Τι θα έλεγες να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω; Εκεί στα Χριστούγεννα του ’19; Να βάζαμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, να καθόμασταν αγκαλιά και να σου έλεγα μια ιστορία για να σε πάρει ο ύπνος γλυκά;
Τι θα ελεγες λοιπόν αν σου ’λεγα για αυτό τον νέο ιό για τον οποίο μιλάνε όλοι στην Κίνα; Σαν ένα μακρινό κακό που ποτέ δεν πρόκειται να μας αγγίξει. Δυστυχώς δεν αφορά μόνο τη Κίνα μάτια μου. Σε λιγότερο από δύο μήνες, ακριβώς δίπλα μας, στην Ιταλία, θα βλέπουμε ανθρώπους να τραγουδάνε στα μπαλκόνια το Bella Ciao. Είναι σαν να το ακούω. Το ακούς; Ή μήπως ακούγονται πιο δυνατά οι λυγμοί αυτών που χάνουν τους ανθρώπους τους;
Τι θα έλεγες αν σου ’λεγα πως κανένα μήνα μετά από αυτό, θα έχουμε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Στα μέσα Μάρτη θα κλειδωθούμε στα σπίτια μας και θα κάνουμε Ανάσταση στα μπαλκόνια. Αχ και να μπορούσες να δεις τις γειτονιές της Αθήνας φωτισμένες από κεριά. Να ψέλνουμε όλοι μαζί τόσο συγχρονισμένα σαν να ακούγεται μία φωνή.
Αλλά πρόσεξε, μη σε ξελογιάσει αυτό το φως γιατί πίσω από τους ψαλμούς θα κρύβονται πολύ σκληρά μέτρα. Δεν θα αγκαλιαζόμαστε. Θα απαγορεύεται. Και δεν θα βλέπουμε τους δικούς μας. Και δεν θα πηγαίνουμε στη δουλειά μας. Και θα αυξηθεί η ανεργία. Και θα κλείσουν τα σύνορα. Και θα κλείσουν τα σχολεία. Και αν θελουμε να πάμε να αγοράσουμε ψωμί θα πρέπει να έχουμε μαζί μας την ταυτότητα. Και δεν θα βλέπουμε τεράστιες ουρές στα μαγαζιά, αλλά μόνο στα εξεταστήρια του Ε.Ο.Δ.Υ.
Θαρρώ πως θα κλείσουν και οι εκκλησίες. Αλλά για αυτό δεν είμαι σίγουρος. Κανείς δεν θα μπορέσει να τις κλείσει εύκολα. Θα δούμε.
Δεν θέλω να σε τρομάξω. Οσο σκληρό και αν ακούγεται, θέλω να ξέρεις πως θα είναι αναγκαίο. Η δημόσια υγεία θα δοκιμαστεί όσο ποτέ άλλοτε και θα πρέπει να κάνουμε θυσίες. Πολλές. Θα θυσιάσουμε και την ελευθερία μας και την αγκαλιά μας και τα φιλιά μας.
Τι θα έλεγες αν σου ’λεγα πως μια ανάσα πριν το καλοκαίρι θα ξανά βγούμε στους δρόμους και θα επιστρέψουμε στις συνήθειες μας; Όμως εκεί θα κάνουμε το πρώτο μεγάλο μας λάθος. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να αποτρέψω τούτο το λάθος.
Θα πιστέψουμε πως όλα ήταν ένα ψέμα και τελείωσε. Όμως σε διαβεβαιώ μάτια μου, αυτό θα είναι παραπλανητικό. Τίποτα δεν θα είναι ψέμα και τίποτα δεν θα φύγει τόσο εύκολα.
Τι θα έλεγες αν σου ’λεγα πως τα Χριστούγεννα του 2020, ένα χρόνο μετά, θα έχουν χαθεί τόσο άδικα κοντά στα 2 εκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο και κοντά στους 5000 στην Ελλάδα μας;
Τι θα έλεγες αν σου ’λεγα πως του χρόνου τέτοια μέρα κάποιοι γείτονες μας και φίλοι, θα είναι σε μονάδες εντατικής θεραπείας; Εμείς να μην είμαστε σε παρακαλώ. Να προσέχουμε. Να αγαπιόμαστε με αποστάσεις.
Τι θα έλεγες αν σου ’λεγα, πως οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν θα έχουν δυνάμεις από τις ατελείωτες ώρες αγώνα στην πρώτη γραμμή; Για να μας σώσουν. Θα γίνουν άξια ήρωες. Οι δικοί μας μικροί ήρωες.
Αλλά μην χάνεις την ελπίδα σου μάτια μου. Θα δούμε ξανά τον ήλιο στον ουρανό. Γιατί εκεί είναι η θέση του. Θα βγει το εμβόλιο που θα μας σώσει. Αλλά μη βιάζεσαι. Και εκεί τα πράγματα θα είναι δύσκολα -στην αρχή- γιατί θα γίνουν πολλά λάθη από όλες τις πλευρές. Είτε δεν θα είναι αρκετά τα ρημάδια, ή ο κόσμος δεν θα πειστεί εύκολα. Θα διχαστεί. Θα δει μέχρι τον Πρωθυπουργό να κάνει το εμβόλιο στην τηλεόραση και θα πουν πως είναι πλάνη. Πολιτικοί θα πάρουν τη σειρά αυτών που το έχουν ανάγκη. Θα βγουν πιστοποιητικά εμβολιασμού που θα εγείρουν θέματα βιοηθικής. Ένα χάος σου λέω.
Με ακούς ή Κοιμήθηκες; Κοιμήθηκες! Κοιμήσου καλή μου. Και άσε με να μιλάω μόνος, μόνο να σε έχω αγκαλιά. Όσο μπορώ ακόμα. Και μην ξεχνάς πως αυτό που δεν θα χαθεί ποτέ γιατί κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει, είναι η ελπίδα. Υπομονή ένα χρόνο και κάτι μάτια μου και κάπου μέσα στο 2021, πάλι θα σου δώσω όσες αγκαλιές θα σου χρωστώ και άλλες ακόμα τόσες.
Στο υπόσχομαι.