Ο Άκης Κατσούδας έφυγε από το Αγρίνιο στα 18 του για να εγκατασταθεί στην Αθήνα και να κυνηγήσει το όνειρό του, τη δημοσιογραφία. Κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν επαναπαύτηκε ποτέ σε αυτή την επιτυχία. Πριν πάρει το πτυχίο άρχισε να εργάζεται και τώρα είναι έτοιμος να κατακτήσει και τον τίτλο του... πτυχιούχου. Και ήδη τα πρώτα του βήματα στον χώρο τα έχει κάνει με πολύ μεράκι.
Από πολύ νωρίς, μόλις στα 22 του χρόνια, αποφάσισε να κάνει και κάτι δικό του, με τη δική του υπογραφή. Την αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν την έκρυψε ποτέ. Προσπάθησε, λοιπόν, να την αποτυπώσει στο χαρτί, καθώς όπως μου εκμυστηρεύτηκε είναι λάτρης του έντυπου και όχι του ηλεκτρονικού μέσου. Και τα κατάφερε. Το «Φούτμπολ», το περιοδικό με τη δική του ταυτότητα, είναι ένα κομψοτέχνημα για αυτούς που αγαπάνε το ποδόσφαιρο ως άθλημα και όχι ως τρόπος εκτόνωσης. Σε αυτό θα βρείτε θαυμάσιες ιστορίες, από τα Ιλίσια μέχρι τους Φούρνους Ικαρίας και από τη Μύκονο σε κάποιο άλλο ακριτικό νησί που κρύβει μια υπέροχη ποδοσφαιρική ιστορία.
Μιλώντας στη HuffPost Greece, εξηγεί τι είναι αυτό που τον παρακίνησε να φτάσει να σχεδιάζει πια το τρίτο τεύχος του περιοδικού, ποιά είναι η πιο όμορφη ιστορία που έχει ακούσει, αλλά απαντά και στην πιο... πιπεράτη ερώτηση: Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ποδοσφαιριστής ποιός θα ήταν;
Αρχικά, τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για σένα;
Για μένα το ποδόσφαιρο είναι ταυτισμένο με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Μπορεί να ήμουν ένας εξαιρετικά μέτριος παίκτης, ωστόσο, οι εικόνες από το χωμάτινο γήπεδο στο χωριό μου είναι ακόμα χαραγμένες στο μυαλό μου. Αυτό πιστεύω είναι που κάνει και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα τόσο λαοφιλές. Όλοι μας έχουμε να πούμε μια ιστορία. Όλοι μας θυμόμαστε τα γκολ που μας σημάδεψαν μικροί. Παραφουσκωμένες ιστορίες, ναι. Αλλά τι δεν ήταν παραφουσκωμένο τότε που ζούσαμε μόνο για να παίζουμε; Γι’ αυτό και ’μεις, μέσα από το Φούτμπολ, θέλουμε να μιλήσουμε για τους αφανείς ήρωες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πιο πολύ για να προτρέψουμε τους αναγνώστες του να θυμηθούν και τα δικά τους ανέμελα χρόνια.
Γιατί δεν επέλεξες την αθλητική δημοσιογραφία;
Να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να διαχωρίσω τα ρεπορτάζ. Αυτό που με εξιτάρει πιο πολύ είναι οι ανθρώπινες ιστορίες, οι οποίες μπορεί να έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο, μπορεί, όμως, και όχι. Στο Φούτμπολ προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό ακριβώς. Να δείξουμε πως μέσα από το ποδόσφαιρο μπορείς να γνωρίσεις την ελληνική κοινωνία σ’ όλες τις ιστορικές της φάσεις. Στους Φούρνους, για παράδειγμα, με αφορμή το ποδόσφαιρο, οι ντόπιοι μού μίλησαν για τις δυσκολίες του να ζει κανείς σ’ ένα ακριτικό νησί, την απομόνωση και την περιορισμένη ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Είσαι παιδί της Διαδικτυακής γενιάς. Γιατί σκέφτηκες να δημιουργήσεις το δικό σου έντυπο περιοδικό και όχι για παράδειγμα ένα σάιτ;
Δεν σου κρύβω πως στην αρχή, υπήρξαν πολλοί ενδοιασμοί για το αν πρέπει ή όχι να προχωρήσουμε στην έντυπη έκδοση, ειδικά αν κάτσεις και υπολογίσεις τα έξοδα για να πραγματοποιηθεί. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι, όμως, πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να πάρουν το περιοδικό στα χέρια τους, να το ξεφυλλίσουν και να το διαβάσουν ήσυχα και ήρεμα, offline.
Το Φούτμπολ τι καινούργιο έχει να προσφέρει στους λάτρεις του ποδοσφαίρου;
Αυτό που θέλουμε, μέσω του Φούτμπολ, είναι να μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο που όλοι συζητάμε μεταξύ μας αλλά ποτέ δεν φτάνει στα μεγάλα μέσα. Τον παππού που τρέχει στο γήπεδο να καμαρώσει τον εγγονό του που παίζει στην ομάδα της γειτονιάς και τον τερματοφύλακα που ξέρει πως δεν παίξει καλά θα τα ακούσει το βράδυ στο καφενείο του χωριού από τους συμπαίκτες του.
