Τελείωσε λοιπόν. Η σειρά- φαινόμενο, το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της τηλεόρασης έλαβε τέλος, με την αυλαία να πέφτει οριστικά στο «Game of Thrones», το οποίο ξέφυγε από τα όρια της οθόνης και αποτέλεσε διεθνές, παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο από το 2011 που άρχισε να προβάλλεται μέχρι σήμερα. Για πολλούς, η τελευταία σεζόν ήταν αμφιλεγόμενη για πολλούς και διάφορους λόγους, με τους οποίους ο γράφων δεν συμφωνεί: Αυτό ήταν το Game of Thrones κυρίες και κύριοι- αυτό ήταν πάντα. Όχι όχημα προώθησης ιδεολογιών, ούτε επιβεβαίωσης θεωριών και «fan service», αλλά μια επική, δραματική σειρά- υπερπαραγωγή, οι ανατροπές της οποίας πιο συχνά άφηναν πικρή γεύση παρά το αντίθετο. Πολλοί γκρίνιαξαν για διάφορα, από τις τακτικές της μάχης στο Γουΐντερφελ μέχρι τους δράκους και την «πτώση» της Ντενέρις. Μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο (κατ’εμέ, το δεύτερο, μα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα), και ναι, σίγουρα θα ήταν ωραία αν υπήρχαν πχ ακόμα δύο επεισόδια- ή και δέκα. Ή και δύο σεζόν ακόμα. Ή και δέκα. Τέτοια θα συζητάμε τώρα;
Λοιπόν, στο θέμα μας- το τελευταίο επεισόδιο της σημαντικότερης σειράς στην ιστορία της τηλεόρασης. Ναι, στο φινάλε είδα αυτά που ήθελα να δω. Ήταν επικό. Ήταν τραγικό. Ήταν κάθαρση. Οι ήρωες κατέληξαν εκεί που τους άρμοζε να καταλήξουν. Όχι, δεν είχα προβλέψει ότι ο Μπραν θα γινόταν βασιλιάς- αλλά παρουσιάστηκε σωστά για να φανεί πως επρόκειτο πραγματικά για την πιο βιώσιμη δυνατή επιλογή. Ναι, η Ντενέρις, άρχισε ως η πλέον «καλή» ηρωίδα...αλλά έτσι είχε αρχίσει κάποτε και ο Άνακιν Σκάιγουοκερ στον «Πόλεμο των Άστρων»- και για αυτό ακριβώς η «πτώση» της, η στροφή της στη «σκοτεινή πλευρά» ήταν τραγική και απόλυτα ταιριαστή, ακριβώς όπως και το τέλος της (και το λέω έχοντας και μια κάποια αδυναμία στην Εμίλια Κλαρκ, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- θα επιβεβαιώσουν οι συνάδελφοι που βλέπουν τα wallpapers μου εδώ και χρόνια). Και μας έδωσε και κάποιες από τις πιο heavy metal σκηνές της σειράς.
Ναι, ο Τζον Σνόου έμελλε να καταλήξει ξανά εκεί από όπου άρχισε, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο με τεράστιο προσωπικό κόστος- τον κύκλο ενός έντιμου στρατιώτη, που δεν έκανε πάντα τις σωστές επιλογές, αλλά (δυστυχώς ή ευτυχώς) έκανε πάντα αυτές που θεωρούσε πως ήταν το καθήκον του. Ναι, ο Τύριον, με όλες του τις αποτυχίες και τις...μετακινήσεις του ανά τις κυβερνήσεις ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να καταλήξει στη «Magna Carta» του Westeros. Ναι, το υπουργικό συμβούλιο του νέου βασιλιά είχε τους καλύτερους που θα μπορούσε να έχει, όποιοι και αν ήταν αυτοί και όπως και αν βρέθηκαν εκεί. Ναι, η Άρυα ακολούθησε το πεπρωμένο της, όπως ήταν αναμενόμενο να το ακολουθήσει. Και ναι, η Σάνσα τα κατάφερε να γίνει βασίλισσα του ΠΑΟΚ. Το φινάλε του Game of Thrones δεν άφησε κενά- και, από αυτή την άποψη, για μένα, ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι. Και χαίρομαι πραγματικά, γιατί ήταν αντάξιο μιας σειράς που θα αποτελεί μέτρο σύγκρισης για οτιδήποτε βγει από εδώ και στο εξής.
