«Μην κοιτάς έτσι παιδί μου τον άνθρωπο στο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν είναι σωστό.»
Παραίνεση που έχει ειπωθεί σε χιλιάδες παιδιά από τους Έλληνες γονείς τους και, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται κατ’ εξακολούθηση.
Παρότι όμως θεωρητικά η ανωτέρω φράση ακολουθεί τους κανόνες ευγενείας και κοινωνικής ευπρέπειας, στην ουσία πρόκειται για προτροπή άρνησης της πραγματικότητας. Αφού η πραγματικότητα περιλαμβάνει όλους τους πολίτες, είτε πρόκειται για αρτιμελείς είτε αναπήρους, ακριβώς όπως περιλαμβάνει τους ψηλούς και τους κοντούς, τους ξανθούς και τους μελαχρινούς, τους ετεροφυλόφιλους και τους ομοφυλόφιλους.
Γιατί λοιπόν να μην κοιτάξει το αναπηρικό αμαξίδιο το παιδί; Να το κοιτάξει, να το περιεργαστεί, να ρωτήσει τί είναι αυτό και ποια η χρήση του, να απευθυνθεί στον ίδιο τον άνθρωπο που κινείται με αυτό και να μάθει λεπτομέρειες.
Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει η πλειοψηφία, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν έχουν κόμπλεξ με την αναπηρία τους. Μάλλον οργή με την «αορατότητά» τους έχουν.
Τα ΑμεΑ δουλεύουν, σπουδάζουν, ερωτεύονται, χωρίζουν, αγαπούν, μισούν. Είναι το ίδιο ικανά για το καλό και το κακό, έχουν τα ίδια όνειρα και τις ίδιες φιλοδοξίες όπως ο καθένας από εμάς.
Πριν το ομιχλώδες ζήτημα της αναπηρίας «χτυπήσει» και το δικό μου σπίτι, είχα σχεδόν την ίδια αντίληψη με τους περισσότερους ανθρώπους. Θεωρούσα ότι σε όσους είχαν κάποια, μικρή ή μεγάλη σωματική ή πνευματική αναπηρία έπρεπε να φερόμαστε λες και είχαμε να συνδιαλλαγούμε με ένα «βρέφος».
Διαπίστωσα όμως ότι αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι που πρέπει αλλάξει.
Τα ΑμεΑ δεν είναι άβουλα βρέφη. Είναι παιδιά, έφηβοι, νεαροί, ενήλικες.. είναι άτομα που απλώς έχουν μια διαφορετικότητα που πρωτίστως πρέπει να σεβαστούμε και στη συνέχεια να αποδεχτούμε.
Γι’ αυτό και πρέπει να φροντίσουμε να τους παρέχονται απρόσκοπτα όλες οι δυνατότητες μετακίνησης, σπουδών, εργασίας και αλληλεπίδρασης με το κοινωνικό σύνολο, ώστε να είναι κατά το δυνατόν ανεξάρτητα. Επειδή είναι λιγότερα αριθμητικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποκλείονται από οποιαδήποτε δραστηριότητα.
Επιπλέον, πρέπει να «διδαχθούμε» πως όταν συναντάμε ένα ΑμεΑ στον δρόμο δεν πρέπει να «καρφωνόμαστε» σαν να βλέπουμε «αξιοθέατο», αλλά ούτε και να αποστρέφουμε το βλέμμα λες και πρόκειται να μας μολύνει. Όπως ακριβώς θα αντιμετωπίζαμε έναν οποιοδήποτε τυχαίο άνθρωπο, έτσι ακριβώς πρέπει να κοιτάξουμε και το ΑμεΑ.
Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να επισημάνω και τις δυνατότητες προσφοράς των ΑΜΕΑ στην κοινωνία, επειδή κυριαρχεί _ και πρέπει να αναθεωρηθεί_ η αντίληψη ότι τα ΑμεΑ μόνο «καταναλώνουν» πόρους και δεν μπορούν να ανταποδώσουν. Και θα κάνω την αναφορά αυτή με ένα μικρό «παραμύθι»…
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία πλούσια οικογένεια. Ήταν αρτιμελέστατο, με καλή μόρφωση, ψηλό, όμορφο και όλα έδειχναν ότι το μέλλον του ανήκε. Περίπου στα 20 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. ΄Όμως, στην ακμή της πολιτικής του καριέρας, παρουσίασε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που άλλους θα τους καθήλωνε σε ένα δωμάτιο για το υπόλοιπο της ζωής τους, ειδικά «τω καιρό εκείνο», στις αρχές του 20ου αιώνα: Ο πολλά υποσχόμενος νέος προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα.
Κι όμως, αυτός ο άνδρας, περίπου 40 ετών τότε, δεν παραιτήθηκε από τη ζωή. Συνέχισε απτόητος και όχι μόνο δεν εγκατέλειψε την πολιτική, αλλά κατάφερε να εκλεγεί αρχηγός του κράτους του τέσσερις φορές, πέτυχε το στόχο του να μειώσει την ανεργία, να αναμορφώσει την οικονομία της χώρας του, να νομοθετήσει πρωτοβουλίες οι οποίες, ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια μετά, παραμένουν επίκαιρες.
Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, ήταν ένας από τους πρώτους και ελάχιστους μέχρι σήμερα αρχηγούς κρατών, ο οποίος στα βασικότερα υπουργεία αξιοποίησε πολιτικούς από τα αντίπαλα κόμματα, αξιολογώντας αντικειμενικά την ικανότητα κάθε άνδρα ανεξαρτήτως της ιδεολογίας του.
Η δημοφιλία του ήταν τόσο μεγάλη ώστε να αποτελεί τον μοναδικό Πρόεδρο στις ΗΠΑ ο οποίος εξελέγει περισσότερες από 2 φορές.
Έκανε φυσικά και λάθη, όπως κάνουν όλα τα ΑμεΑ. Όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι.
Στο τέλος όμως της πολιτικής και βιολογικής του ζωής πέτυχε το μεγαλύτερό του κατόρθωμα: Να κερδίσει έναν παγκόσμιο πόλεμο και να εξοβελίσει τρία απολυταρχικά καθεστώτα.
Το ΑμεΑ που προσέφερε όλα αυτά στην πατρίδα του, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, ήταν ο Αμερικανός πρόεδρος Φρανκλίνος Ρούσβελτ…
Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί στον κόσμο αν μετά την εκδήλωση της ασθένειάς του καθηλωνόταν σε ένα δωμάτιο και τον αντιμετώπιζαν σαν «μωρό».
*ΑμεΑ: Άτομο με Αναπηρία