Ξεκίνησε πάλι ο οδυρμός. «Χάνεται το Βαρώσι» γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι λαλίστατοι επικοινωνιολόγοι του συμβιβασμού και απαιτούν «αμμοχωστοποίηση». Εφαρμογή ψηφισμάτων, ζήτησαν οι… κεφαλές των Αμμοχωστιανών, δημάρχου, δημοτικών συμβούλων και βουλευτών, που κατέβηκαν για να αντιδράσουν μπροστά από το οδόφραγμα της Δερύνειας. Πολιτικά και διπλωματικά μέτρα τάζει εκ νέου η κυβέρνηση Αναστασιάδη… με δεμένο το φρύδι της. Όλα προς υπηρεσία μιας καλοταΐσμένης τουρκικής λαιμαργίας που χοροπηδά στις πλάτες του κυπριακού λαού.
Πια, οι «φιέστες Οζερσάι» έγιναν ένα καλοστημένο και άρτια οργανωμένο σχέδιο του τουρκικού και του κατοχικού καθεστώτος για τον εποικισμό της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, ώστε να καταστεί «μια μεγάλη τουρκική πόλη στην ανατολική Μεσόγειο». Μια «μεγάλη τουρκική πόλη» που θα επωφελήσει τους Τουρκοκύπριους αλλά θα είναι ανοικτή και για όσους Ελληνοκύπριους θέλουν να ζήσουν υπό τουρκική (και όχι τουρκοκυπριακή) διοίκηση. «Δεν θα περιμένουμε μισό ακόμη αιώνα, η υπομονή της Τουρκίας και των Τ/κ στις αδικίες που έγιναν έχει εξαντληθεί», δήλωσε το Σάββατο με ύφος χιλίων πιθήκων ο Τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι, που συμμετείχε σε εκδήλωση στην περίκλειστη πόλη.
Μια περίκλειστη πόλη που πηγαινοέρχεται στις τράπεζες των διαπραγματεύσεων από το 1978 με το περιβόητο αμερικανο-βρετανο-καναδικό σχέδιο. Από τότε, η κατοχική πλευρά κρατούσε το χαρτί της Αμμοχώστου εκβιαστικά και με σαφή σκοπό να εδραιώσει τον εποικισμό και στην πόλη-φάντασμα. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, ανήμπορη να προτάξει ένα νέο όραμα απελευθέρωσης, συνέχισε τον αμανέ του οδυνηρού συμβιβασμού. Με «άλλοθι» την επιστροφή της Αμμοχώστου, όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, έθαψαν οικειοθελώς τη δικαιοσύνη και επέτρεψαν την άψογη συνέχεια του τουρκικού εκβιασμού. Ακόμα και τα ψηφίσματα 550 και 789, προνοούσαν μια ασαφή επιστροφή υπό τον έλεγχο των «έμπιστων» Ηνωμένων Εθνών, αλλά καμιά απελευθέρωση.
Γενικώς, το Κυπριακό είναι –εκ προοιμίου– αμμοχωστοποιημένο. Όλοι οι πρόεδροι συζήτησαν και διαπραγματεύτηκαν θέτοντας ως προτεραιότητα την περίκλειστη πόλη, αποδεχόμενοι τον ενταφιασμό της καθολικής δικαιοσύνης και παραδίδοντας στο κατοχικό καθεστώς την άνεση να «παίξει» τα ρέστα του. Τελευταία (αλλά όχι έσχατη) πράξη, το άνοιγμα του οδοφράγματος της Δερύνειας. Εκεί που «διαδήλωσε» το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο τις προάλλες ανακοίνωσε ότι οι πράξεις των Τούρκων εκτρέπουν το Κυπριακό από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία –τούτη εν η έγνοια τους– είναι πια ένα τουριστικό τσεκ-πόιντ, απέναντι από την πόλη του Ευαγόρα. Γιατί, λοιπόν, να μην ανοίξει και η πόλη, να κτιστούν καζίνο και φτηνά μπορδέλα, να ισοπεδωθεί η ιστορία και ο πολιτισμός, όπως έγινε στη Μόρφου, στην Κερύνεια, στη Λευκωσία;
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κανείς δεν ζητά πια από τους Τούρκους να ξεκουμπιστούν. Οι «αρμόδιοι» αρκούνται σε σπασμωδικά αποφθέγματα και οι δηλώσεις τους μοιάζουν σαν δεκάδες μικροί επιθανάτιοι ρόγχοι. Κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ζητώντας από τον λαό να συμμετάσχει σε έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον της κατοχής. Ακόμα και οι αντιδράσεις τους – από τον δήμαρχο μέχρι τον Πρόεδρο – μοιάζουν σαν παρακάλια προς τον Ερντογάν, τον Οκτάι, τον Τατάρ, τον Οζερσάι. Παρακάλια, άριστα συνεργαζόμενα με τη διαδικασία αλεξανδρεττοποίησης, άριστα συνεργαζόμενα με την κηδεία όλων των κατεχομένων εδαφών. We’ll allways have Ammochostos?
Πρώτη δημοσίευση στην κυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»