Ποιο επιχείρημα άραγε μπορεί να δικαιολογήσει την πολυτέλεια της σπατάλης αίματος σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράλογο; Η λεκιασμένη με ματωμένους λεκέδες Ιστορία τού πλανήτη γελάει για ακόμα φορά εις βάρος των ανθρώπων τούτες τις μέρες τις σκοτεινές, την ίδια στιγμή που μάτια παιδικά γεμίζουν δάκρυα και φόβο.
Που μάνες τρέχουν αλαφιασμένες για να αποφύγουν το χαμό αφήνοντας πίσω μονάχα την ευχή τους στα άγουρα αρσενικά και τους φοβισμένους άντρες. Που οι εργολήπτες του πολέμου δεν ενδιαφέρονται για τον πόνο και τον θάνατο που σπέρνουν. Που οι φωτιές που ανάβουν, ελέω μιας κίνησης στρατηγικής στη γεωπολιτική σκακιέρα τού κόσμου, δε ζεσταίνουν πια παρά μονάχα παγώνουν τις ανθρώπινες ψυχές. Που σκοτώνεται η ελπίδα στους κουρνιασμένους στα υπόγεια αμάχους, για τους οποίος ο χρόνος κι ο καιρός έχει σταματήσει. Που το μαύρο φόντο των χαλασμάτων μας θυμίζει πως γίναμε λιγότερο άνθρωποι και περισσότερο υπολογιστικές μηχανές. Που οι εικόνες της ντροπής περνούν αδιάφορα από τις τηλεοπτικές οθόνες του δυτικού κόσμου. Αλλά ποιος τα λογίζει όλα τούτα;
Στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων είναι εύκολο να ανιχνεύσει κανείς ολόκληρη την πορεία τής εξέλιξης του ανθρώπου, από τότε που το είδος μας είχε μυαλό ζώου μέχρι σήμερα που έχει(;) νου πολίτη, ικανό να κυβερνά τη φύση και τα μελλούμενα. Αιτίες δε θα βρει, αυτές είναι καλά κρυμμένες μέσα στις βαθιές σελίδες της ιστορίας, αυτές που χαρακτηρίζονται ως απόρρητες λες κι είναι πρέπον οι αποφάσεις που οδηγούν στο θάνατο να είναι οτιδήποτε άλλο από απάνθρωπες.
Ο καθένας και η αιτία του σ’ αυτόν τον κόσμο μα κι ο κόσμος και η αιτία του για τον καθένα από εμάς. Και φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και του διαδικτύου, κι ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει, ως έλλογο είδος, ότι η λύση στο πρόβλημα δεν είναι ποτέ το μολύβι που αφαιρεί ζωή στο όνομα μιας καλύτερης… ζωής! Είναι μονάχα ο νους τού ανθρώπου κι ο διάλογος κι η ισορροπία και όλα όσα η διαλεκτική και η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει. Κι όμως, πόσο αφελείς είμαστε μετά από τόσα χρόνια συνείδησης σ’ αυτό το σύμπαν…
Στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο, υπάρχει μονάχα σκοτωμός, σκοτωμένοι άνθρωποι, σκοτωμένα όνειρα, σκοτωμένος χρόνος. Και θάνατος που σιμώνει κοντύτερα στις μέχρι χτες ακμάζουσες πολιτείες γιατί τον σέρνει ηλιθίως περήφανα δίπλα της κάθε πολεμική μηχανή.
Είναι ντροπή να αποδεχόμαστε στην εποχή μας πως ο πόλεμος είναι ενσωματωμένος στο γενετικό υλικό της ανθρωπότητας και μπορεί να σπέρνει αδιακρίτως την καταστροφή. Είναι σημάδι πρωτογωνισμού και έντονης παρακμής κάθε πολεμική σύρραξη ανεξαρτήτως αιτίας και αφορμής, άλλωστε νομοτελειακά το δίκιο χάνεται στον πόλεμο ακόμα κι από αυτόν που αποδεδειγμένα το έχει με το μέρος του.
Ο παραλογισμός τής σύγκρουσης μηδενίζει και δημιουργεί μονάχα οπισθοδρόμηση και πληγές που θέλουν χρόνια για να επουλωθούν. Ακόμα κι οι ίδιοι οι ‘θεοί’ που χάρισαν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να συνυπάρχουν με τάξη και κανόνες και αρμονία, δακρύζουν όταν δακρύζουν τα μικρά παιδιά επειδή νιώθουν τα βήματά τους να είναι ανασφαλή κι ασίγουρα στην άκρη τού κόσμου που δημιουργεί ο πόλεμος. Οι άνθρωποι της ισχύος γιατί δεν δακρύζουν ποτέ;
Αιδώς Αργείοι…
***
Κώστας Θερμογιάννης