Σύμφωνα με ένα αρχαιοελληνικό μύθο, ο Δίας είχε στον Όλυμπο τον καθρέπτη της αλήθειας. Του γλίστρησε όμως από τα χέρια και πέφτοντας από τον Όλυμπο έσπασε σε απειράριθμα κομμάτια. Κι από τότε, όποιος βρίσκει ένα κομμάτι, λέει ότι βρήκε όλη την αλήθεια. Ας φανταστούμε ότι ξαφνικά αποκαθιστούμε τον καθρέπτη της αλήθειας του Δία. Ότι τον κρατάμε, λοιπόν, και τον ρωτάμε να μας πει ποια είναι η αλήθεια για την Ελλάδα του 2018, το ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον σήμερα.
Λογικά θα μας έλεγε:
(1) Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει, μέχρι τον Μάρτιο του 2019, να αντιμετωπίσει την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας (Brexit)
(2) Ότι η πλειοψηφία των μελών της αντιτίθεται στην Ουγγαρία και την Πολωνία, όσον αφορά στις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
(3) Ότι οι αναδυόμενες αγορές βρίσκονται σε αναταραχή
(4) Ότι οι αγορές πλέον είναι άμεσος παράγοντας στην εφαρμοσμένη πολιτική.
Εάν ρίχναμε μια αποστασιοποιημένη ματιά στην παγκόσμια οικονομία μέσα από τον ίδιο καθρέπτη για την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να κάνουμε παραδοχές πέρα από κάθε αμφισβήτηση;
Η δική μου απάντηση στα χρόνια της ελληνικής κρίσης είναι όχι. Υπάρχουν πολλές αναγνώσεις στα θέματα της οικονομίας.
Υπάρχει, όμως, μια παραδοχή που ισχύει σε κάθε περίπτωση, άρα και στην οικονομία: ο νόμος του ισχυρού.
Στην υποκειμενική ανάγνωση των εξελίξεων, εάν υπάρχει κάποιος που κατανόησε απόλυτα τι σημαίνει ο νόμος του ισχυρού, ήταν ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προς ανακούφιση πολλών από εμάς που πιστεύαμε ότι οι αναφορές του ήταν απλά λαϊκισμός. Επέλεξε να ακολουθήσει την πορεία της Ευρωπαϊκής Οικογένειας και του διεθνούς Status Quo ή αλλιώς επέλεξε το δρόμο που ακολουθεί σχεδόν το σύνολο της ανθρωπότητας με διάφορες παραλλαγές. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, διέλυσε το κόμμα του, έφυγαν σύντροφοι του και έκανε τη στροφή προς τον ρεαλισμό. Το γιατί, φυσικά, δεν το εξήγησε στους ψηφοφόρους του, αλλά επέμενε σε ένα τετραγωνισμό του κύκλου.
Σε κάθε περίπτωση τον Αύγουστο του 2015, μετά οκτώ μήνες καταστροφικούς για τη χώρα, η Ελλάδα απέδειξε ότι ήθελε να παραμείνει στο άρμα των Ευρωπαίων συμμάχων της. Την απόφασή του τότε στήριξαν ΝΔ, ΠαΣοΚ (σημερινό ΚΙΝΑΛ) και Ποτάμι. Φανταστείτε που θα ήμασταν σήμερα εάν τα τρία συγκεκριμένα κόμματα δεν στήριζαν αυτή την απόφαση.
Συνεπώς, όποια ανάγνωση κι αν κάνει κανείς, τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου του 2015 πήραν μια απόφαση στο όνομα της πατρίδας και υπεράνω των δικών τους στενών κομματικών συμφερόντων. Ακόμα και η επιλογή για την εκλογική διαδικασία ήταν απαραίτητη ως απόφαση εκτόνωσης της ψυχικής πίεσης των Ελλήνων πολιτών, που στην κυριολεξία έχουν μέχρι σήμερα τραβήξει τα πάνδεινα. Και συνεχίζουν να τραβάνε.
