Σε προηγούμενο άρθρο προσεγγίσαμε, εκτός των άλλων, τις υποψηφιότητες για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές ξεδιπλώθηκαν στο debate της 24 Σεπτεμβρίου. Ο λαός μίλησε την Κυριακή 6 Οκτωβρίου και οι δύο υποψήφιοι που προκρίθηκαν στον τελικό της 13 Οκτωβρίου είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Χάρης Δούκας. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Θα σταθούν οι δύο διεκδικητές της ηγεσίας στο ύψος των περιστάσεων την επόμενη μέρα;
Είναι γεγονός ότι η εσωκομματική προεκλογική περίοδος στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον σε πολίτες και πολιτικούς. Στη θετική αποτίμησή της και με αποκορύφωμα το debate των έξι υποψηφίων η περίοδος μέχρι τις 6 Οκτωβρίου χαρακτηρίστηκε από πολιτικό πολιτισμό, κάποια προγράμματα, ορισμένα συνθήματα, αντεγκλήσεις εντός πλαισίου και τελικά μία υπολογίσιμη συμμετοχή στις πρώτες κάλπες.
Την ώρα που οι κυβερνητικές αβελτηρίες και τα εσωκομματικά κυβερνητικά προβλήματα καταγράφονται ευκρινώς, το δε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, σπαράσσεται χωρίς τέλος, το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε στις κάλπες του λίγο περισσότερους από 300.000 πολίτες. Νούμερο όχι ευκαταφρόνητο σε εποχή ουδέτερου πολιτικού χρόνου και θεωρητικά πολύ μακριά από τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Το αποτέλεσμα, στα μάτια ενός εξωκομματικού ενδιαφερόμενου, είναι ένα μοίρασμα της πίτας διά του τέσσερα. Ο νυν πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης έκοψε μεν πρώτος το νήμα, χωρίς να θέλξει όμως κανέναν πλην του στενού κομματικού μηχανισμού που τον στηρίζει από την πρώτη στιγμή της ανάδειξής του στο αξίωμα. Κέρδισε παραδοσιακά επαρχιακά κέντρα όπου κυριαρχούν οι τοπικοί κομματικοί παράγοντες και μηχανισμοί και έχασε στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Σημειώνεται δε ότι ο πρόεδρος είναι και βουλευτής της Α΄ Θεσσαλονίκης.
Ο δεύτερος προκριθείς στο β΄ γύρο είναι ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Ο δήμαρχος που ανήλθε στο αξίωμά του ένα χρόνο πριν εκκινώντας από ένα 14% του α΄ γύρου των δημοτικών εκλογών. Χρειάστηκε να συμμαχήσει με «θεούς και δαίμονες» (ΣΥΡΙΖΑ, Βολτ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους) για να ρίξει από το θώκο της πλατείας Κοτζιά τον Κώστα Μπακογιάννη. Τα πρώτα αποτελέσματα ενός έτους δημαρχιακής θητείας Δούκα τα βιώνουν οι Αθηναίοι καθημερινά, πρωτίστως στον τομέα της καθαριότητας. Επειδή όμως σε κάθε περίπτωση είναι νωρίς για να κριθεί ένας δήμαρχος μερικών μηνών, επιβάλλεται να είμαστε υπομονετικοί. Και είμαστε. Μόνο που ο ίδιος ο δήμαρχος δεν επέδειξε την ίδια υπομονή και έσπευσε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, το όχι μακρινό 2027 ο Χάρης Δούκας δύναται να είναι ταυτόχρονα δήμαρχος Αθηναίων, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος πρωθυπουργός της χώρας.
Αν και δεν έχουμε στην παρούσα φάση κάποια σχετική πληροφόρηση από τα ενδότερα της Μονής Πετράκη, δεν πρέπει να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο εκδήλωσης ενδιαφέροντος από την πλευρά του δημάρχου σε περίπτωση αποχώρησης του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄.
Επιστρέφοντας στα σοβαρότερα πασοκικά, η πίτα λοιπόν χωρίστηκε σχεδόν ισομερώς μεταξύ Ανδρουλάκη, Δούκα, Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου, καθώς και οι τέσσερις είδαν οριακά το 2 να γράφεται μπροστά από τα ποσοστά τους.
Γερουλάνος και Διαμαντοπούλου προσπάθησαν τόσο στο debate όσο και σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να εκφράσουν σχέδιο και αναλυτικό πρόγραμμα για το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα. Ο κύριος Γερουλάνος ουσιαστικά προώθησε – με αρκετή επικοινωνιακή επιτυχία - το πρόγραμμα «Αναγέννηση» που έχει δημιουργήσει από το 2018 και διαρκώς επικαιροποιεί.
Η κυρία Διαμαντοπούλου από τη μεριά της παρουσίασε μάλλον το λεπτομερέστερο και αναλυτικό πρόγραμμα. Εμφανώς κεντρογενούς χαρακτήρα, αλλά με έμφαση στο μέλλον, μιλώντας για τεχνητή νοημοσύνη και εργασία, παιδεία, υγεία, αγροτική παραγωγή και ενέργεια. Προσπάθησε μέσα σε 70 ημέρες να προβάλλει θέσεις επεξεργασμένες σε σημαντικό βαθμό και από νέους επιστήμονες του Δικτύου της.
Οι εκλογείς έμειναν στην πεπατημένη Ανδρουλάκη, έδωσαν ευκαιρία στον δήμαρχο Δούκα, αλλά χάρισαν παράλληλα θέσεις «τοποτηρητών», αν επιτρέπεται η έκφραση, σε Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου. Τοποτηρητών που εκπροσωπούν το 40% των ψηφοφόρων στις εσωκομματικές κάλπες. Κι αυτό δε μπορεί και δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να λησμονηθεί την επαύριον της αναμέτρησης.
Η ευκαιρία που φαίνεται να παρουσιάζεται για το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να επανεκκινήσει μια σοβαρή προσπάθεια συγκέντρωσης δυσαρεστημένων πολιτών που ψάχνουν εκτός ΝΔ λύση στην καθημερινότητά τους, ίσως είναι η τελευταία.
Το momentum υπάρχει τώρα και φέρει τις υπογραφές 300.000 ανθρώπων που ναι, δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν την Κυριακή τους από το να πάνε να πουν ότι θέλουν κάτι διαφορετικό, κάτι γήινο και προγραμματικό για τη ζωή τους τα επόμενα χρόνια.
Η μη συμφωνία Ανδρουλάκη-Δούκα για debate των δύο είναι ήδη ένα πρώτο αρνητικό δείγμα απέναντι στη θετική κινητοποίηση τόσων ανθρώπων.
Ας ελπίσουμε τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου δεν θα μείνουν κενό γράμμα τα όσα θετικά ειπώθηκαν περί κοινής συμπόρευσης και πολιτικής αυτονομίας του χώρου.
Πρωτίστως, όμως, η γενική ευχή μεγάλης μερίδας ακομμάτιστων αλλά πολιτικοποιημένων ανθρώπων είναι όποιος εκλεγεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην περάσει (πάλι) κάτω από τον πήχυ των προσδοκιών.
Καλό θα είναι για τη Δημοκρατία η… Νέα Δημοκρατία να πάψει να αισθάνεται μοναξιά.