Μετά τη Ρίγα της Λετονίας, το εμβληματικό έργο του Στέλιου Φαϊτάκη μεταφέρεται στο Παρίσι. Το εικονογραφικό σύνολο με τίτλο «The New Religion» - αποτελούμενο από έξι παραστάσεις (4,33 x 1,84 μ.) -, κέρδισε τις εντυπώσεις στην 1η Μπιενάλε της Ρίγας, ανοίγοντας ουσιαστικά την έκθεση σε ένα πρώην πανεπιστημιακό κτίριο. Ο συμβολισμός του δημιουργού πρόδηλος: στην αίθουσα υποδοχής του κτιρίου, η «πίστη» ή, καλύτερα, η απιστία του Έλληνα δημιουργού στο επιστημονικό «αλάθητο», υποδεχόταν το κοινό. Στο γνώριμο ζωγραφικό του ύφος - ένας νεοβυζαντινός μοντερνισμός που αντλεί στοιχεία από τον σύγχρονο τρόπο ζωής -, ο ζωγράφος επιχειρεί ένα καυστικό σχόλιο επάνω στο δογματικό χαρακτήρα της επιστήμης.
Η μεγάλης κλίμακας ζωγραφικές επιφάνειες έχουν το εύρος που αρμόζει στις συλλήψεις του δημιουργού. Χάρη στην εμβληματική τοιχογραφία «Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο» που φιλοτέχνησε για την 1η Μπιενάλε της Αθήνας το ’07, έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό κι έκτοτε έχει διαγράψει μια πορεία που τον έφερε στις μεγαλύτερες εικαστικές διοργανώσεις. Το 2012 συμμετείχε στην πρώτη Μπιενάλε του Κιέβου, ενώ το περίφημο μουσείο «Palais de Tokyo» στο Παρίσι, παρήγγειλε πριν από δύο χρόνια στον καλλιτέχνη μια μόνιμη τοιχογραφία που αναπαριστά τη γαλλική φοιτητική εξέγερση, το Μάη του ’68. Τώρα, επιστρέφει στο Παρίσι, παρουσιάζοντας την πρώτη του ατομική έκθεση, στην κεντρική γκαλερί «Rabouan Moussion». Εκεί, θα εκτεθεί το μνημειακό σύνολο της «νέας πίστης» μαζί με μια καινούργια ενότητα έργων που εντάσσονται στο ίδιο κλίμα.
Ο Στέλιος Φαϊτάκης είναι ένας ιδιότυπος πιστός και η εικονοκλαστική τέχνη του μιλά για το «ιερό» σε μια εποχή που το υπερβατικό στοιχείο, και ίσως το πνευματικό συνολικά τίθεται υπό αμφισβήτηση. Μόλις πριν από λίγους μήνες, ο καλλιτέχνης παρουσίασε στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης στην έκθεση για το «Τέμπλο» (Νοέμβριος 2017-Φεβρουάριος 2018), μια ξυλόγλυπτη κατασκευή που παραπέμπει σε βημόθυρο εκκλησίας. Εκεί, αντλούσε εικονογραφικά πρότυπα από την Εκκλησία για να μιλήσει για την «ανάσταση» του ανθρώπου στο τέλος της δογματικής επιστήμης. Τώρα, σε ένα «τέμενος» του ορθολογισμού, ο ζωγράφος αντλεί πάλι έμπνευση από την εικονογραφική παράδοση για να στήσει έναν «ανορθόδοξο» χώρο λατρείας μια «τυφλής» κι απάνθρωπης, στην ουσία και τους σκοπούς της, επιστήμης.
Αν και εκθέτει σε ολόκληρο τον κόσμο, ο ηλικίας 42 ετών σήμερα Στέλιος Φαϊτάκης δεν εγκαταλείπει την Ελλάδα. Είναι η βάση του, η πηγή έμπνευσης και εξέλιξης της τέχνης του. Λέει χαρακτηριστικά: «Η ζωγραφική µου θεμελιώνεται στη μακρά παράδοση του τόπου µου και στο πλήθος των αριστουργηµάτων που έχει κληροδοτήσει μέσα στους αιώνες». Κι αυτό που, κυρίως, τον ενδιαφέρει «την εποχή της ξέφρενης επιστηµονικής - τεχνολογικής προόδου, είναι να επανακαθοριστεί το τι ορίζει την πρόοδο και την εξέλιξη στην ίδια την τέχνη και, κατ’επέκταση, σε όλη µας την ύπαρξη. Η τέχνη ενεργοποιεί ερεθίσµατα που «μιλούν» στον ψυχή, στο βαθύτερο µέρος της ύπαρξής µας... με τη ζωγραφική μου αποβλέπω στην καρδιά του θεατή, παρά στη «λογική» ερμηνεία της. Στόχος μου είναι να προσφέρω στο θεατή την ευκαιρία να υπερβεί έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τη συνειδητή κατάσταση που βιώνει και να οδηγηθεί σε μια συνθήκη πέρα από το χρόνο».
