Και τώρα τι; Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο ερώτημα στο οποίο αναζητά απάντηση η διεθνής κοινή γνώμη μετά, και την πύρρειο για πολλούς, νίκη του Ταγίπ Ερντογάν στο πεδίο της μάχης στο Αφρίν της Συρίας. Προτού γίνει η οποιαδήποτε προσπάθεια απάντησης σε ένα ερώτημα που η απάντηση που θα δοθεί θα κρίνει τις γεωπολιτικές σταθερές της Συρίας και της Μέσης Ανατολής για τις δεκαετίες που έρχονται, θα πρέπει να σταθούμε σε μια σημαντική λεπτομέρεια: Η κατάληψη του Αφρίν δεν αποτελεί νίκη του τακτικού στρατού της γειτονικής μας χώρας. Αποτελεί απόρροια μιας ερμαφρόδιτης συμπαράταξης ανάμεσα στην Τουρκία και έναν μισθοφορικό στρατό που αποτελούταν στην συντριπτική του πλειοψηφία από φανατικούς Ισλαμιστές.
Η λεπτομέρεια αυτή ίσως αποτελέσει και το κλειδί των εξελίξεων από εδώ και στο εξής. Η σκανδαλώδης αφωνία της Ρωσίας σε συνδυασμό με την χλιαρή αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν θα πρέπει να αναγιγνώσκεται απαραίτητα ως επιδοκιμασία της επεκτακτικής πολιτικής της Άγκυρας στην περιοχή της Συρίας. Απεναντίας, η υποτονική αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να αναγνωσθεί και ως ένδειξη αναμονής απέναντι στα επόμενα βήματα του Τούρκου Προέδρου και όχι απαραίτητα ως επιδοκιμασία της πολιτικής του.
Θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι ούτε οι ΗΠΑ αλλά ούτε και η Ρωσία θα επιτρέψουν στην Άγκυρα να επεκτείνει τις βλέψεις της στην περιοχή της Μέσης Ανατολής σε βαθμό που θα δημιουργήσει ανυπέρβλητα προσκόμματα στην στρατηγική των δύο μεγάλων δυνάμεων. Η συμμαχία ανάμεσα στην Ρωσία, το Ιράν, και την Τουρκία είναι φανερό ότι δεν έχει μακροπρόθεσμο ορίζοντα και εμπεριέχει πάντοτε ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα το σαράκι της μη-εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Ρωσία, το Ιράν και την Τουρκία. Ο παράγοντας της μη-εμπιστοσύνης είναι φανερό ότι θα αποτελέσει και τον κυριότερο ανασταλτικό παράγοντα στην υποστήριξη που ίσως αναζητήσει ο Τούρκος Πρόεδρος για την περαιτέρω εξέλιξη της στρατηγικής του.
Διαβάζοντας κανείς τα ανωτέρω, ίσως μπει σε σκέψεις για το ποια είναι η στόχευση του Ερντογάν και ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του. Η προσπάθεια να αναλύσει κανείς την πολιτική στόχευση του Τούρκου Προέδρου με βάση την κοινή λογική αποτελεί από κίνηση υψηλού ρίσκου.
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, η νίκη στο Αφρίν του έδωσε το πολυπόθητο πολιτικό αφήγημα για τις επερχόμενες εκλογές, αφού τον καθιστά στις μάζες των ψηφοφόρων του ως τον μεγάλο ηγέτη που επέκτεινε τα σύνορα της Τουρκίας κατά τα πρότυπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η στρατιωτική νίκη στο Αφρίν ίσως αποτελέσει, αν εξελιχθεί σε εναρμόνιση με τις βουλές του Σουλτάνου, ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει την επικράτηση του για τα επόμενα χρόνια.
Η επικράτηση του όμως στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, εξαρτάται από τις αντοχές της διεθνούς κοινότητας στην μετατροπή της Τουρκίας από ένα μετριοπαθές Μουσουλμανικό κράτος, σε κράτος-νταή που αποκαθηλώνει σταθερές δεκαετιών που επικρατούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Επιπροσθέτως, η αλαζονεία και η έπαρση που διατρέχει το πολιτικό του βίο αυξάνει την πιθανότητα ενός τραγικά μοιραίου, για τον ίδιο και την χώρα, του, λάθος που θα επιφέρει άδοξο τέλος στις νέο-οθωμανικές του βλέψεις. Και αυτό ίσως να είναι και το σενάριο που θα έπρεπε να ανησυχεί τους αξιωματούχους στην Άγκυρα.