριαρχίας Ερντογάν, είναι η κατάσταση της οικονομίας που μπορεί πρόσκαιρα να φαντάζει ότι έχει σταθεροποιηθεί, γιατί έχει εξαφανιστεί από τα διεθνή πρωτοσέλιδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα την επαναφέρει η ίδια η πραγματικότητα με πιο εμφατικό τρόπο.
Όσον αφορά τις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις δεν θα πρέπει αν περιμένουμε κάποια θεαματική εξέλιξη, εκτός από την μείωση ίσως της επιθετικής ρητορικής, κάτι που δεν θα πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία γιατί ο κίνδυνος της στασιμότητας είναι πολλές φορές χειρότερος από τις αρνητικές εξελίξεις, αφού η γειτονική μας χώρα αποκλείεται να απολέσει τον ρόλο στις σημαντικές γεωπολιτικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή μας και κυρίως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Η ίδια στασιμότητα, που μόνο ως ήττα μπορεί να προσληφθεί, ενδέχεται να υπάρξει και στο ζήτημα της κράτησης των δύο στρατιωτικών στις φυλακές της Ανδριανούπολης, με μοτίβο των δηλώσεων των Τούρκων αξιωματούχων, για την «πίστη στην Τουρκική Δικαιοσύνη», να είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο και το επόμενο χρονικό διάστημα.