Η επιταχυνόμενη ανάπτυξη εδώ και μισό αιώνα εκ μέρους των κέντρων της Εξουσίας, ενός μοντέλου Βιομηχανοποιημένης Αστικοποίησης, το οποίο τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις παγκοσμίως, διαπερνώντας όλες τις χώρες και τα κράτη, χωροθετεί τον συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό σε τεράστιες πόλεις - μαντριά, διαιρεμένες σε οικιστικές ζώνες πλουσίων, μικροαστών και πληβείων, σε τεχνητές πόλεις κατανάλωσης ελεύθερου χρόνου και στις ζώνες εργασίας γραφείων και εργοστασίων.
Ταυτόχρονα η ύπαιθρος παγκοσμίως εγκαταλείπεται και χρησιμοποιείται κατ′ επιλογήν ως βιομηχανοποιημένος χώρος παραγωγής τροφής (γιγαντιαίες υπερεντατικές γεωργικές καλλιέργειες και κτηνοτροφία εργοστασιακού τύπου μεγάλης κλίμακας), και μονάδων παραγωγής και τροφοδοσίας ενέργειας για τους μαντρωμένους πληθυσμούς.
Οι τεχνολογικές συνεχείς καινοτομίες δίνουν τη δυνατότητα πλαστοποίησης του αυθεντικού, της πραγματικής ζωής, γαλουχώντας τις γενιές της εποχής μας στην εικονική φύση ή και στον εικονικό ρόλο της.
Η σχέση των σημερινών ανθρώπων της ψηφιακής κουλτούρας με την πραγματικότητα της φύσης, μοιάζει απόμακρη και ”ανέπαφη”, είναι κάτι ξένο για αυτούς. Όλα πλέον μπορούν να είναι τεχνητά, ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε.
Η πυρπόληση της εύκρατης ζώνης και η επέκταση της και σε πιο ψυχρές ζώνες δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής αλλά της κοινωνικής αλλαγής, που συντελείται όλα αυτά τα χρόνια και τώρα βρίσκεται στο απόγειο της.
Η εγκατάλειψη των περιαστικών δασών και η οικοπεδοποίησή τους έχει ως συνέπεια τη συσσώρευση τεράστιων ποσοτήτων εύφλεκτης ξηρής βιομάζας.
Οι σκοποί της επέκτασης των Γίγα-πόλεων πραγματώνονται έτσι με μια σχετική ευκολία και αμεσότητα μέσω ”ατυχημάτων” είτε εμπρησμών, δημιουργώντας βέβαια και παράπλευρες απώλειες, αφού συνήθως αναφλέγεται μεγάλο μέρος της περιαστικής ζώνης και καταστρέφεται μέρος των βιομηχανικών, αγροτικών και οικιστικών ζωνών.
Ταυτόχρονα στα εγκαταλειμμένα δάση η πυρκαγιά είναι η μέθοδος για τη βιομηχανοποίηση των κορυφογραμμών ή του εδάφους για την ενεργειακή ανάπτυξη πράσινη ή μη (Ανεμογεννήτριες, εξόρυξη ορυκτών). Η εμπειρία του real estate έχει προχωρήσει και στις θάλασσες, διαιρώντας τες σε θαλασσοοικόπεδα με θέα στον πολλά υποσχόμενο ενεργειακά, βυθό τους.
Δεν υπάρχει μέρος λοιπόν στον κόσμο που να κρυφτεί κάποιος από το εμπορευματικό τέρας. Αυτό δεν μπορεί να παραγάγει πολιτισμό και καταρρέει συνεχώς τρεφόμενο από την καταστροφή του, χρησιμοποιώντας το πιο σύγχρονο εργαλείο του: την τρομοκρατία. Ακόμα και οι πυρκαγιές εξυπηρετούν, ως μία συνέχειά του, αυτό το σχέδιο.
Το θέμα λοιπόν είναι αν θα μπορέσει η κοινωνία να σωθεί από αυτήν την κατάρρευση και με ποιον τρόπο.
Η παραγωγή συλλογικής συνείδησης ως πυροκροτητή της δράσης των αμήχανων και παθητικοποιημένων πληθυσμών, ως υποκειμένων της Ιστορίας, είναι το ζητούμενο μας. Η θέλησή μας δηλαδή για αλλαγή μοντέλου ζωής και επαφής μας με το αληθινό και το φυσικό, ως συνθήκη της καθημερινότητάς μας.