Η παραίτηση του κ. Μπάιντεν δεν ήταν ούτε αιφνιδιαστική, αλλά ούτε και γενναία όπως έχει διαφημιστεί από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ιδιαίτερα εκείνα ιδεολογικά προσκείμενα προς το κόμμα των Δημοκρατικών. Αντίθετα το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και η παραίτηση Μπάιντεν πρέπει να μας ανησυχεί διότι η αναμενόμενη κομματική κρίση της τελευταίας εικοσαετίας είναι πλέον εδώ.
Από τα μέσα της προηγουμένης δεκαετίας των απανωτών κρίσεων, (τρομοκρατίας, οικονομικής κρίσης κτλ) υπήρξε μια μετακίνηση του εκλογικού σώματος. Ενδεικτικό είναι ότι και η εκλογή Ομπάμα, όπως και η εκλογή Τραμπ ήταν αποτέλεσμα εκτός του στενού κομματικού πλαισίου. Και στις δυο περιπτώσεις οι καθιερωμένες κομματικές οικογένειες Κλίντον και Μπους ηττήθηκαν από νεόφερτους ή εκτός κομματικού σωλήνα υποψήφιουs.
Ακόμα και η άνοδος του Μπέρνι Σάντερς και του Τea Party ήταν ενδείξεις ενός κομματικού συστήματος σε κρίση.
Η εκλογή Τραμπ έναντι της Κλίντον αξιολογήθηκε λανθασμένα από ένα σύστημα που δεν ήθελε να παραδεχτεί την παρακμή του και επελέγη η αιτιολογία της ήττας να αποδοθεί σε εξωγενείς παρεμβάσεις αποδιδόμενες σε Ρώσους και Κινέζους.
Αντί να γίνει σωστή ανάλυση και αξιολόγηση για το τι φταίει, η εύκολη απάντηση ήταν η αμφισβήτηση του αποτελέσματος και η επιλογή μιας λύσης από τους Δημοκρατικούς στο πρόσωπο του Μπάιντεν, ο οποίος αντιπροσώπευε το βαθύ κομματικό σύστημα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η επιλογή Μπάιντεν τον Μάρτιο του 2020 ήταν καθαρά μια κομματική επιλογή από πάνω προς τα κάτω μόνον και μόνον για να μην επανεκλεγεί ο Τραμπ. Τον τελευταίο μήνα, από την τηλεμαχία του Ιουνίου, έχουμε παρακολουθήσει μια ραγδαία πτώση του σκηνικού με την εικόνα ενός ισχυρού Μπάιντεν που έχτισαν οι Δημοκρατικοί, ενώ από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων υπάρχει η πολύ ανησυχητική δημιουργία ενός άλλου σκηνικού αυτού με την εικόνα ενός θεόσταλτου εθνοσωτήρα που ταυτόχρονα καταλύει κάθε κομματικό θεσμικό πλαίσιο.
Η παραίτηση του κ. Μπάιντεν ενδέχεται να αποτέλεσε τον καταλύτη των εξελίξεων και μια ισχυροποίηση των θεσμικών μηχανισμών όπως την έμφαση σε ένα ανοιχτό συνέδριο αντί για μια πειθαρχημένη διαδικασία για την παράδοση του δαχτυλιδιού.
Δυστυχώς τα κομματικά στελέχη για την ώρα επέλεξαν να προσπαθήσουν για άλλη μια φορά να επιβάλουν την θέληση τους έναντι των θεσμικών οργάνων. Για άλλη μια φορά οι πολιτικές ελίτ θα επιλέξουν άτομα που θα τους φέρουν ακόμη πιο μακριά από την κοινωνία. Αυτό έχει ήδη σαν αποτέλεσμα η κομματική κρίση που ήταν στον ορίζοντα το 2004 να είναι τώρα προ των πυλών.
Πολύ φοβάμαι ότι εάν ακολουθηθεί η συνταγή του 2020, όπου το χρίσμα για τους Δημοκρατικούς δόθηκε στον Μπάιντεν, και το 2024 δοθεί στη Χάρις θα πρόκειται για σημαντικό πλήγμα προς την λαϊκή ετυμηγορία και απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών.