To κράτος έχει έσοδα και δαπάνες. H διαφορά αυτών των δύο μεγεθών θα καθορίσουν αν θα υπάρξει κρατικό πλεόνασμα ή έλλειμμα. Τα έσοδα προέρχονται κυρίως από τη φορολογία. Το φορολογικό ζήτημα είναι ένα μείγμα τεχνοκρατικού, κοινωνικού και ιδεολογικού προσανατολισμού. Καταρχάς τα εργαλεία και τα μοντέλα της μακροοικονομικής μπορούν να δώσουν προβλέψεις σε ένα απλουστευμένο περιβάλλον για το πώς θα λειτουργήσει ένας συγκεκριμένος φόρος. Όμως στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι σίγουρο τι θα προκληθεί. Γιατί είναι το πλήθος των τόσο διαφορετικών μεταβλητών του χαοτικού περιβάλλοντος που η μη γραμμικότητα και η πολυμεταβλητότητα που κυριαρχούν.
Επιπλέον οι ιδεολογικές αποχρώσεις της φορολογίας είναι ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας επηρεασμού κάθε φορολογικού μέτρου. Ανεξάρτητα αν ένας νέος φόρος περνάει από το φίλτρο του οικονομικού οφέλους με βάση τα μοντέλα που οι οικονομολόγοι έχουν στη διάθεσή τους το κοινωνικό φίλτρο είναι αναγκαίο για την εφαρμογή του. Μία κοινωνική αναταραχή ή μία άρνηση πληρωμής ή μία αύξηση της φοροδιαφυγής για έναν φόρο που οι πολίτες μπορούν να θεωρούν άδικό είναι ένα ζήτημα που οι λαμβάνοντες φορολογικές αποφάσεις πρέπει να προσέξουν πολύ. Εκτός αυτών υπάρχει και η νομική-συνταγματική συμφωνία με την οποία πρέπει να βρίσκεται ένα φορολογικό μέτρο. Και εδώ βέβαια τα όρια δεν είναι ξεκάθαρα και οι γενικές πολλές φορές νομοθετικές-συνταγματικές διατυπώσεις κάνουν τον εντοπισμό του απαραίτητου ευθυγραμμισμού ασαφή.
Γνωστά είναι τα φαινόμενα μείωσης των δημοσίων εσόδων κατά την αύξηση ενός φόρου καθώς μειώνεται η φοροεισπραξημότητα. Επίσης για να είναι η αναμενόμενη ίσως απαιτηθεί περισσότερη δαπάνη σε πόρους ώστε οι κρατικές αρχές να μπορούν να είναι αποτελεσματικές. Επιπλέον μπορεί να απαιτηθεί μία αναμόρφωση όλου του σχήματος φορολόγησης ώστε να «πείσει» και να κάνει περισσότερους πολίτες να είναι συνεπείς απέναντι στις φορολογικές τους υποχρεώσεις.
Από τα παραπάνω διαφαίνεται η εγγενής πολυπλοκότητα του ζητήματος της φορολογίας και η ανάγκη ενσωμάτωσης και χρήσης ιδεών και προτύπων υβριδικά και συνδυαστικά. Προφανώς κάθε αποτελεσματική λήψη αποφάσεων δεν μπορεί να γίνει μόνο λαμβάνοντας υπόψη κάποιο υπόδειγμα κλασσικής μακροοικονομικής αλλά ούτε και να παραβλέπει σκόπιμα κάθε οικονομική έννοια και βασικές αρχές με τυχοδιωκτικό τρόπο πολιτικής σωτηρίας.