Και κλείνοντας (επιτέλους) και εγώ το σχόλιό μου, να γράψω και 4-5 πράγματα ακόμα επειδή σαν πολύ «σοβαρά» να μου φαίνονται όλα αυτά που έγραψα, και...είπαμε, στο κάτω κάτω της γραφής μιλάμε για μια τηλεοπτική fantasy σειρά.
-Η σκηνή που μου άρεσε πιο πολύ στο επεισόδιο ήταν εκείνη που η Μπριέν γράφει τον επικήδειο του Τζέιμι Λάνιστερ. Δώστε βάση σε αυτά που γράφει. Ένας τίμιος, σεμνός και ταιριαστός επίλογος για τον αγαπημένο μου χαρακτήρα στη σειρά. Ο ίδιος μάλλον θα γελούσε και θα πετούσε (κλασικά) κάποια σαρκαστική ατάκα που θα απαξίωνε και θα υποβάθμιζε όσα καλά έχει κάνει ο ίδιος.
-Υπουργός Ναυτιλίας ο σοφός καπετάν Ντάβος (έτερος αγαπημένος μου χαρακτήρας), πρώην λαθρέμπορος, και Οικονομικών ο απόλυτος μισθοφόρος, ο παραδόπιστος, (φραγκο)φονιάς Μπρον. Δύο είναι τα σίγουρα: α) Οικονομικό θαύμα στο Γουέστερος, με ρυθμούς ανάπτυξης επιπέδου Κίνας μέσα σε 5 χρόνια. Η χώρα μετατρέπεται σε «οικονομία- τίγρη», έπαινοι στο Eurogroup κλπ β) Σκάνδαλο με «Greek Statistics» μέσα σε 10 χρόνια. Κοινή δήλωση Ντάβος και Μπρον: «Παραλάβαμε καμμένη γη».
-Τζον Σνόου. Στρατιώτης, καθήκον, παλικάρι (με όλα του τα λάθη), «the shield that guards the realms of men», και όλα αυτά. Αλλά μισό λεπτό βρε Γιάννη: Δύο γυναίκες σε κοιτάξανε, ρε ζαγάρι, δύο, και στο τέλος και οι δύο πέθαναν στα χέρια σου, και τη μία μάλιστα (που όπως δείχνουν τα πράγματα ήταν μάλλον και αυτή που σε αγάπησε περισσότερο) την έσφαξες εσύ ο ίδιος, και τέρμα μπαμπέσικα κιόλας- «θα’σαι πάντα η βασίλισσά» μου τη μια στιγμή, άει της αγάπης μαχαιριά την άλλη. Είναι αντρίκια πράγματα αυτά ρε Γιάννη, που είσαι κι ανίψι/θετός γιος του Νεντ του Σταρκ; Δεκτόν, έσωσες τον κόσμο. Τράβα τώρα πίσω στον Έβρο να κάνεις χαβαλέ στους μείον 50 με τον Τόρμουντ και μην ξαναγυρίσεις αν δεν βγάλει ο ήλιος κέρατα. Ντροπή ρε Γιάννη. Ούτε ο Πήλιος ο Γούσης ρε Γιάννη. Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς.
-Μιλάει η Ντενέρις στην ταγματική και περιμένω να ακούσω από τους Unsullied κάτι σε «τι είπε ρε; Τι είπε; Για τιμητικές είπε τίποτα;» «Κατά δω κοιτάει, σκάσε».
-Κάνουν συμβούλιο οι αρχόντοι και οι καπεταναίοι του Γουέστερος, έχουν συμφωνήσει όλοι να κάνουν βασιλιά τον Μπραν τον Σταρκ, και πετάγεται η αδερφή του, Η ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ ΡΕ, και τι τον λέει; Ζητάει αυτονόμηση επειδή «αδελφέ θυμήσου, εδώ είναι Βορράς». Τι με λες ρε Σάνσα; Σοβαρά; Κι ο αδερφός σου που πάει να γίνει βασιλιάς από πού είναι, από την Τρίπολη; Να σε βλέπανε οι συχωρεμένοι οι γονείς σου να σε καμαρώνανε. Λάμια.