Σήμερα βρισκόμαστε περίπου τρία χρόνια μετά. Η Ελλάδα έχει κερδίσει από τον ισχυρό ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας. Έχει κερδίσει δύο χρόνια που μπορεί να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις της χωρίς να βγει στις αγορές. Έτσι τουλάχιστον είπε ο Πρωθυπουργός. Ισχύει; Όχι ακριβώς. Τίποτα στη σημερινή εποχή, στη σημερινή ποιότητα ζωής, δεν μπορεί να είναι στον αυτόματο παρά μόνο το αεροπλάνο ή κάποιο άλλο μέσο μετακίνησης κι αυτό για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Εάν η Ελλάδα πάει στον αυτόματο θα βρεθούμε πάλι στις αγκαλιές ενός ΔΝΤ. Έχει «κερδίσει», όμως, όντως ένα μαξιλάρι ασφαλείας. Που μπορεί υπό προϋποθέσεις να δώσει δυνατότητες. Προσωπικά θεωρώ ότι κι αυτό είναι στο πλαίσιο της τακτικής των συμμάχων μας με την κωδική ονομασία: «κερδίζω χρόνο». Όμως κι αυτό είναι υποκειμενικό. Το αντικειμενικό που θα μας έλεγε ο καθρέπτης του Δία είναι ότι πλέον είμαστε σε μια απαρχή μιας νέας κατάστασης. Είναι αυτό που ζητάμε; Που αξίζουμε; Που μας δίνει προοπτικές. Μάλλον όχι.
Σήμερα ο τόπος χρειάζεται μια νέα αρχή ουσίας. Σήμερα είναι πάλι σημειολογικά η εποχή του Αυγούστου του 2015. Είναι η ώρα της κρίσιμης για την πατρίδα απόφασης. Μόνο που δεν είμαστε στο επίκεντρο του παγκόσμιου χωριού. Αυτό το «παράθυρο ευκαιρίας» που διαθέτουμε μπορεί να γίνει «κόλαση στασιμότητας». Οι εξελίξεις δεν είναι υπέρ μας. Ή, εάν θέλετε, μπορεί να γίνουν τάχιστα εντελώς εναντίον μας.
Με ζουγκλοποιημένη την κοινωνία και με το σύνδρομο του σαλιγκαριού στην οικονομία ο χρόνος είναι χρήμα. Και δεν έχουμε ούτε ένα λεπτό να χάσουμε. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και μάλιστα άμεσα. Να χαράξουμε τη νέα πορεία της Ελλάδας. Κι οι πολίτες στη Δημοκρατία μόνο με ένα τρόπο μπορούν να πάρουν αποφάσεις για την Πολιτεία. Με εκλογές.
Ας πάρει, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία κι ιδιαίτερα ο Πρωθυπουργός τον καθρέπτη της αλήθειας του Δία στα χέρια του. Ας ανοίξει την ματιά του και να δει την Ελλάδα ως μια σμίκρυνση στον παγκόσμιο χάρτη. Ας δει ποια είναι η δεδομένη αλήθεια. Κι ας σκεφτεί: έχω τον καιρό για το καλό και το συμφέρον της πατρίδας να παίξω με το χρόνο των εκλογών ή οφείλω να απευθυνθώ άμεσα στο λαό και να του ζητήσω να επιλέξει τον δρόμο που θέλει εκείνος να ακολουθήσει την επόμενη τετραετία; Μπορώ να ανεχθώ τη γλώσσα του παραλόγου ή πρέπει να συμβάλλω ώστε να επανέλθει η πρακτική λογική. Νομίζω ότι ο καθρέπτης της αλήθειας του Δία θα του δώσει εύκολα την απάντηση… Όπως νομίζω ότι κάθε Έλληνας θέλει, πλέον, συγκεκριμένες κι ειλικρινείς θέσεις για την επόμενη ημέρα της χώρας του. Κι όχι πολιτικά παίγνια.