Πρωθυστερόγραφο: Αυτές τις μέρες, στα πλαίσια της έκθεσης βιβλίου Ζαππείου, διάφοροι ανυποψίαστοι αναγνώστες συναντούν τους αγαπημένους τους «λογοτέχνες» για μια φωτογραφία, αγνοώντας το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν είναι αυτοί οι συγγραφείς των «βιβλίων» τους, η άθλια φάμπρικα που ονομάζεται σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία γνωρίζει πολύ καλά να διατηρεί τα μυστικά της, αν ωστόσο κάποια στιγμή το απόστημα σπάσει και οι αποκαλύψεις διαρρέυσουν, υποθέτω ότι αυτοί οι αναγνώστες θα νιώσουν την ίδια εξαπάτηση και τον ίδιο εμπαιγμό που δοκίμασαν κάποτε ογδόντα χιλιάδες ακροατές μπροστά σε μια σκηνή.Πάμε τώρα παρακάτω...
Ήταν 21 Ιουλίου του 1989, το ντουέτο από τη Γερμανία των Milly Vanilly τραγουδούσε ζωντανά όταν κάποια στιγμή από τα ηχεία άρχισε να βγαίνει η λούπα του ίδιου ρεφραίν. Οι Φάμπ Μόρβαν και Ρόμπ Πιλάτους χόρεψαν για λίγο και στη συνέχεια έφυγαν τρομοκρατημένοι από τη σκηνή. Μια από τις μεγαλύτερες απάτες στη μουσική βιομηχανία είχε αποκαλυφθεί και τους επόμενους μήνες οι αποζημιώσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή. Το σχήμα έμεινε γνωστό ως το ντουέτο με τους « μαϊμού » τραγουδιστές.
Προφανώς οποιεσδήποτε συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα είναι δυσανάλογες και άκυρες. Ωστόσο το φαινόμενο των μαϊμού συγγραφέων είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην εγχώρια λογοτεχνία, και μάλιστα αρκετά εύκολο, αρκεί να έχεις τα λεφτά. Για συγκεκριμένο συγγραφέα οι φήμες οργίαζαν εδώ και καιρό, αλλά δεν θα τις διασταύρωνα ποτέ αν δεν υπήρχε άνθρωπος μέσα από τον ίδιο του τον οίκο για να μου το επιβεβαιώσει. «Έρχεται στα γραφεία μας με την απαίτηση του έχω μια ιδέα γράψτε την!». Η «ιδέα» λοιπόν «γράφεται» και όπως ήδη ειπώθηκε την υπόλοιπη «δουλειά» αναλαμβάνουν τα λεφτά, που ναι μεν δεν είναι ικανά να εξαγοράσουν την ξεφτίλα αλλά μπορούν να το κάνουν με όλους τους υπόλοιπους. Κριτικούς, βιτρίνες, λίστες ευπώλητων, social media ακόμα και κάλυψη παρουσιάσεων σε κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Ήμαστε η χώρα που ομολογουμένως διαθέτει μια από τις χειρότερες λογοτεχνίες, και δεν εννοώ τα διαμαντάκια που κινούνται υπογείως περιφρονώντας την κακόγουστη αυτή φάμπρικα, αλλά αυτούς που είναι βουτηγμένοι μέχρι τα γόνατα μέσα στην ίδια την φάμπρικα, είτε γράφουν τα βιβλία τους οι ίδιοι είτε τα αναθέτουν σε άλλους. Άλλωστε αυτό μικρή σημασία έχει όταν ακόμα και τα βραβεία δίνονται κατά παραγγελία. Ποιος μπορεί αλήθεια να ξεχάσει το αμαρτωλό ΕΚΕΒΙ ή να παρακάμψει το γεγονός ότι το ΕΚΕΜΕΛ βράβευσε φέτος μετάφραση που έβγαζε μάτια. Η λογική του «καν’το γνωστό και πούλα» υπερισχύει της ποιότητας. Όπως εξάλλου μου είχε κάποτε πει και γνωστός μου υπεύθυνος μεγάλου οίκου, «Αν δεν έχεις τις συστάσεις και τα εχέγγυα ακόμα και ο Κάφκα να είσαι θα σε πετάξουμε έξω με τις κλωτσιές!»…