Οι πρόσφατες διαπιστώσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τις οποίες μαζί με τις προτάσεις του αναφέρει στην έκθεσή του με τίτλο «Education for a Bright Future in Greece» μας αναγκάζουν για μια ακόμα φορά να αναρωτηθούμε γιατί «επιτρέπουμε» σε τρίτους να μας υποδεικνύουν καταστάσεις που γνωρίζουμε ιδιαίτερα καλά.
Στην περίπτωση λοιπόν του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης θα πρέπει - σύμφωνα με την προηγούμενη λογική μας - να «ισχυριστούμε» (και πάλι) ότι δεν γνωρίζουμε τα δομικά προβλήματα του χώρου τα οποία εδώ και δεκαετίες τον χαρακτηρίζουν!
Θα ήταν πράγματι βολικό (για ορισμένους) να αιτιολογήσουμε το ατυχές επίπεδο της «πραγματικής παιδείας» που προσφέρουμε στους νέους μας επικαλούμενοι την μετά το 2009 κρίση της Ελληνικής οικονομίας.
Να υποστηρίξουμε δηλαδή (για παράδειγμα) ότι «φταίνε» οι πολλοί αναπληρωτές που προσελήφθησαν αντί μονίμων στα πλαίσια των γενικών περικοπών των δημοσίων δαπανών. Και με τέτοιες «εύκολες» συλλογιστικές να καταλήξουμε ότι «ανακαλύψαμε» την αιτία της χαμηλής ποιότητας της υπηρεσίας που προσφέρει το σχολείο.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι αρκετά διαφορετική, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, και βασικός υπεύθυνος για την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας είναι ο φορέας που χαράσσει την πολιτική στο χώρο της.
Δεν είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων και μόνο 10 ετών ότι:
- Ο τρόπος λοιπόν διδασκαλίας των μαθημάτων είναι αποκομμένος από την μεταφορά εφοδίων (Έτοιμη γνώση ή εργαλεία σκέψης για την απόκτησή της) ανακάλυψης της γνώσης και αντίθετα είναι προσαρμοσμένος στην στείρα μεταφορά της.
- Το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν εξετάζει την δυναμική της σκέψης του εξεταζόμενου αλλά (σε μεγάλο βαθμό) την ικανότητα απομνημόνευσης εννοιών αρκετές φορές χωρίς την απαραίτητη κατανόησή τους. Κάτι που ασφαλώς «καταργεί» την δυνατότητα ανάλυσης, κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων
Οι έχοντες διδάξει σε τμήματα προετοιμασίας του International Baccalaureate (IΒ) ή του Βρετανικού GCE A-Levels αντιλαμβάνονται πλήρως τη διαφορά.
- Ο καθηγητής σταδιακά «αφοπλίστηκε» με αποτέλεσμα στη νέα μορφή του σχολικού περιβάλλοντος το λειτούργημα που επιτελούσε να «μετονομαστεί» σε επάγγελμα (Καθηγητές στο ρόλο του σύγχρονου πολυεργαλείου)
- Στο πλαίσιο των σχολικών δραστηριοτήτων η αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας […] με τη χρήση των εφαρμογών της περισσότερο «διοχετεύεται» στην βελτίωση του (ανταγωνιστικού) προφίλ των εμπλεκόμενων φορέων παρά στην πραγματική βελτίωση του επιπέδου των μαθητών προσδίδοντάς τους ανταγωνιστικά εφόδια για την όποια αυριανή επαγγελματική δραστηριότητά τους.
- Σε τελική ανάλυση αυτό το σύστημα «εμφανίζεται» να μην προετοιμάζει σκεπτόμενα όντα με δυναμική στη σκέψη τους αλλά να προσφέρει συγκεκριμένα καλούπια τυποποιημένης - προγραμματισμένης «τροφής» του εγκεφάλου (Παλινωδίες στη παιδεία και τα γιατί) .
Μας είναι πράγματι δύσκολο να αμφισβητήσουμε την «ύπαρξη αλήθειας» στις προηγούμενες αναφορές με αποτέλεσμα στη σκέψη μας να εξακολουθεί να αιωρείται το αρχικό ερώτημα.
Γιατί «περιμένουμε» να κατονομάσουν άλλοι (τρίτοι) τα προβλήματά μας όταν και γνωστά (μια και εμείς τα δημιουργήσαμε) μας είναι, αλλά και (ευτυχώς) υπάρχουν ακόμα άτομα – μαθητές και φοιτητές που φροντίζουν να μας τα υπενθυμίζουν.
Η απορία μας αποκτά ευρύτερες διαστάσεις με τη μεταφορά της σκέψης μας και σε άλλους τομείς της κοινωνίας μας δεδομένου ότι επίσης «αναμέναμε» αντίστοιχα το ΔΝΤ, τους θεσμούς και τα μνημόνια να μας υποδείξουν (και αργότερα επιβάλλουν) την αναγκαιότητα για παράδειγμα μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Άραγε θα υπάρξει κάποτε η στιγμή που αυτή η χώρα θα σταματήσει να «τιμωρεί» τον εαυτό της;