Τι ξεχωριστό προσφέρει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο; Εχει μείνει κάτι ρομαντικό σήμερα;
Όσο τετριμμένο και να ακούγεται, στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο παγκόσμια θα βρεις τους τελευταίους ρομαντικούς του αθλήματος. Θα βρεις τους τύπους που, όχι μόνο δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα πίσω, αλλά θα βάζουν χρήματα από την τσέπη τους για να μην διαλυθεί η ομάδα. Θα βρεις τους τύπους που παίζουν κάθε Κυριακή με τη φανέλα από πίσω να μην γράφει το όνομά τους αλλά το όνομα του συλλόγου. Για όλους αυτούς αξίζει να μιλάμε.
Από τους Φούρνους της Ικαρίας στη Μύκονο και από εκεί σε κάθε όμορφο γήπεδο της χώρας. Τι είναι αυτό που μένει από όλα αυτά στους φιλάθλους;
Όσο περίεργο και να σου φαίνεται, και στους Φούρνους και στην Μύκονο, τα μέλη των ομάδων είχαν μια έννοια: να κρατήσουν ζωντανές τις ομάδες τους. Η καθεμιά, βέβαια, από αυτές για διαφορετικούς λόγους. Στους Φούρνους επειδή η περιοχή ερημώνεται όλο και πιο εντατικά, στην Μύκονο, επειδή πολλοί έφηβοι ποδοσφαιριστές τα παρατάνε παρά το ταλέντο τους για να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση στη νησί ή να ξεκινήσουν τα ξενύχτια και τη μεγάλη ζωή. Η αγάπη για το άθλημα, ωστόσο, είναι ίδια.
Τι είναι αυτό που σε «χαλάει» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο; Τι θα ήθελες να αλλάξεις;
Δεν θέλω να φανώ γκρινιάρης και να αρχίσω να σου μιλάω για την βιομηχανοποίηση του ποδοσφαίρου και τα συμβόλαια των εκατομμυρίων που δίνονται από δω και από κει σε ποδοσφαιριστές. Η πίτα έχει ανοίξει, η Κίνα έχει μπει στο παιχνίδι, λογικό ήταν τα πράγματα να φτάσουν εκεί. Το δυστυχές της υπόθεσης είναι πως στην Ελλάδα βλέπουμε όλο και περισσότερα ερασιτεχνικά σωματεία να θέλουν να το παίξουν ντε και καλά επαγγελματικά χωρίς να μπορούν να το υποστηρίξουν. Να κάνουν μεταγραφές και να μην στηρίζουν το ντόπιο ποδοσφαιρικό δυναμικό ειδικά στην επαρχία. Το τίμημα για όλες αυτές τις ομάδες είναι οι άδειες κερκίδες κάθε σαββατοκύριακο. Γιατί αν δεν παίζει ο κολλητός σου, ο γιος σου, το εγγόνι σου, τι να πας να δεις; Τον τύπο που πληρώνεται με το παιχνίδι και ξέρει πως την επόμενη χρονιά θα παίζει σ’ άλλη ομάδα, βρέξει - χιονίσει;
Ποιον παλαίμαχο και ποιον εν ενεργεία ποδοσφαιριστή θα ήθελες να φιλοξενήσεις στο περιοδικό σου; Ποιο ταξίδι θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;
Αυτό που θα’ χε ενδιαφέρον θα ήταν να γνωρίσουμε τις ζωές των ποδοσφαιριστών μετά το τέλος της καριέρας τους. Είναι πάρα πολλοί που ασχολούνται με ερασιτεχνικά σωματεία και τρέχουν σ’ όλη την Ελλάδα για να βρουν νέα ταλέντα. Όσον αφορά τα ταξίδια, θα θέλαμε κάποια στιγμή να βγούμε και εκτός της χώρας, ξέρουμε, όμως, πως είναι δύσκολο από οικονομικής άποψης. Ίσως τα καταφέρουμε κάποτε.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μέλλον; Αν ήταν ποδοσφαιριστής, με ποιον θα το χαρακτήριζες;
Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έχει μέλλον μόνο αν στηριχθεί στις ακαδημίες του και όχι στους ποδοσφαιριστές που έρχονται από τα υπόλοιπα πρωταθλήματα και δουλεύουν ως μισθοφόροι. Τώρα, αν ήταν να διαλέξω έναν παίκτη, θα έλεγα τον Λουκά Βύντρα. Μπορεί να έκανε μερικές τρομερές εμφανίσεις, να έβαλε γκολ ακόμη στην Μπαρτσελόνα, σ’ όλη του καριέρα του, όμως, τον αμφισβητούσαν για την αξία και τις ικανότητές του. Κάπως έτσι έγινε και με την Ελλάδα, ειδικά μετά το Euro 2004.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ποια είναι τα επόμενα ταξίδια που ετοιμάζεις για το Φούτμπολ;
Ήδη ξεκινάμε τις εργασίες για το τρίτο τεύχος. Κάνουμε την έρευνα, ψάχνουμε ομάδες, ιστορίες. Είναι το πιο διασκεδαστικό κομμάτι. Στόχος μας είναι αυτή τη φορά να ανεβούμε πιο βόρεια. Η βόρεια Ελλάδα έχει πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Τα νησιά τα αφήνουμε για την ώρα. Είναι πολλά τα μποφόρια για να μπούμε στο Αιγαίο.
