Μπορεί οι ανταποκρίσεις και τα σχετικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από την αλβανική πρωτεύουσα να προσείλκυσαν την διεθνή περιέργεια, προκαλώντας εν ταυτώ και τους αναποφεύκτους καγχασμούς, όμως η είδηση της αποκάλυψης οιονεί επιτύμβιας πλάκας εις μνήμην των ηρωικών νεκρών του αντιερντογανικού “πραξικοπήματος” σε κεντρικό σημείο του αστικού πάρκου των Τιράνων, όπου του λοιπού κυματίζει η τουρκική σημαία, ουδεμίαν έκπληξη προκαλεί.
Είναι πλέον τοις πάσι γνωστό ότι οι κκ. Ράμα και Βελία (πρωθυπουργός και δήμαρχος Τιράνων αντιστοίχως – με τον δεύτερο να θεωρείται κατ’ουσίαν βέβαιος διάδοχος του πρώτου, όταν οι συνθήκες ωριμάσουν…) πολιτεύονται ως “γιουσουφάκια” του Τούρκου Προέδρου. Και πολιτεύονται επιτυχώς: η διαβόητη ΤΙΚΑ είναι πανταχού παρούσα στο σύνολο της επικρατείας και η ημισέληνος κυματίζει υπερηφάνως σε πλειάδα κτιρίων του κέντρου της Αλβανικής πρωτεύουσας. Πάντων των ανωτέρω την κορύφωση αποτελεί το ανεγειρόμενο με τουρκική χρηματοδότηση τέμενος (το μεγαλύτερο των Βαλκανίων!), παραπλεύρως του κτιρίου των συνεδριάσεων της ολομελείας της Αλβανικής Βουλής. Το “καπέλωμα” σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και η άνευ ορίων γελοιοποίηση.
Η θερινή περίοδος των καυμάτων και των “μπάνιων του λαού” έχει προσωρινώς (;) παροχετεύσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις προς τις παραλίες της Αδριατικής, καθώς μεμονωμένα μόνο ανακινείται το σύνθημα “Ράμα φύγε” και, πάντως, όχι μεταξύ των λουομένων.
Οι μηχανισμοί κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά και τα επιτελεία Πρωθυπουργού και Προέδρου, ωστόσο, γρηγορούν. Η χαύνωση πριν από τη θύελλα δύσκολα συγκαλύπτει το ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί: το αργότερο τη δεύτερη εβδομάδα του Οκτωβρίου οι αντίπαλοι ( Μέτα, Ράμα, Μπάσα) θα βρεθούν εκ νέου αντιμέτωποι “πρόσωπο με πρόσωπο” σε μια πολιτική αντιπαράθεση χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Νέο 1997; Οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές.
Είναι, ωστόσο, αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτό το σκηνικό της επερχόμενης “τέλειας καταιγίδας” η πολιτική των Τιράνων έναντι των Αθηνών – κυρίως δε έναντι της εθνικής ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας – παραμένει σταθερά αρνητική. Το ζήτημα των μειονοτικής ιδιοκτησίας γαιών στην υπό ανάπτυξη περιοχή της Χιμάρας όχι μόνο δεν περιλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη των διμερών επαφών αλλ’ αντιθέτως συστηματικώς απωθείται, με τάση να τεθεί εν τέλει ad acta! (Αν είναι έτσι τα πράγματα, η αλλαγή πολιτικής των Αθηνών έναντι των Τιράνων αποτελεί μονόδρομο!).
Για την ελληνική πλευρά η ευκαιρία της παρούσης συγκυρίας μοιάζει μοναδική. Και, πάντως, είναι μια των τελευταίων, αν όχι η τελευταία σε πραγματικούς όρους.